Vuurnatie - 141

In de keuken trof ik Azulena aan, ze zat te ontbijten.
“Lizzie”, knikte ze stijfjes. Bah, dit voelde niet goed, maar ze had gelijk, we moesten ons perfect gedragen.
“Prinses”, ik maakte buiging.
“Kom er bij zitten”, nodigde ze uit. Ze wees een stoel aan. Ik bedankte haar en ging zitten. “Heb je de meisjes al gezien vanochtend?”
“Nee, prinses. Ik ben rechtstreeks hierheen gekomen. Ik wilde na het eten gaan kijken hoe het met hen is.”
“Goed”, stemde ze in. De rest van het ontbijt zeiden we niet veel, en ik besefte dat dit een gewoonte zou worden. Enkel als er niemand in de buurt is zouden we normaal met elkaar kunnen omgaan.
Iemand van waterstam kwam de keuken in gerend.
“Ze zijn er!”, riep hij. Meteen sprong ik recht. Azulena deed het echter kalm aan.
“Volgende keer een beetje beleefdheid, graag”, merkte ze op tegen de man. Ik wist dat ze niet kwaad was, maar ze kon niet anders dan zich zo te gedragen. Samen liepen we naar de troonzaal, en het duurde niet lang voor het leger van de Vuurnatie binnen kwam.
“Prinses”, ze knielden allemaal voor haar.
“Goedemorgen”, zei ze stijf. “U bent behoorlijk talrijk, zo te zien?”
“We waren bang nog te moeten vechten”, zei de admiraal, nog steeds op de grond geknield.
“Ik had u toch een bericht gestuurd dat de stam zich gewonnen had gegeven?”, merkte Azulena spottend op.
“We waren bang voor een list”, verdedigde de admiraal zich.
“Juist ja, en u dacht er natuurlijk niet aan dat we in een stam waar ik al vier jaar verblijf, Lizzie hier zelfs twaalf jaar, dat meteen zouden merken? U kunt meteen de onnodige troepen opdracht geven terug te keren.”
“Prinses, de mannen zijn moe, ze…”, protesteerde de admiraal.
“Daar had u aan kunnen denken vòòr u hen meenam. Ingerukt!” De admiraal haastte zich om zijn mannen de nodige orders te geven.
“Ik heb nog werk”, zei de prinses kalm tegen me. “Regel jij de rest maar vanaf nu, de stam is van jou.”
“Zoals u wilt, prinses”, ik boog weer. Ik haatte toneelspelen vanaf nu!