14. Revenge, C

Nou, als ik erop gerekend had dat ik nu meer uitleg of duidelijkheid zou hebben, dan had ik het mooi mis! Wat moet ik hier nou weer mee? Ik zucht en rek me uit. Pff... Ik word gek van mijn haar, het kriebelt vandaag al de hele dag, niet om uit te houden! Ik maak mijn vlecht los en stop mijn haar in een hoge knot. Dat is beter. Volgens mij zie ik er niet uit, maar so what? Er is toch niemand die me ziet nu. Was er maar iemand, dan kon die me helpen met de brief... Ik denk lang over mensen die me kunnen helpen.
Natuurlijk! Dat ik daar niet eerder aan gedacht heb! Bella, onze buurvrouw die me ook altijd helpt met mijn huiswerk. Ze is best jong, rond de 18 schat ik, maar ze is afgestudeerd dus tja... dan kun je best op jezelf wonen, toch?
Bella opent de deur, en als ze mij op de stoep ziet staan worden haar ogen groot. Ik heb mijn laptop maar meegenomen, dus misschien valt dat toch iets meer op dan ik dacht, haha. 'Hoi Chris,' zegt ze hartelijk. 'Ik had je niet verwacht! Kom lekker binnen. Kopje thee?' Ik loop naar binnen, ik hoop maar dat ik niet stoor... 'Stoor ik?' vraag ik voor de zekerheid. 'Nee joh, tuurlijk niet! Het is altijd gezellig als jij komt! Komt je zus ook?'
Pijnlijk onderwerp. Ik haal mijn schouders op, dat is het minst pijnlijk. Snel verander ik van onderwerp: 'Zeg Bel, kun jij Italiaans? Of ken jij toevallig een Isabella de Jong, of een Alessia de Jong?' Met de deur in huis vallen. Doe ik altijd, nou ja.. Bijna altijd. Bella is het van me gewend, en ze reageert met haar normale vriendelijkheid: 'Wat een vragen zeg, ga eerst es ff lekker zitten? Thee?' Ik knik, en terwijl ik dat doe, ga ik zitten.

Als Bella naast me op de bank ploft (wel nadat ze de thee op de tafel heeft gezet, natuurlijk) zegt ze: 'Nou, steek van wal.' Dat hoeft ze zeker geen twee keer te zeggen. Na een half uur uitleg gehad te hebben over de taal Italiaans (en haar grammatica, werkwoorden en getallen...) komt Bella terug op het onderwerp "je zus".
'Weet je echt niet waar ze is?' Bella's stem klinkt bezorgd. Ik schud mijn hoofd. 'Nee, ze lijkt wel van de aardbodem weggevaagd...' zucht ik. Die woorden hebben een verbluffende uitwerking op mijn buurmeisje.
'Dus we zijn hier ook niet meer veilig' mompelt ze.
'Wat?' onderbreek ik haar.
'Luister' zegt Bella 'Ik ken de Isabella uit de brief, en jij ook. Ik ben Isabella de Jong, en ik heb deze brief nooit gekregen, zoals mijn zus al vermoedde. Ik heb geen idee hoe hij hier terechtgekomen is. Ga naar huis, Chris, snel! We móeten naar Italië, dat is de enige hint die we hebben, maakt niet uit wat Alessia zegt. We gaan jouw zus terughalen.' Ik frons mijn wenkbrauwen, maar ik doe wat ze zegt en sluit de laptop af. Bij de deur tikt Bella (eigenlijk Isabella, dus) me op mijn schouder: 'Pak niet te veel. Een rugzak is genoeg, je moet het kunnen dragen. We vertrekken over een half uur, met mijn auto. -' blijkbaar is ze toch achttien '- Ik heb al een tijdje rekening gehouden met deze omstandigheden. Hier heb ik een brief voor je ouders, leg die maar ergens waar ze hem kunnen vinden. Verder heb ik een vals paspoort voor je en een petje. Doe die even op, of doe wat anders om je haar te bedekken. Ik zie je zo.'