Living forever 3.1

Siva

Ik liep rustig door onze nieuwe tuin. We waren deze middag aangekomen en het was nu nacht. Ik stopte bij het meer en keek uit over het water.
Als ik nu het water in sprong en op de bodem bleef liggen voor ik weet niet hoe lang, zou ik dan dood gaan? De vraag spookte door mijn hoofd, zoals gewoonlijk. Ik zuchtte en gooide een steen in het water.
‘Waarschijnlijk niet,’ mompelde ik teleurgesteld. Ergens wilde ik het wel proberen en de gezichten van de jongens zien als ik klets nat voor de deur stond. Aarzelend wilde ik het water in lopen.
‘Siva niet doen!’ brulde Nathan ineens achter me. Hij stopte hijgend met rennen. ‘Gewoon niet doen.’ Ik schoot in de lach. ‘Ik heb geen zin om uitgekafferd te worden door een eik omdat jij kou vat.’
‘Ik mag dan wel een mens zijn, maar ik ben onsterfelijk Nath,’ zei ik. ‘Ik kan niet dood gaan en ook niet ziek worden.’
‘Waarom wil het dan proberen?’ vroeg Nathan. ‘Als je weet dat het toch niet lukken gaat?’ Ik haalde mijn schouders op.
‘Onsterfelijkheid is geen geschenk Nathan,’ zei hij.
‘Vertel mij wat,’ riep hij uit. ‘Ik loop al 160 jaar langer rond op aarde!’ Ik schoot in de lach.
‘Je hebt gelijk,’ mompelde ik. ‘Laten we terug gaan naar huis.’
‘Zou ik niet doen als ik jou was,’ zei Nathan. ‘Tom is gitaar aan het spelen, Jay is boos op Max en Max is chagrijnig. Ik blijf hier.’