~035

“No! Mum, dad, I don’t want to go!” schreeuwde ik. “Oh, come on sweety! It’s a beautiful country!” suste mijn moeder me. “NO!” gilde ik wanhopig. Tranen gleden over mijn wangen. “You’ll love it, I promise!” zei mijn vader. Ik snikte. “We’ll leave in ten minutes, so it’s time to say goodbye honey...” zei mijn moeder toen. “I don’t want to say goodbye…” snikte ik zachtjes. “Well, in that case.. Get in the car, we’re about to leave.” zei mijn vader streng. “Zayn!” schreeuwde ik. Natuurlijk hoorde hij me niet. Hij zat gewoon thuis. Mijn vader’s sterke armen trokken me in de auto. Ik gilde en schopte om me heen. “NO! Zayn!” wanhopig probeerde ik los te komen. Tevergeefs. Uiteindelijk zaten we allemaal in de auto en startte mijn vader de motor. “I want to go to Zayn. Let me stay with Zayn! He’ll take care of me... Please!” snikte ik wanhopig. “Don’t act stupid, Chloë. You’re going with us. If you want or not.” mijn moeder keek me doordringend aan. “And it was your own choice not to say goodbye.” vervolgde ze. Ik zweeg, terwijl de tranen over mijn wangen liepen. Ondertussen reed de auto richting het vliegveld, weg van mijn geliefde Bradford. En mijn geliefde Bradforboy, Zayn.

We reden de oprit op van ons nieuwe huis. Het was zeker geen lelijk huis, maar nog steeds zou ik veel liever in Bradford zijn gebleven. Er kwam een jongen naar ons toe gelopen. Ik schatte hem net iets ouder dan ikzelf. Hij had blonde krullen, en prachtige groene ogen. Het was een stuk, dat was duidelijk. “Hallo, ik ben William. Zijn jullie nieuw hier?” begon hij. Ik keek hem vragend aan. Zijn blik kruiste de mijne. “Ehm... We’re from England...” stamelde ik. “Oh, I’m sorry! I asked if you are new here, but I guess I know the answer.” een scheve grijns verscheen op zijn gezicht. Mijn hart miste een slag. “I’m William.” zegt hij, waarna hij zijn hand uitstak. Ik pakte zijn hand aan. “Emily.” zei ik. Hij knikte. Ik voelde de blik van mijn ouders op mijn rug branden. “Nice to meet you, Emily!” zei hij terwijl hij een prachtige glimlach tevoorschijn toverde. Daarna liep hij weer terug naar waar hij vandaan kwam. “Emily?” vragend keek mijn moeder me aan. “Yes, Emily. I don’t want to be Chloë anymore. Chloë lived in England, Emily in Holland.” antwoorde ik simpel, waarna ik mijn tas pakte en het huis binnen stapte, om aan mijn nieuwe leven als Emily te beginnen. Gedachten aan Engeland zou ik gaan verdringen, om er niet meer aan te herinneren wat ik mis. En hoe Zayn zich nu zal voelen. Mijn Zayn. Mijn Bradford Boy.

Ik snak naar adem. Hoestend en snikkend open ik mijn ogen. “Zayn...” mompel ik zachtjes. Ik kijk verschrikt om me heen. Waar ben ik? Mijn ogen vinden witte, saaie muren. Een ziekenhuis. Wat doe ik hier? Mijn blik valt op mijn armen, die in het verband zitten. “Fuck...” snik ik. Alles komt terug. Mijn hele leven. Hoe ik ooit verhuisd was naar Nederland, en Zayn achterliet. Hoe ik William ontmoette. Ik zou willen dat ik hem nooit ontmoet had. Dat ik nooit was gevallen voor zijn smerige truckjes, voor zijn prachtige ogen en voor zijn hemelse stem. En daarna Niall... En het optreden. Snikkend kijk ik naar mijn polsen. Wit verband bedekt de wonden. Wonden van mijn verleden, die ik zo graag achter me wilde laten. “Chloë...” mompel ik zachtjes. Op dat moment komt er een dokter binnen gelopen. Zijn gezicht verandert van serieus naar geschokt. Hij drukt op een knopje waarna er nog twee zusters binnen komen lopen. Daarna snelt hij naar me toe. “Emily! How do you feel?” vraagt hij. Ik knik alleen maar traagjes. “I’m dr. Jones.” stelt hij zich voor. “Emily...” zeg ik zacht. Hij lacht. “I know sweetheart. So, tell me, do you know what day it is?” ik schud mijn hoofd. Mijn hele tijdsbesef is weg. “Do you know anything?” ik knik. “I’m Chloë Johnson, 16 years old...” stamel ik schor.” hij kijkt me raar aan. “This is more worse than I thought...” mompelt hij terwijl hij de kamer weer verlaat, mij onbegrijpend achterlatend.