110. My solution

Olette keek rond in de bibliotheek, de eerste plek waar ze altijd zocht als ze opzoek was naar Hermelien. En ze vond haar al gauw achter een stapel boeken. 'Hermelien?' Hermelien keek op en glimlachte. 'Hey Olette, hoe gaat het?' Ze stak haar duim op. 'Met jou?' Hermelien lachte en knikte. 'Zeg, weet je nog dat je me vroeg of ik in de SVP wou?' Ze knikte. 'Ik heb een veel beter idee. Maar daarvoor moeten we de hele club ervoor bij elkaar hebben, om er zeker van te zijn of het écht een goed idee is.' Ze knikte opnieuw. 'Harry en Ron zijn in de leerlingenkamer, dus ik haal ze wel even. Wacht jij maar hier, oké?' 'Yep!' 'Sssssssssttt!' 'Sorry mevrouw Rommella!' Ze keek Olette boos aan en draaide zich om. 'Ik haal ze dan nu wel hier heen. Nergens naartoe gaan, ik ben zo terug. Begrijp je? Nergens naartoe gaan.' Olette knipperde een paar keer met haar ogen. 'Hermelien, ik ben niet achterlijk. Ik verstond je de eerste keer al.' Zei ze met een neutraal gezicht. Hermelien keek haar bezorgd aan waardoor Olette in de lach schoot. 'Sorry, ik hield het niet meer. Serieus en ik gaan niet goed samen. Maar nu foetsie wezen en Harry en Ron halen.' Hermelien knikte en liep vlug de bibliotheek uit.

Olette besloot wat op te zoeken, over die stemmen en waarom ze onzichtbaar kon worden. Na al die onderzoeken die ze met Draco, Blaise en Theodoor had gedaan hadden ze nog steeds geen resultaten. Maar ondanks dat had Olette niet één keer gedacht aan het te laten rusten en gewoon ermee leven. Ze zou hoe dan ook weten waarom ze die stemmen kon horen, en waarom ze onzichtbaar kon worden. Ze pakte een snoepje uit haar tas en keek naar de boekenkasten.
Hermelien kwam samen met Harry en Ron de bibliotheek in. 'Waar is Olette?' Vroeg Harry. 'Ik heb geen idee, als het goed is zou ze hier nog moeten zitten. Ik had haar nog specifiek verteld hier te blijven. Waar is ze nu weer naartoe...' Ron liep richting een tafel en zuchtte. 'Dat kind zit hier, te slapen.' Hermelien en Harry kwamen er snel bijstaan. 'Waarom ligt ze nou te slapen?' Vroeg Harry. Ron hield zijn schouders op en prikte Olette in haar zij. Ze schokte en viel van de stoel terwijl ze iets vaags piepte. 'Hey, Olette, gaat het wel?' Vroeg Harry die haar hielp opstaan. 'Ow Ron, ik krijg jou nog wel. Ik droomde over pudding! Pudding! En het danste. Gemenerik.' 'Olette, focus. Je wou ons allemaal iets zeggen zei je net tegen me.' Olette keek Hermelien opeens serieus aan. 'Inderdaad. Maar eerst moeten we een rustige plek hebben, met alle leden die in de svp zitten.' Ron fronste. 'En hoe kunnen we erop vertrouwen dat dit geen plan is tegen de svp?' 'Ron!' Hermelien keek hem boos aan. 'Hoe kun je-' 'Wacht. Hij heeft gelijk. Ik ben en blijf van Zwadderich, dus ik snap zijn twijfels. Daar heb ik al iets op bedacht.' Ze draaide haar rug naar Harry, Ron en Hermelien toe en trok de bovenste laag van haar kleren omhoog. Daaronder zat een hemdje waarvan ze de onderkant kapot trok. Ze trok haar kleren weer goed en draaide zich om met een strookje stof in haar hand. 'Hiermee ga ik me blinddoeken. En om voor jullie zeker te zijn dat ik niet kijk zal ik een middel innemen dat mij voor 10 minuten inslaap brengt. Zo kunnen jullie me meenemen naar jullie svp ruimte.' 'En hoe krijgen we je dan mee? Iedereen zal zien dat jij buiten westen bent.' Olette keek hem grijnzend aan. 'Daar, mijn beste Ronald, heb ik de perfecte oplossing voor.' Ze trok Hermelien de bibliotheek uit en Harry en Ron volgde haar. Ze stopte voor de meisjes wc en deed de deur voorzichtig open. 'Hallo?' Ze hoorde niemand. Ze duwde Ron en Harry de wc binnen en liet Hermelien daarna naar binnen. 'Ron, niks zeggen tot ze uitlegt wat ze van plan is.' 'Maar ze trok mij en Harry de meisjes toilet binnen.' Olette sloot de deur achter haar en controleerde elk toilethokje. 'Oké, ik ga jullie iets laten zien dat geheim is, dus tegen niemand zeggen.' Ron wou iets zeggen maar hield toch zijn mond toen hij zag dat Olette kalm en serieus was, iets dat hij niet zomaar elke dag zag bij haar. Ze ademde diep in en sloot haar ogen. 'Ik ben er nog niet zo goed in omdat ik soms de controle erover verlies, maar-' Ze ademde uit. 'Dit is mijn oplossing.' 'Olette... Waar ben je?' Vroeg Hermelien voorzichtig.

Tun tun tun! Ofzo....
Trouwens, ik wil binnenkort een blog-dinges maken voor Olette, zo kunnen jullie haar allerlei vragen stellen. Maar natuurlijk kun je ook vragen stellen aan andere mensjes, zoals mensjes van Zweinstein, of iets minder blije mensjes. Of misschien een random dreuzel. Ook kun je iets vragen aan Den. Nu denk je, hoe kan dat, het is een eekhoorn, die praten niet. Nou, Den is zo slim, hij beeld alles uit. Ik zal een link van de blog in het volgende hoofdstuk plaatsen .
Kudo? Reactie?