11.

      Bijna meteen toen ik klaar was met douchen, ging de bel die het avondeten aankondigde. Met mijn natte haar in een knot gebonden en mijn zwerversoutfit wandelde ik met de rest van de kamer – alhoewel Sarah zich meer huppelend voortbewoog – naar de eetzaal. Sarah was zo opgewonden dat ik stiekem wel een beetje nieuwsgierig werd naar wat ze had meegemaakt, maar ik was een beetje te moe en te hongerig om daar nu naar te vragen. Waarschijnlijk zou er aan tafel zelf wel over beginnen, want ze stond (letterlijk) te springen om het te vertellen.
      Toen iederen een plekje in de eetzaal had gevonden, werd het eten geserveerd. De meisjes van de bediening kwamen aanrijden met karretjes vol enorme schalen macaroni. Het zag er heerlijk uit, en dat gecombineerd met gierende honger zorgde ervoor dat ik de behoefte om als een hongerige leeuw met mijn hoofd in zo'n schaal te duiken maar net kon onderdrukken. We moesten nog even wachten met opscheppen: eerst moest iedere tafel gekregen hebben en daarna moesten de gelovigen nog even bidden. Ik onderging die kwelling met tegenzin en greep als eerste de opscheplepel.
      De eerste vijf minuten aten we zwijgend, maar toen iedereen zijn ergste honger gestild had, kwam het gesprek los. 'Hmmm, heerlijk,' mompelde Jasmin met volle mond. 'Je kunt van alles van deze school zeggen, maar niet dat ze niet kunnen koken.'
      Ik knikte instemmend. De maaltijden tot nu toe waren prima geweest. Thuis was het misschien iets lekkerder, maar dat kon ook niet anders met een ex-kok als vader.
      'Ik moet jullie zó iets leuks vertellen!' Sarah praatte zo enthousiast dat het eten bijna uit haar halfvolle mond vloog. Ze boog zich een beetje samenzweerderig voorover, alsof ze iets vertrouwelijks ging vertellen. Haar gezicht stond serieus en ook wel een beetje trots. 'Hij kéék naar me.'
      Dat kon, voor zover ik wist, maar over één persoon gaan. Ik moest moeite doen om niet triomfantelijk te lachen, maar Sarah was nog niet uitgesproken. 'En... toen de training afgelopen was, knipoogde hij zelfs naar me!' Ze gilde het bijna en bewoog van blijdschap wild op haar stoel heen en weer. Tot zover de geheimhouding.
      'Super, Saar!' Jasmin glimlachte haar warme glimlach en gaf Sarah een klopje op haar schouder. Inmiddels was het me duidelijk geworden dat zij een van de aardigste personen was die ik ooit had ontmoet. Er zat geen kwaad in haar – of het zat in ieder geval heel goed opgeborgen.
Hannah lachte alleen maar en haalde verlegen een hand langs haar natte vlecht. Amber, die ik nog kende van mijn eerste lunch hier op school, begon een lang verhaal af te steken over hoe blij ze wel niet was voor Sarah en hoeveel geluk ze wel niet had. Ik wist wel beter. Maar als zij hem wilde, mij best. Het belangrijkste was dat mijn plannetje had gewerkt.
      Ik liet mijn ogen door de eetzaal glijden tot ik de jongen in kwestie ontdekte. Hij zat aan een tafel niet al te ver van de onze verwijderd, met een groepje jongens dat ik niet herkende. Er steeg een lachsalvo op van de tafel; één jongen sloeg zo hard op tafel van het lachen dat er een glas omviel. Er kwam snel een dienstmeisje aanlopen om het op te ruimen.
      Op dat moment keek Clyde op en ontmoetten onze ogen elkaar. Het gelach verstomde. Ik wendde mijn blik af, maar toen ik opkeek, staarde hij nog steeds naar me. Was er iets aan de hand? Ik glimlachte naar hem, maar verbrak toen het oogcontact.
      'Wat vind je eigenlijk zo leuk aan hem?' Ik keek zo geïnteresseerd mogelijk naar Sarah, die inmiddels een blosje op haar wangen had gekregen.
      Ze glimlachte. 'Hij ziet er goed uit en... en hij heeft een leuk karakter en leuke schoenen... hij kan goed voetballen, hij is slim...' De blos op haar wangen was inmiddels een stuk duidelijker geworden, maar waarschijnlijk had ze dat zelf ook al gemerkt, want ze greep een glas water van de tafel en begon verwoed te drinken.
      'Ik begrijp het,' glimlachte ik, terwijl ik me erover verwonderde hoeveel het beeld dat mensen van elkaar hebben kon verschillen van de werkelijkheid – en dan in het bijzonder het beeld van verliefde mensen. Niet dat dat hier nou zo erg aan de hand was, al betwijfel ik of Sarah hem nog net zo leuk had gevonden als ze wist dat hij blowde, maar het gebeurde altijd wel een beetje. Ik had me zelf ook wel eens flink verkeken op jongens. Maar dat is nu eenmaal wat de roze bril der verliefdheid met je doet. Daar kan je niets tegen doen.
      Ik hoopte met heel mijn hart dat Clyde echt de jongen was die Sarah in hem zag, maar diep vanbinnen wist ik al dat dat niet zo was. Was het wel zo'n goed idee geweest om die twee te proberen te koppelen, of had ik haar helemaal geen dienst bewezen?