1.

Ik zwom richting Tortuga want ik was gevlucht van Whitecap Bay, ja ik zwom. Ik ben een zeemeermin. Mijn ouders gingen dood door een ongeluk op zee. Ik was 6 jaar oud dus kan me er weinig van herinneren. Het enige dat ik weet is dat ik van de boot afviel en ik in zee viel. Zeemeerminnen zagen mij vallen en hebben mij alleen kunnen redden door mij ook een zeemeermin te laten worden. Ik kan ook op het land leven maar heb dat sinds het ongeluk nooit meer gedaan. Ik denk dat ik waarschijnlijk daarom ook niet meer kan lopen.
Ik kwam dichterbij Tortuga. Waarom ik daar heen ging? Het klinkt misschien raar maar op de pier staat bij Tortuga altijd een man met kisten vol vis één keer per maand staat hij daar. Toevallig vandaag en ik had nog niet gegeten.
Ik zwom naar de pier toe en zag dat de man er nog niet stond. Dat wordt dus nog even wachten. Opeens hoorde ik hard geschreeuw ‘pak hem mannen!’ ik zag opeens iemand met een rotvaart deze kant op rennen. Ik had geen idee of het nou een man of een vrouw was, hij of zij had in ieder geval lang haar en volgens mij hing er een hele sieradenkist in. Ik moest lachen om zijn armen die wilt om hem heen wapperden als hij rende. Ja ik had opeens gezien dat het een man was. Toen zag ik opeens een hele overvloed aan Engelse marine mensen achter hem aan rennen.
Ik zag hem steeds dichterbij komen en zag opeens dat hij een piraat was. Hoe kon het ook anders als je een zwaard een pistool en al die andere dingen aan je riem hebt hangen. Hij was niet echt slim dacht ik en dat dacht ik niet alleen omdat hij er niet zo slim uit zag maar ook omdat hij richting de pier rende terwijl hier op dit moment geen enkele boot te bekennen was.
‘Bagger’ hoorde ik hem tegen zichzelf zeggen. Ik bedacht me geen enkel moment en trok aan zijn enkel zodat hij in het water viel. Ik had voor alle zekerheid een soort doek om mijn staart geknoopt zodat niemand zou zien dat ik een zeemeermin was. Ik hield mijn hand op zijn longen en zei hem onder water dat hij gewoon kon ademen. Hij keek me even fronsend aan maar even later deed hij toch wat ik zei. Ik had geleerd dat als er echt iemand in nood was ik iemand kon redden door mijn hand op zijn longen te leggen omdat ik een zeemeermin ben heb ik die kracht. Ik hoorde de stemmen van de Engelse marine gedempt door het water roepen. ‘hoe kan je hem nou weer laten ontsnappen!’
‘hou mijn hand bij je longen en laat hem niet los anders kun je niet meer onder water ademen’ zei ik tegen de vreemde man. Hij knikte en ik zwom met hem naar een rots. Hij klom er op en ik liet zijn longen los. Hij wou mij net iets vragen maar ik zwom snel weg. Hij mocht niet weten wat er met me aan de hand was en al helemaal niet waarom ik onder water kon ademen. Maar toch was ik nieuwsgierig naar hoe hij heette en wie hij nou precies was.