21. Nieuwjaar

Ik deed mijn ogen open. 31 december. Ik glimlachte en ging rechtop zitten. Ik trok wat kleren aan en keek naar buiten. Sneeuwvlokjes dwarrelden neer op de bevroren grond, tientallen meters onder me. De lucht was grijs van de wolken en het meer was bedekt met ijs. Dylan en ik hadden afgesproken om vandaag na de lunch te gaan schaatsen en ik kon niet wachten. Nou ja, schaatsen? Het was meer ik die Dylan leerde schaatsen. Ik moest lachen om het idee. Ik liep de slaapzaal uit, de wenteltrap af, naar de leerlingenkamer. Het was routine: 1) Wakker worden, even blijven liggen en dan eruit komen. 2) Aankleden 3) Naar de Grote Zaal om te ontbijten. 4) Iets doen met Dylan. 5) Lunchen. 6) Iets doen met Dylan. 7) Dineren. Iets doen met Dylan 9) Pyjama aantrekken. 10) Naar bed. Inmiddels waren we bij punt 3.

Dylan en ik liepen de Grote Zaal uit, naar de slaapzalen. We gingen onze mantels, sjaals, wanten en mutsen pakken, zodat we naar buiten konden zonder te bevriezen. Ik klikte mijn mantel vast en sloeg mijn sjaal om mijn nek. Ik plukte mijn wanten en muts van mijn bed en liep weer naar de leerlingenkamer. Dylan stond al bij het portret van de Dikke Dame. 'Kom, we gaan', zei hij opgewekt. We stapten door het portretgat en liepen door de vele hallen, naar de deur. 'Dus, wat heb je allemaal gekregen voor Kerstmis?', vroeg ik, terwijl ik mijn muts op mijn hoofd plantte. Hij haalde zijn schouders op. 'Niet veel interessants', zei hij. 'Een doos bonbons van jou' - ik bloosde - 'een gebreide trui van mijn ma die ik nooit aan ga trekken en van de rest heb ik allemaal snoep gehad.' Ik moest lachen en trok mijn wanten aan. We gingen naar buiten en kwamen de eersteklassers van Ravenklauw en Huffelpuf tegen, die een sneeuwballengevecht hielden. Dylan en ik bouwden ook een fort, kropen erachter en gooiden met sneeuwballen. Meteen hadden we er spijt van. Er waren nog zeven eersteklassers in Huffelpuf en vijf in Ravenklauw en ze stortten zich meteen helemaal op ons zodra de eerste sneeuwbal was geworpen. 'Time-out!', riep ik en meteen staakten ze het vuren. 'Als wij nou bij de Ravenklauwers gaan zitten, dan is het zeven tegen zeven.' Ze knikten en voorzichtig schuifelden we naar het fort van de Ravenklauwers. Het gevecht begon weer. Uiteindelijk om kwart voor twaalf sjokten we alle veertien vrolijk maar doorweekt naar het kasteel.

Om iets over twaalf kwamen Dylan en ik in droge kleren de Grote Zaal binnen voor de lunch. De bedden in de slaapzalen stonden in een cirkel om een grote kachel in het midden, waar we meteen onze natte kleren op hadden gegooid om te drogen. Na de lunch haalden we onze schaatsen en liepen richting het bevroren meer. Ik trok mijn witte kunstschaatsen aan en gleed het ijs op. Dylan volgde even daarna, al struikelend over zijn eigen voeten. Ik lachte en schaatste gemakkelijk het hele meer over. Toen ik weer terug was, waren Dylans ogen zo groot als schoteltjes. 'Nu jij', zei ik lachend.