Chapter 2.

“Scarlett, we moeten praten!” zegt mijn vader tegen me. Hij en mijn moeder staan in de deuropening. “Wat nu weer?” vraag ik, duidelijk geïrriteerd. “Het gaat nu echt te ver, denk je soms dat we niet weten waar je mee bezig bent? Wij zijn ook niet dom hoor, er liggen sigarettenpeuken onder je raam, je moeder heeft XTC gevonden op je kamer, je bent zo’n beetje ieder avond weg en neemt elke keer een andere jongen mee naar huis!” Geschokt kijk ik ze aan, hoe weten ze dat ineens allemaal? En als ze het al eerder wisten, dan hebben ze het wel erg goed verborgen gehouden. “We willen hulp gaan inschakelen, dit heeft nu namelijk lang genoeg geduurd.” Oh nee, precies waar ik op zit te wachten.. “Ik red me prima okee? Ik weet best wat ik doe, en ik ben er andere toch niet tot last mee? Ik bedoel, ik ben geen vandalist die de hele dag op straat mensen lastigvalt en dingen vernielt!” zeg ik boos. “Kom op, je ruïneert jezelf! Of je het er nou mee eens bent of niet, wij schakelen hulp in, punt uit!” brengt m’n vader er standvastig tegenin en hij loopt naar beneden, m’n moeder zucht diep en loopt hem dan achterna. Shit, hier heb ik dus helemaal geen zin in! Waarom? Het gaat toch gewoon prima?!
Nog geen half uur later zit ik leuk aan tafel met mijn ouders, en een of andere gast die zichzelf ‘Dokter Jansen’ noemt. Waarom hij dokter heet snap ik niet helemaal want hij ziet er niet uit als een dokter. Eerder als een of andere oude lul die mensen probeert te helpen die problemen hebben. En raad eens? Dat is hij dus ook. Mijn ouders denken dat ik problemen heb.. dus wat doe je dan. Dan nodig je een of andere bejaarde vent uit om te helpen. Die man weet helemaal niks van mij.. hoe kan hij dan helpen?
‘Scarlett.. ik heb gehoord dat jij je de laatste tijd nogal ongepast gedraagt’ vraagt dokter Jansen voorzichtig.
‘Van wie heb je dat gehoord?! Van mn ouders zeker? Konden die mensen niet eens iets voor zich houden?! Meteen weer doorlullen he! Meteen weer tegen een of andere bejaarde zeggen dat ik niet goed bij mijn hoofd ben! Donder toch op allemaal. Als het aan mij lag.. dan waren jullie mijn ouders niet,’ zeg ik, mijn stem klinkt kil en dreigend.
Mijn ouders kijken me geschrokken aan als ik zou tegen ze uitval. Ik zie hoe er zelfs een traan over de wang van mijn moeder loopt. Wat een aanstelster. Zij is degene die zich nu aanstelt, ik heb er geen problemen mee.
‘Eigenlijk.. was dat een van de oplossingen.. Dat je tijdelijk ergens anders zou gaan wonen. Misschien dat het beter gaat in een andere leefomgeving,’ legt de bejaarde uit.
‘Goed dus nu mag ik niet eens meer in mijn eigen huis wonen? Ik begrijp het allemaal wel weer. Het is goed met jullie. Wanneer mag ik dit pokkehuis uit?’ vraag ik, nog steeds kil en geïrriteerd. Als ze allemaal aankijken zonder een woord te zeggen besluit ik dat ik hier lang genoeg heb gezeten. Ze moeten niet denken dat ze nu baas over me zijn geworden omdat ze me het huis uit krijgen. Ik bepaal wanneer ik weg ga. En dat is het liefst zo snel mogelijk.
‘Scar, doe nou niet zo... we houden van je... we proberen je alleen te helpen..’ huilt mijn moeder. Nouja, huilen, je kan het eerder janken noemen.
‘Je helpt me door me gewoon een keer met rust te laten! Maar nu is t te laat! Deze bejaarde, sorry ik bedoel ‘dokter’, heeft gelijk. Ik peer m. Ik ga ergens anders wonen. En je kunt wel janken en zeggen ‘ik hou van je’, maar die tijd is nu voorbij. Als je van me houdt moet je me niet tegen houden en me gewoon dingen laten doen zoals ik het wil, en niet anders.