13. Revenge, M

Klop klop.
'Ben jij dat, Mark?' klinkt de verwende stem van Selena.
'Ja' zeg ik, door de deur heen.
'Kom binnen schat.' Ik merk dat mijn gezicht vertrekt, ik haat het als ze me zo noemt. Ik ben verdomme haar vriendje niet, sorry hoor! Toch open ik de deur, met mijn gezicht in de plooi, welke keus heb ik?
Selena zit op haar roze bed. De zonnige wereld buiten haar kamer is niet te zien, door de paarse gordijntjes voor het raam. Selena's haar is opgestoken een een soort vreemde knot. Haar altijd arrogant staande gezicht is bleek, maar dat komt door de plotse verandering in de kleur van haar kleding. Het roze en paars is veranderd in een donkerblauwe sweater en een zwarte broek. Oh nee hè? Niet weer één van die stunts om mijn aandacht te trekken... Ik word er zó gek van!
'Hai' lacht het 13-jarige meisje me toe. Ik knik. Hier ga ik zo min mogelijk woorden aan vuil maken. Someone please: Save me! Alsof iemand mijn gedachten kan lezen, licht de cirkel op mijn pols -die elke dag opnieuw getekend wordt- weer op en er rinkelt een belletje. Zou Francisca gebeld hebben? Vlinders kietelen en fladderen in mijn borst. Ja, dat klinkt raar hè? Het is gewoon een mooie verwoording van dat warme gevoel dat ik krijg als ik aan haar denk. Zou dat nou verliefdheid zijn?
Ik verontschuldig me tegenover Selena, draai me om en sprint zo snel als ik kan uit deze ruimte. Weg hier!
Zoals altijd klinkt mijn "opdracht" uit de luidsprekers, die verspreid door de Kolonie opgehangen zijn. 'Mark naar de Rode Kamer. Ik herhaal: Mark naar de Rode Kamer, alsjeblieft.' Nee! Ze heeft me wél opgebeld, ik kan mijn oren niet geloven... Zo'n freak als ik...
Ik stop hijgend voor de deur, dit is een recordtijd! Ik klop ram met mijn vuist op de deur. Mijn moeder zei altijd: 'Manieren, Mark, daarmee kom je ver.' Nou, het enige dat het mij heeft opgeleverd is een baantje als slaaf.
Aangezien er niemand met manieren in de kamer blijkt te zijn, zal ik de mijne ook maar vergeten. Ik open de deur. 'Wat. Is. Er?' hijg ik, jeetje, ik ben helemaal buiten adem.
Ze kijkt op, was aan het lezen. 'Ga zitten' klinkt haar stem, terwijl ze op de vensterbank wijst. Ik? Zitten? Tegenover de persoon die mij een halfuur geleden nog behandelde als een freak? Dit wordt steeds beter, volgens mij! Het begint een beetje te lijken op één van de dingen die ik zou fantaseren.
Ik ga tegenover haar in de vensterbank zitten. Ze opent haar mond, om iets te zeggen, maar bedenkt zich en de mond gaat weer dicht. Ik kijk naar buiten; deze kamer heeft zeker weten het mooiste uitzicht van het hele gebouw! Ik heb het gevoel alsof ik hier wel voor eeuwig zou kunnen zitten, zo voet tegen voet met haar...
Ze verbreekt de stilte: 'Heb je wel eens geprobeerd weg te lopen?'