[TC] 'Houston, we have a problem. [Part4]

Be the one I need


Accept my love and no one get hurt
Biil POV
‘JA! JE KUNT HET! JE KUNT VAN DE WITTE PISTE AF!’ Roep ik blij. Nou ja, niet dat de witte piste zo moeilijk is. Het is de gemakkelijkste piste die er is. Daar gaan kleuters op als ze net beginnen met skiën. Maar ik ben blij voor Tom dat hij het kan. Als Tom zou kunnen springen met ski’s aan, had hij het allang gedaan. ‘NOG EEN KEER!’ Roept hij blij. Hij skiet naar de lift, en schuift over de sneeuw naar boven. Ik knik tevreden. Trots staat hij bovenaan de berg. ‘En nu komt het!’ Gilt hij. Hij laat zich van de berg afglijden, zakt iets door zijn benen heen en gaat in kleine bochtjes naar beneden. Als hij naast me staat grijnst hij dankbaar. ‘Dank je,’ zegt hij blij, ‘Zonder jou was het nooit gelukt.’ Ik glimlach naar hem. ‘Graag gedaan. Daar zijn broers voor.’ Tom kijkt me aan met een glinstering in zijn ogen. Oh nee, wat wil hij nou weer? Ik ken mijn broer wel. Die glinstering komt alleen maar tevoorschijn als hij iets ergs van plan is. ‘Nu gaan we van de Rode piste af.’ Zegt hij grijnzend. ‘Tom! Je bent niet goed wijs!’ zeg ik verontwaardigd, ‘Die piste kan ik amper!’ Tom haalt zijn schouders op. ‘We kunnen het toch proberen? Als het niet lukt gaan we op onze kont van de berg af.’ Hmm, ik moet eerlijk zeggen dat ik dat wel zie zitten. ‘Of dan gaan we op onze ski’s zitten.’ Zegt hij. Hij merkt dat ik daar wel zin in heb. ‘Nou, vooruit dan.’ Tom knikt tevreden. Tom loopt naar het huisje van de lift van de Rode piste. Ik loop alvast naar de lift en wacht totdat hij aangaat. De lift komt in beweging, en ik pak het eerste ding dat omhoog gaat vast. Het duurt even voordat we boven zijn, maar als we er eenmaal zijn gieren de kriebels door mijn lijf. We kunnen niet meer terug. Bah, deze piste zouden we met onze met de les nog niet eens doen. Tom komt naast me staan. ‘Let’s go.’ Zijn Engels is bijna net zo slecht als zijn skiprestaties. Ik glimlach. ‘Zouden we dit wel doen?’ Zeg ik terwijl ik de berg afkijk. ‘Krabbel je nou terug?’ zegt hij verbaasd, ‘Je bent bang hé? Schijterd, schijterd!’ Woede rommelt op. ‘Moederskindje,’ zegt hij pestend, ‘Aahh, arme Bill! Moet ik je luier vervangen?’ Boos geef ik hem een duw. ‘Ik ben niet bang.’ Zeg ik boos. Ik kijk hem aan. ‘Nou, waar wacht je nog op? Gaan we die piste nog nemen of krabbel jij nou ineens terug?’ Tom schudt zijn hoofd van nee. ‘We gaan.’

Ik ril. Waarom is het toch zo koud? Het wordt steeds kouder. ‘Volgens mij moeten we die kant niet op!’ Roep ik naar Tom, die voor me skiet. Tom hoort het niet, en gaat gewoon door. ‘TOM!’ Gil ik zo hard als ik kan. Weer hoort hij het niet. Volgens mij is hij doof aan het worden. Of hij wilt het gewoon niet horen. ‘We zijn er bijna!’ Gilt Tom zonder achterom te kijken naar mij toe. Dank god. De sneeuw glijdt langzaam weg, en we naderen het onderste deel van de piste. We komen beneden aan. Ik kijk om me heen. ‘Ik ken het hier niet.’ Zeg ik verbaasd. Ook Tom kijkt verbaasd om zich heen. Mijn hart begint sneller te kloppen. ‘NEE!’ Gil ik bang. Tranen springen in mijn ogen. ‘We zijn verdwaald! Straks word het nog donkerder! En dan zien we niets, en verdwalen we nog meer, en dan komen er wolven en die eten ons op en dan blijft er niets van ons over en..’ Tom slaat me in mijn gezicht. ‘Auw!’ gil ik terwijl ik met mijn hand over mijn wang ga, ‘Waar was dat voor nodig?’ Tom kijkt me geïrriteerd aan. ‘Doe normaal, Bill. We komen hier echt wel uit. Blijf gewoon kalm’ Hij gaat op de grond zitten en doet zijn ski’s uit. Verslagen laat ik mezelf ook op de grond vallen. Traantjes vallen langzaam op de grond. ‘Misschien vriezen we wel dood,’ piep ik, ‘En dan komen ze te laat. Dan zijn we al dood gevroren voor ze ons vinden.’ Ik begraaf mijn hoofd in mijn benen, die ik opgetrokken heb. ‘We komen hier nooit meer uit!’ Snik ik. Een harde duw doet me omvallen. ‘Tom!’ Gil ik boos. ‘Bill, blijf gewoon kalm. We gaan een grot ofzo zoeken waarin we kunnen slapen.’ Zegt hij. Ik kijk op. Tom staat recht. ‘Waarom een grot? Ik ben bang voor grotten.’ Piep ik. Tom negeert mijn gepiep, en praat gewoon rustig verder. ‘Het is te laat om de weg terug nog te vinden. Daar is het al te donker voor. We moeten de nacht hier doorbrengen. In het donker zouden we alleen nog meer verdwalen,’ hij kijkt me aan, ‘Morgen is het licht. Dan kunnen we onze weg terug proberen te vinden.’ Ik knik. Waarom kan hij op zulke momenten toch altijd zo kalm blijven en ik niet? Ik sta ook recht, pak mijn ski’s op en loop Tom achter na.
Na een tijdje hadden we dan eindelijk een grot gevonden. Ik leg mijn ski’s neer en kijk bang de grot door. ‘Ik vind het hier eng.’ Zeg ik. ‘Je mag ook buiten slapen hoor,’ zegt Tom, ‘Dan heb ik meer plek.’ Ik breng mijn hoofd buiten de grot. De donkerte daar maakt me nog banger. ‘Nee, laat maar. Ik blijf hier wel.’ Tom haalt een doosje lucifers uit zijn zak. Met grote ogen kijk ik hem aan. ‘Waar heb je die vandaan?’ Vraag ik geschrokken. Tom grijnst. ‘Die heb ik van Gordon gepikt.’ Zegt hij trots. ‘Dat mag helemaal niet! Mama wordt zo boos op jou!’ Roep ik tegen hem. ‘En hoe gaat ze erachter komen dat ik ze heb gestolen?’ zegt hij met dichtgeknepen ogen, ‘Ga jij het haar vertellen? Dan steek ik ook geen takken aan. Dan vriezen we maar dood.’ Bijt hij me toe. Wijselijk houd ik mijn mond. Misschien heeft hij gelijk. ‘Ik ga wel wat takken zoeken,’ zegt hij alsof er niets gebeurd is, ‘Ga jij hier maar even zitten.’ Ik knik. Het lijkt wel uren te duren voordat hij terug komt. Het is zo koud. Toch maar goed dat Tom lucifers heeft meegenomen. Dan komt er een gestalte de grot binnen. ‘Tom?’ Roep ik onzeker. ‘Ja Bill, ik ben het.’ Roept Tom terug. Ik zucht blij. Hij komt de grot binnen met een hoop takken. Ik glimlach blij. Tom gooit de stokken op de grond. Ik pak het luciferdoosje, steek een lucifer aan en gooi hem op de takken. Na een paar minuten hebben we een aardig vuurtje gemaakt. ‘Slaapwel.’ Zegt Tom, terwijl hij gaat liggen. Hij sluit zijn ogen en niest. Ongemakkelijk ga ik ook liggen. ‘Slaapwel.’ Zeg ik stil.

End of episode four
Reacties bitte
NOMINATIE