12. Revenge, F

Terwijl ik naar buiten kijk, naar het sombere landschap, en de motregen, schiet opeens de tekst van een liedje door mijn hoofd. Wat heb ik een zin om het te gaan luisteren... Ik bedenk me opeens dat ik mijn iPod natuurlijk in mijn zak heb! Zou die het hier wel doen? Het heeft geen bereik nodig, dus waarom niet? Ik heb hem vanochtend (als er nu niet meer dan drie dagen verstreken zijn...) nog opgeladen; aan de batterij zal het in elk geval niet liggen. Ik haal hem uit mijn zak en start hem op. Hij doet het! Een lichtpuntje, ik zou me mijn leven zonder muziek niet kunnen voorstellen! Als je me zou vragen: Heb je een verslaving? zou mijn antwoord zijn: JA!! Aan de shuffle-knop op mijn iPod. Jeetje, wat hou ik van dat ding. Ik doorzoek mijn lijst met nummers, tot ik het gevonden heb: http://www.youtube.com/watch?v=uTgjrZg9eo8
Ik ga zitten op de vensterbank. Het is zo'n hoekig raam, je weet misschien wel wat ik bedoel. Zo eentje met een matras als vensterbank, waar je op kunt zitten. Ik heb altijd een voorkeur gehad voor dat soort vensterbanken. Voor vensterbanken sowieso; vroeger ging ik altijd op mijn vensterbank zitten, met mijn voeten uit het raam. Heerlijk vond ik dat. Ook al kan dit raam niet open, het zit geweldig. Misschien moet ik wat kussens van het bed halen...

Het is gestopt met regenen, en de zon breekt door de wolken. Ik zie nu pas hoe mooi het landschap buiten is. Het heeft pasteltinten, en de zonnestralen kun je bijna zíen. Mijn iPod heeft nog een volle batterij, dat ding raakt nooit op! Shuffle, natuurlijk, en een geweldig nummer begint te spelen, het past perfect bij het gevoel dat ik nu heb. http://www.youtube.com/watch?v=tK41HefEZok&feature=fvst. Ik zak onderuit, dit doet me bijna denken aan vakantie! Een vakantie op een onbekende plek, maar dat kan me nu even geen moer schelen.
Ik heb nog niet eens de kamer bekeken. Aangezien ik nu om me heen kan kijken, lijkt me dat een goed idee. Rechts van me staat een bureau. Rood, net als alles in deze kamer. Alsof ze me nog een beetje extra willen pesten, ik ben niet dom. Ik weet heus wel dat er iets aan de hand is met mij, met mijn haar. Ik haal mijn oordopjes uit mijn oren, en sta op. Ik schuif de bureaustoel naar achter, en doorzoek de laden in het bureau. Niets bijzonders. In de bovenste lade vind ik een boekje met een slot erop. Misschien is er ook een sleutel in de la, dat zou handig zijn. De laden zijn best breed (of lang, ik haal die twee altijd door elkaar), mijn hele arm moet erin om bij het andere uiteinde te komen! Geen sleutel, wel een vulpen (zonder inkt, lekker handig!). Tweede lade: een etui (leeg), een agenda (staat geen jaartal op), en papier. Derde lade: een paar magneetjes, een nagelschaartje (kan ik het slot op het raam mee forceren!) en een hamer (yes! Dat komt wel van pas). Het kastje aan de andere kant krijg ik niet open, dat maakt me nog nieuwsgieriger. Ik zet de punt van het schaartje in het slot, dat doen ze altijd in films, en draai het een beetje knullig om. Natuurlijk gebeurt er niets, wat had je dan verwacht?! Ik besluit om die truc ook eens toe te passen op het boekje, dat is immers een kleiner slot!

Het wordt donker buiten, ik ben de hele dag bezig geweest met het zoeken naar de sleutel. Niets gevonden, behalve een boekenkast met een aantal boeken die ik nog niet gelezen heb (een wonder!), en het boekje gaat ook niet open met een schaar. En ook niet met het hamertje. Ik benoem het hamertje, het schaartje en het boekje samen met mijn iPod tot de dingen die van groot belang zijn, en absoluut nooit, nooit, nooit in de handen mogen vallen van de anderen.