Hoofdstuk 2.1

‘Nee, echt niet, Mike, ik meen het!’ Ze zuchtte en liet zich meevoeren door haar vriend. Ondertussen was hij echt haar vriend geworden. Al een week liet hij haar elk hoekje van de stad zien. Het was herfst, en Rae moest het toegeven, Boston was de mooiste stad die ze tot dan toe had gezien, zeker nu. Alles was kleurrijk, en toch rustig. Nou was het niet dat Rae op zoveel verschillende plaatsten was geweest - ze was zelfs nog nooit buiten Amerika geweest, maar Amerika was groot en Rae was nog jong.
‘Jawel, kom op! Je moet het proberen.’ Hij greep haar aan haar arm en trok haar mee.
‘Mike, wacht, mijn sjaal!’ Ze rukte haar arm los en rende achter haar sjaal aan, die nu vijf meter verderop door de wind werd meegenomen. Ze liep terug naar Michael die ongeduldig op haar stond te wachten.
‘Kom nou, ik heb het koud!’
‘En een ijskoude aardbeienmilkshake is de manier om dat te stoppen?’ Ze deed haar sjaal om en streek haar haar uit haar gezicht. Er stond een constante glimlach op haar gezicht, hoewel dat misschien ook wel kon komen doordat hij vastgevroren was aan haar gezicht.
‘Nou, ja!’ Hij klonk niet echt overtuigd. ‘Je moet het in ieder geval proberen. Ik weet trouwens ook nog wel een leuke plek om koffie te drinken. Misschien kunnen we dat nu beter doen, en dan gaan we een andere keer een milkshake drinken.’
Rae glimlachte, rolde met haar ogen en liep naar Michael zodat ze samen door konden lopen. ‘Bedankt, dat zou ik een stuk prettiger vinden.’ Zei ze en samen liepen ze verder.
Ze had haar ouders nog een paar keer gesproken sinds die eerste avond, maar elke keer leken ze nog bezorgder dan de eerste keer. Niet alleen om Michael, maar ze leker ook zo hun bedenkingen te hebben over het feit dat ze nu toch echt op zichzelf woonde en zelf geld moest gaan verdienen. Ze had hen verteld dat ze het echt wel aankon, echt wel, maar elke keer weer had ze de discussie met ze moeten aangaan.
‘Pap, dit is echt ongelooflijk! Jullie moeten me geloven en anders moeten jullie me maar gewoon vertrouwen. Ik ben nu negentien, ik ben volwassen genoeg om dingen voor mezelf te doen, zonder dat jullie de hele tijd over mijn schouder heen kijken.’
Uiteindelijk had ze hem gewoon opgehangen en de volgende avond hadden ze niet gebeld. Even had Rae zich goed gevoeld, maar nu voelde ze zich vooral schuldig. Nou ja. Ze zou ze vanavond wel bellen om te kijken hoe het met ze ging.

‘Ik zoek wel een plaatsje, als jij even koffie bestelt...’ Rae knikte. ‘Is goed. Hier.’ Ze gaf hem haar jas en tas. Hij deed alsof hij ineenzakte.
‘Wat heb je allemaal in dat tasje weten te proppen?’ Vroeg hij verbijsterd.
‘Een boek.’ Ze grijnste toen hij zijn wenkbrauwen optrok. ‘Ja, ik lees. Is het een grote verrassing?’
‘Nee, maar wat voor boek is nou weer zo zwaar?’
‘Kijk zelf maar.’ Zei ze, terwijl ze haar portemonee toch nog even snel uit haar tas viste. ‘Wat voor koffie wil je?’
‘Zwart, graag.’ Antwoordde hij over zijn schouder terwijl hij in de massa van stoeltjes en banken op zoek ging naar een lege plek.
Een paar minuten later, terwijl Rae met twee hete koppen koffie door de volgepropte ruimte liep op zoek naar Michael, bekroop haar het vreemde gevoel dat ze bekeken werd. Ze fronste en keek om zich heen. Toen ze door de glazen ruit naar buiten keek stond er een jongen. Hij staarde haar aan, vervreemd, geschrokken, maar toen hij merkte dat ze was gestopt met lopen wendde hij zijn blik af en liep door. Ze schrok zich een ongeluk toen ze weer voor zich keek en Michael daar stond.
‘Jezus, Mike, kijk uit. Ik had bijna twee koppen gloeiend hete koffie over je heen gemorst.’ Mompelde ze lichtjes gegeneerd terwijl hij zijn koffie lachend van haar over nam en haar naar hun tafeltje begeleidde. ‘Dat is niet grappig!’ Toen hij zag dat ze echt boos keek stopte hij met lachen.
‘Je hebt gelijk, het was niet grappig, sorry. Ik wist niet dat je er zo van geschrokken was.’ Verontschuldigde hij zich.
Ze zuchtte, maar knikte toen. ‘Nou, wel dus.’ Antwoordde ze, nog steeds een beetje wrokkig, maar na een tijdje moest ze glimlachen. ‘Sorry, misschien reageerde ik een beetje heftig.’
‘Misschien ja...’ Mompelde hij vanachter zijn koffie kop. Ze kon aan zijn ogen zien dat hij grijnste.
‘Oh!’ Ze gaf hem een speelse stomp over tafel en hij zette lachend zijn koffie neer.
‘Besef je wel dat je er net voor had kunnen zorgen dat ik gloeiend hete koffie over mezelf heen gooide!’ Zei hij quasi geschrokken.
Ze kneep haar ogen een beetje samen en schudde toen geamuseerd haar hoofd. ‘Ik ga me nooit meer zorgen over jou maken.’ Zei ze waarschuwend.
‘Daar houd ik je aan!’ Antwoordde hij uitdagend voor hij vlug weer een slok koffie nam en een hand uitstak om zich te beschermen van haar tweede por.