Vuurnatie - 142

Een kwartier later kwam de admiraal de troonzaal weer in.
“Waar is de prinses?”, vroeg hij meteen. Ik trok mijn wenkbrauwen op.
“Ik geloof niet dat prinses Azulena aan u verantwoording moet afleggen over haar doen en laten.”
“Ik bedoel prinses Azulena ook helemaal niet, dom wijf. Waar is de waterstamprinses?”
“Die taal hoef ik niet te dulden”, zei ik kwaad. “En prinses Yue is dood.”
“Nee!”, hoorde ik plots iemand schreeuwen. Het was Yle. “Moordenaar!” Ze stormde op haar af. Katara probeerde haar tegen te houden, maar dat lukte niet. Handig weerde ik Yle af en nam haar vast bij haar armen.
“Je wist dat dit zou gebeuren, Yle. Er is niets aan te doen.”
“Heb je dan helemaal geen gevoel?”, riep ze me kwaad toe.
“Ik heb nu geen tijd Yle, ik ben bezig, ga terug naar binnen.”
“Nee, ik wil een antwoord!” Ik zag dat ze op het punt stond in huilen uit te barsten, maar ik kon nu geen medelijden tonen.
“Ik dacht dat je moeder je gezegd had mij te gehoorzamen? Ga naar je kamer, nu.” Ik zag dat ze schrok, en huilend rende ze het kasteel in. “Katara, ga naar huis.” Katara deed meteen wat ik vroeg, al was ook zij geschrokken. Oké, eigenlijk had ze eerst een buiging moeten maken, maar dat kon ik nu wel door de vingers zien.
“En dat zijn?”, spotte de admiraal.
“Yle, dochter van prinses Yue, en Katara, haar nicht en beste vriendin”, zei ik kalm. “Katara is hier vannacht blijven slapen om Yle een beetje te kalmeren.”
“Vermoord die Yle dan ook maar, zij is ook een prinses.”
“Nee”, zei ik kalm. “Yue moest gedood worden, maar Yle is nog geen prinses en zolang ze niet oud genoeg is en wij hier nog zijn kan ze dat ook niet worden. Ze betekend geen gevaar voor ons, het is nog een kind.”
“Daar oordeel jij niet over.”
“U nog minder. Hier staat u onder mij. Ik heb de prinses vermoord, dus heb ik de leiding over de stad.”
“Bewijs dan maar dat ze dood is”, grijnsde de admiraal.
“Hoe? Haar as heb ik allang weggegooid.”
“Geen bewijs, geen leiding. Mannen, doorzoek het paleis.”
“Wat is hier aan de hand?”, klonk plots de stem van Azulena. Ze kwam de zaal in.
“De admiraal wil de leiding overnemen omdat ik hem niet kan bewijzen dat de waterstamprinses dood is”, zei ik beleefd.
“Denkt u werkelijk dat dat zomaar kan, admiraal?”, spotte Azulena. “Zij is u geen verantwoording verschuldigd. Denkt u werkelijk dat ze hier zou staan als de prinses nog niet dood was?”
“Dat kind moet ook dood”, merkte de admiraal op.
“Welk kind? Bedoeld u soms haar dochter, Yle? Zij betekend geen gevaar. Lizzie zal haar verder opvoeden, ze zal ons later nog goed kunnen helpen”, zei Azulena. “En als u ons nu zou willen excuseren, ik heb geen tijd voor dit soort zinloze discussies. Lizzie, kom mee, we moeten nog wat bespreken.” Zonder verder nog iets te zeggen liepen we de zaal uit, rechtstreeks naar mijn slaapkamer.