Living forever 2.2

Ik lag weer in mijn bed en dacht na over vandaag. Ik wist niet of ik antwoorden wilde op de vragen die vandaag in mijn hoofd opgedoken waren.
Wilde ik wel weten waarom Max me zo graag naar de elfen wilde brengen? Wilde ik wel weten of hij had geweten dat er elfen bij mij in de buurt waren geweest toen ik nog mens was of tenminste dacht dat ik mens was? Wilde ik wel weten hoeveel Tom hiervan wist? Wilde ik wel luisteren naar de natuur en braaf al haar bevelen opvolgen?
Ik zuchtte en wreef met mijn hand over mijn ogen.
‘Nathan?’ klonk de zachte stem van Max. ‘Ben je nog wakker?’ Ik stond op en opende mijn kamerdeur.
‘Wat?’ mompelde ik slaperig.
‘De rest slaapt al,’ zei hij. ‘Ik wil je wat laten zien.’ Ik liep hem verbaasd achterna naar zijn kamer. Uit zijn tas haalde hij een leren zakje, hij gaf het aan mij.
‘Wat is het?’ vroeg ik verbaasd.
‘Geen idee,’ zei hij zachtjes. ‘Ik heb het ooit gevonden in de buurt van je huis, toen je nog dacht mens te zijn.’
‘Dit moet van de elfen zijn geweest,’ mompel ik terwijl ik het zakje open maak. Een ring valt op mijn hand en ik kijk verbaasd naar de zwarte steen, die toen ik hem anders in het licht ook iets roods en paars in zich had.
‘Elfen?’ vroeg Max verbaasd.
‘De natuurgeesten zeiden dat er elfen in de buurt waren geweest in mijn “menselijke” periode,’ zei ik schouder op halend. ‘Ze zeiden dat als jij me niet had verteld dat ik een elf was, zij dat waarschijnlijk gedaan hadden.’ Ik zag de opluchting op Max gezicht. ‘Blijkbaar ben ik er toch beter afgekomen dan ik eerst dacht.’
‘Hoe bedoel je?’ vroeg ik.
‘Wel elfen zijn ongelofelijke knappen wezens, maar ze worden vaak beschreven als netjes, beschaafd, stijf, standbeelden… tenminste als je de verhalen van de mensen mag geloven,’ zei ik grijnzend. Max schoot in de lach, terwijl hij keek naar mijn gescheurde joggingbroek en smoezelige hemt. ‘Je hebt veel meer lol met een vegetarische weerwolf, een gestoorde vampier, een maffe heks en een onsterfelijk mens.’ Max keek me dankbaar aan.