Chapter Fourteen.

Willow Anderson.

'Dus hij nam het goed op?'
'Wel oké, zei ik toch?' zei ik geïrriteerd terwijl ik hem zijn bord in zijn handen duwde. Met mijn eigen bord plofte ik neer naast hem op de bank en ik begon in stilte te eten. Nadat die hele, hele lange stilte voorbij was, pakte ik zijn bord en bracht het naar de keuken, waar ik er met één simpele beweging van mijn toverstok voor zorgde dat die afgewassen werden.
Op mijn terugweg griste ik de Daily Prophet van de keukentafel en ging weer naast Oliver zitten, die me al die tijd op een irritante manier bestudeerde.
'Zeg, vind je het interessant?' snauwde ik.
'Zeer,' was het antwoord. Ik sloeg hem met de krant voor zijn kop en om de een of andere stomme reden kon ik toch weer lachen.
'Je moet eens niet zo serieus zijn,' zei hij, waarna hij de krant uit mijn handen pakte en die achter zich op de grond gooide.
'En je niet zo veel van George aantrekken,' vervolgde hij.
Ja, was dat maar zo makkelijk...

De dagen vlogen in een waas aan me voorbij en de bruiloft kwam steeds dichterbij. Nog een aantal weken, enkele maanden, en ik zou mezelf Willow Wood gaan noemen. Het idee was gewoon... angstaanjagend.
Niet dat ik het niet wilde. Nee, ik wilde het heel graag. Ik was gewoon bang, voor alles.

Ik liep weer door Weasleys' Wizard Wheezes, precies een maand voor de bruiloft. George leek mijn spanning aan te voelen; hij wierp me elke keer verdachte blikken toe, en op momenten waarop ik te veel met de trouwerij in mijn hoofd zat dat het me begon te duizelen, stond hij meteen naast me met de vraag of ik me wel goed voelde.
'Ja, jazeker, prima,' loog ik elke keer, waarna ik kriebels in mijn buik kreeg toen ik in zijn ogen keek.
Ja, het ging echt prima met me. Helemaal tot over mijn oren verliefd op mijn beste vriend terwijl ik ging trouwen met de jongen waarmee ik al een lange tijd samen was.
'Nog een uurtje,' zei George die middag, toen ik langs hem liep om nog wat Extendable Ears uit het magazijn te pakken. Ik knikte, negeerde hem verder, en liep weer door.
Toen ik de Ears in de winkel had gelegd en omhoog keek naar George, kon ik mezelf gewoon niet meer beheersen. De afgelopen weken had ik hem zo gemist, zijn lippen, zijn omhelzingen, zijn alles.
In een opwelling rende ik de trap op, ik voelde het verlangen branden in mijn borstkas, het werd alsmaar groter terwijl ik dichterbij hem kwam. Zijn grijns groeide toen hij me zag en ik moest automatische ook lachen. Toen ik uiteindelijk hijgend en buiten adem bovenaan de trap stond wilde hij de deur naar zijn kantoor open maken, maar voordat hij daar de kans voor kreeg had ik mijn armen hebberig om zijn nek geslagen en begon ik hem te zoenen zoals we dat altijd gedaan hadden.
Dit had ik nou gemist; zijn aanrakingen, zijn warme lippen op de mijne, die ondeugende lach die op mijn gezicht stond omdat ik wist dat dit o zo fout was...
Maar hetgeen dat me van George aftrok was een stem die mijn hele wereld in elkaar liet storten.
'Willow?!'