054 - Come to my house.

Ik zit nog steeds op mijn hurken. De medewerkster kijkt
mij verbaasd aan. Ze plant een hand op mijn schouder. ‘Ik ga wel even.’ Ik schud mijn hoofd. ‘Nee! Ik zal gaan.’ Ik sta voorzichtig op en loop naar de deur ‘Verboden voor onbevoegden.’ Ik kijk nog even om naar de medewerkster die wanhopig de bitterballen van de grond schraapt. Ik moest mijn tranen inhouden. Ik moest bewijzen dat ik niet een huilebalk was. Ik had er wel veel moeite mee om mijn tranen binnen te houden toen ik Liam op de grond zag leggen van de pijn. Ik kon niks zeggen, mijn keel was stijf dicht. Ik knielde naast hem en zag zijn gezicht van de pijn. ‘Liam, je had me nooit moeten leren kennen.’ Een traan stroomde langs mijn wang. Ik veegde hem snel weg met een mouw. Liam draaide zijn hoofd naar de mijne. ‘Bekijk het.’ Ik keek hem niet-begrijpend aan. Ik wist niet wat hij zou bedoelen. ‘Niall, bekijk mijn wond.’ Zei hij zachtjes net zoals net. Ik knikte. Hij had zijn jas al uitgedaan. Nu alleen zijn T-shirt omhoog trekken. ‘Ik zal voorzichtig doen.’ Mijn handen gingen naar zijn T-shirt toe. Ik hoorde Liam kreunen van de pijn. Ik trok hem zachtjes omhoog. ‘Niall het doet pijn!’ Hij schopte tegen mijn been aan. Ik wachtte totdat hij weer stil was en zijn T-shirt rustig omhoog kon trekken.
Na een paar minuten te staan wachten trok ik zijn T-shirt in een klap omhoog. ‘Niall het doet pijn!’ Schreeuwde hij nog. Ik was stil en zei niks, ik bekeek de wond goed. ‘ijsklontjes.’ Zei ik zacht. Liam kreunde nog steeds van de pijn. ‘Liam, ik ga je proberen op te staan. Ik breng je naar mijn huis. Je hebt ijsklontjes nodig.’ Ik ging recht op staan en keek naar Liam die zijn hoofd schudde. ‘Ik kan dit niet Niall.’