--{-@(13)@-}-- L-lets celebrate my birthday...

Zijn beweging liet een angstige piep uit mijn keel schieten, waarna ik met de adrenaline van paniek in mijn aderen langs Esaya heen schoot. In een wanhopige poging duwde ik mijn broer van de vampier af, gooide in die ene beweging mijn hele gewicht in de strijd. De klap liet een fikse pijnscheut door mijn lichaam schieten, maar ik negeerde het, richtte mijn ogen bezorgd op de vampier onder me, wiens lichaam een grote gapende wond vertoonde. Zijn rode bloed ontstak een vuur van woede, liet me al draaiende naar Xave luid gegrom uitslaan. De zwarte wolf reageerde er verbaasd op, maar week niet voor me, waarna ik mijn tanden liet zien om duidelijk te maken dat het menens was. Blijf van hem af, hij heeft hier niets mee te maken! De wolf onderbrak me met een spottend geluid, lachte me vierkant uit. Hij heeft hier niets mee te maken? KIJK NAAR JEZELF! Hij heeft je bijna vermoord! Wanhopig keek ik naar de zwartharige jongen achter me, die ik wanhopig probeerde te beschermen. Hoe moest ik Xave in godsnaam overtuigen? Wat zou zijn ogen openen? Nee, Jankte ik na een paar lange seconden wanhopig. Hij heeft me niets gedaan. Hij was het niet… ‘Ze heeft gelijk, ik heb haar niet aangevallen. Mijn Sire wel, ik heb de kracht niet om hem te stoppen. En helaas kwam zij erin vast te zitten, verkeerde tijd op een verkeerde plaats.’ De woorden van de jongen waren gevuld met berouw, maar Xave leek het niet te geloven, werd verblind door zijn woede. Zijn ogen waren gevuld met bloeddorst, naar vampierenbloed wel te verstaan. Ik was echter niet van plan om dat te laten gebeuren, week geen centimeter. Zijn blik had echter wel degelijk effect, liet de rillingen over mijn lichaam lopen, lieten me beseffen dat ik het niet lang uit zou houden. Dwongen me razend snel een oplossing te zoeken, hoe moeilijk deze ook te vinden zou zijn. [i\ Xave…. Alsjeblieft…[/i]. Begon ik uiteindelijk aarzelend. Laat… Laten we naar huis gaan…. Laten we gaan doen waar je je zo op verheugd hebt… L-laten w-we mijn verjaardag gaan vieren…De klanken die uit mijn keel kwamen, de woorden die ze vormden, voelden als messteken, als verraad tegenover mezelf. Ik wilde nog steeds niet, maar ik was wanhopig. En als dit de enige manier was om Andy zonder verder bloedvergieten te kunnen laten vertrekken, dan moest ik het doen, zonder aarzeling. De verbazing van mijn plotselinge instemming echode door mijn roedel als een schreeuw door de bergen, maar het kon me voor even weinig schelen. Het ging me erom of hij toehapte ja of nee. Wat het belangrijkste was voor hem: de vampier, of mij in zijn roedel. De lange secondes dat hij twijfelde bleef mijn adem ver in mijn keel hangen, plakte mijn staart tussen mijn benen. Tot de stem van Xave de spanning brak, even nors als eerst maar met een verslagen toon diep erin verborgen. Ga je wonden likken bloedzuiger. De volgende keer ga je eraan. Mijn roedelleider draaide zich kortaf om, liep op een trotse slakkengang het weer bos in. Werd een voor een gevolgd door de roedel leden. Als laatste bleef ik over, keek nog een keer achterom naar de vampier, die zijn ogen bezorgd op me had gericht. Langzaam schudde ik mijn hoofd, probeerde te glimlachen. Maak je niet druk, wees voorzichtig. De jongen knikte, sprak terug zonder geluid. Ik ben hier elke nacht… Haastig knikte ik dat ik het begreep, waarna ik door Cerbere en Aran het bos in werd geduwd. De hele roedel begon daarna te versnellen, maar ik kon het tempo niet bijhouden, wat alleen Esaya op leek te vallen. Xave, langzamer, ze houdt het niet bij. De middelste van ons gezin kwam naast me lopen, keek toe hoe ik moeizaam mijn achterbeen met me meesleepte die ik verlamd van pijn niet kon gebruiken. Tot hij het niet meer aan kon zien, me dwong stil te staan. Verander… ik draag je wel naar huis. Voor mijn ogen veranderde de grijs bruine wolf in mijn broer, waarna ook ik een rilling door mijn lichaam voelde trekken. Gelijk zakte ik door mijn benen, zocht houvast bij de bosgrond. Ik was uitgeput, gewoon helemaal leeg. ‘Dit is de reden waarom je niet veranderen mocht. Kom.’ Zonder er nog een woord aan vuil te maken tilde hij me op, gaf een seintje dat de rest kon gaan, alleen Kiba bleef bij ons achter, bleef jankend naast ons lopen, zijn ogen op mij gefocust. ‘We hadden dus toch gelijk…’ mompelde de jongen uiteindelijk na een tijdje. Niet begrijpend keek ik naar de blondine op, die vermeed echter elk oogcontact. ‘Je ruikt naar vampier… Het was overduidelijk…’ mompelde hij na een tijdje echter toch nog. Een zucht van vermoeidheid ontsnapte me, waarna ik me tegen hem aandrukte. ‘Waarom werd Xave zo boos? Andy heeft me nooit iets gedaan…’ Midden in mijn zin schudde Esaya zijn hoofd, suste me. ‘Dat leggen we je vanavond wel uit. Sluit nu je ogen maar en ga slapen. Je bent moe en je moet wel wakker kunnen blijven bij de ceremonie.’ Een verwarrende glimlach verscheen op zijn gezicht, waarna ik verslagen mijn ogen sloot, mijn lichaam liet ontspannen. Luisterde naar de woorden die over mijn broers lippen gleden, als een slaapliedje. ‘Ik ben blij dat je een van ons word….’ waren zijn woorden waarna ik in een diepe rust wegzakte.