16. Revenge, M

Vandaag, vanmiddag eigenlijk, was geweldig! Ik kan het nog steeds niet geloven. De hele middag hebben Francisca en ik op het bed in de Rode Kamer muziek liggen luisteren. Ze heeft een goeie smaak, vind ik. Natuurlijk heb ik, zodra ik een liedje uit mocht kiezen, degene uitgekozen die geschikt klonk voor de missie. Ik móest haar een hint geven, maar ik ging natuurlijk niet iets zeggen... Wat als ze me niet leuk vindt? Wat als ze mijn hint niet snapte? Natuurlijk snapte ze het niet. Ze luistert gewoon dat liedje, boeit haar het wat de tekst is...

Zo, terwijl we naast elkaar op de vensterbank zitten, besef ik pas dat de muziek ervoor heeft gezorgd dat ik me niet meer zo gevangen voelde. Het is als een drug. Een gezonde, goedkopere drug!
Er wordt op de deur geklopt en Felix, de hoofdbewaker zeg maar, komt binnen. Hij kijkt spottend naar mij, en zegt al even spottend: 'Zo, heb je eindelijk een vriendinnetje? Laat Selena het maar niet horen of zien, mannetje.' Felix is één van de Wachtlopers: Mannen die gedwongen worden om... zeg maar, ouder dan 26 te worden. Om er ouder uit te zien dan 26, soort van. Felix heeft besloten om te stoppen met ouder worden op zijn 30ste. Hij is een arrogante kwal, en het lievelingetje van Rachel. Probleem is dat hij dat zelf maar al te goed weet...
'Nou, je moet naar de koningin toe' deelt hij tactloos mee. 'Ze wil je spreken. En ik moest tegen die rooie zeggen dat, als ze iets nodig heeft, ze het aan jou moet vragen.' Ik bal mijn vuisten. Hoe durft hij haar zo te beledigen, alsof ze er zelf voor gekozen heeft om roodharig te zijn! Gelukkig word ik gekalmeerd door de stem van Francisca, die zachtjes tegen me zegt: 'Nou, ik zou wel een gitaar willen. Een akoestische, liefst. En misschien een viool met wat bladmuziek, als dat kan? Vivaldi is goed, de Vier Jaargetijden bijvoorbeeld.' Knik, dwing ik mezelf. Kijk haar niet zo aan, sukkel! Een stemmetje in mijn hoofd protesteert: 'Maar ze is zo mooi, ik kan het niet helpen...' En van alle dingen die ik zou kunnen zeggen moet ik juist de meest ongeschikte uitkiezen om uit te spreken. 'Ik zal zien wat ik kan doen. Ga jij nu wat slapen, je moet nog groeien. Morgenmiddag ben ik vrij, zal ik dan weer komen?'
'Is goed. Dan zie ik je morgen' glimlacht ze, maar haar ogen staan helemaal niet vrolijk. Wat heb ik gedaan?! Wat ben ik toch een ongelofelijke oen... Ik moet sorry zeggen...
Maar ik draai me om en loop achter Felix aan. Als ik de deur dicht doe, en nog even achterom kijk, in de donkere kamer, zie ik dat er iets glinstert op Fran's wang. Vanbinnen scheld ik mezelf uit voor alles wat ik maar kan bedenken. Wat heb ik gedaan?
Felix gaat me voor naar de zaal, waar Rachel op ons zit te wachten. Ze zal wel van Selena gehoord hebben dat ik weg ben gegaan.
'Hoi Mark' klinkt de stem van de Koningin vanuit haar stoel.
'Hallo.' Mijn stem klinkt schor, alsof ik dagen achter elkaar geschreeuwd heb.
Rachel draait haar stoel ( zo'n bureaugeval) om en ik zie haar gezicht. Het staat neutraal, net als altijd.
'Heb je met haar gepraat?' Ze beschuldigt me, alsof het een strafbaar iets is om met een gevangene te praten. Het is ook maar een mens!
'Met wie?' Ik besluit om me van de domme te houden.
'Met Francisca, het meisje in de Rode Kamer.'
'Ja. Ja, Majesteit, ik heb met haar gepraat.'
'Oké, heeft ze nog wensen?'
Ja, om deze plek voor altijd te verlaten. Precies zoals ik ook al zo'n slordige 100 jaar wens. De onmogelijke wens.
'Ze wil graag...' Shit, wat wilde ze ook alweer?
'Ja? Wat wil ze?'
Niet zo ongeduldig, ik ben aan het denken hoor!
'Een akoestische gitaar, geloof ik. Oh ja, en een viool en wat bladmuziek. Waarschijnlijk is een muziekstandaard ook handig.'
'Dat kan geregeld worden, geen probleem. Heeft onze gevangene nog een bepaalde voorkeur voor bladmuziek?'
Oh god... Het was iets van de Jaargetijden of zo. Van... van...
'Vivaldi, volgens mij. De Jaargetijden.'
Rachel knikt, blijkbaar weet zij er meer van dan ik. Ik heb geen idee wat ik zojuist gezegd heb, namelijk.
'Je kunt gaan.'
Pfoe. Geen straf, of andere nare dingen... Het valt me mee, ik hoef niet eens terug naar Selena!

De nacht kruipt langzaam voorbij, en ik verveel me te pletter. Ik loop wat rondjes door de Kolonie, ga langs bij de bibliotheek en pak een boek om te lezen. De Hongerspelen. Ik heb het al een aantal keer gelezen, echt mooi. Soms lijkt het wel alsof ik in een boek ben beland, eeuwig jong zijn... Het klinkt geweldig, maar het is de hel op aarde. Nou ja, het jong blijven op zich niet. Als ik nou gewoon mocht blijven doen wat ik deed voordat ik het ontdekte...
Een voordeel is wel, dat ik niet hoef te slapen. Het kan wel, en ik betrap mezelf er soms op dat ik in slaap gevallen ben, maar het hóeft niet. Rafles groeien niet meer, dus waarom zou je dan slapen?
Ik leen het boek en ga naar mijn kamertje. Ik steek een kaars aan en plof op het bed. Al gauw ben ik, samen met Katniss en Peeta, in de Hongerspelen.