Living forever 1.1

Tom zat in een klein hoekje in de auto. Hij droeg een zonnebril om zijn rode ogen te verbergen, maar zijn schuld gevoel en schaamte was niet te verbergen. Het leek van hem af te stromen. Max reed en ik zat verveeld naast hem. Siva zat heel ongelukkig tussen Jay en Tom in op de achterbank.
‘Waar gaan we deze keer heen?’ vroeg ik maar om de stilte te verbreken. ‘We kunnen niet altijd zo rond blijven vluchten, hele uitgemoorde dropen achterlatend.’ Max, Tom en Jay krompen in elkaar.
‘Wij kunnen niet veranderen wat we zijn, Nathan,’ zei Max. ‘We kunnen ons er hoogstens tegen verzetten.’ Ik knikte, dat wist ik, dat weet ik, maar de natuur om me heen was woedend op ons. Woedend om de fouten die we gemaakt hadden en nog zouden maken.
‘Wat zeggen de bomen?’ wilde Siva weten.
‘Ik probeer zoveel mogelijk ze buiten te sluiten,’ zei ik. ‘Ze zijn… niet bepaald blij met ons.’ Max kromp in elkaar.
‘Bied namens ons onze excuses aan,’ zei hij. Ik ging overeind zitten en keek hem boos aan.
‘Ik mag dan wel een elf zijn en daardoor een behoorlijke freak, maar ik ga niet tegen een boom praten!’ riep ik boos uit.
‘Als je was opgevoed door je eigen soort en niet door mensen dan zou je nu anders spreken,’ zei Max. ‘Bied onze excuses aan.’ Ik deed wat hij me opdroeg en ging toen zitten mokken in mijn stoel.