13.

de blauwe lucht veranderde in een grijze grauwe lucht en langzaam vielen er druppen regen om de grond, na een geweerschot was het jagen gedaan, diep in mijn hart hoopte ik dat ze de wolf niet hadden gepakt, op de een of andere manier gaf ik om hem, het was vreemd maar toch. Het was wel de waarheid, enkele minuten later word er alweer op de deur van het huisje geklopt, een klein natregend jongetje staat er, het was Noud die alweer naar me toe gekomen was, "Noud, wat doe jij hier? je mag hier toch niet meer komen?" vraag ik terwijl ik het kleine jongetje naar binnen haal, "ze kan me niet vinden" lacht hij, Noud was een van de brutaalste kinderen die ik kende, en ik herkende mezelf ook in hem nooit willen luisteren en alles doen op je eigen manier, alleen kreeg ik daar wel de vrijheid voor en hij niet, "mag ik hier slapen" vraagt hij, ik zwijg.. "maar Noud dat kan toch helemaal niet, je woont niet bij mij laat staan dat ik je hier mag laten slapen" lach ik, hij gaat op het schapenkleed liggen dat over de houten bank ligt, en doet zijn duimpje in zijn mond en sluit zijn ogen, ik geef hem een kusje op zijn hoofdje, "welterusten Noud" fluister ik, "jij ook" fluisterd hij terug, ik leg de wollen deken over hem heen en ga naast hem zitten, "Please, save the wolf."