11. Revenge, M

Ze vindt me eng. Zie je wel, ze moet niks van me hebben. Zelfs als vrienden (hallo, ik wil echt niet zo snel meer dan vrienden zijn!) niet. Misschien als ik gewoon als een normaal mens geboren was, misschien als we haar nooit gekidnapt hadden, misschien dat ze me dan zag staan. In al de 115 jaar die ik nu al leef heb ik nog nooit een meisje gezien dat mij negeerde. Niet arrogant bedoeld, zo ben ik niet, maar er was altijd wel een trutje dat me als vriendje wilde. Toch ben ik mijn hele leven al vrijgezel. Ik zag nooit een meisje dat ik aantrekkelijk vond. En ik durfde er nooit op af te stappen, en gewoon 'Hoi' te zeggen. Geef toe, ik ben een freak. Ruim een eeuw oud, en nog steeds verlegen. Het is al creepy op zich dat ik zo oud ben. O, ik weet best dat ik eruit zie als een 15-jarige jongen, en dat ben ik ook. God, hoe leg ik dit uit?! Misschien moet ik het niet uitleggen, je komt er toch wel achter. Net als zij. Ik ga het gewoon proberen.
Op mijn vijftiende verjaardag (dat was pak m beet zo'n 100 jaar geleden) was mijn lichaam volwassen. Bij een Rafle gaat dat nou eenmaal sneller dan bij een normaal mens. En als je lichaam volwassen is, verandert het niet meer. Je groeit niet, je blijft net zo oud als je was toen. Tenzij je ervoor kiest om ouder te worden. Dat moet je op een ingewikkelde manier met de Koningin overleggen en dan kan dat, geloof ik. Maar ja, 15 is een prima leeftijd. Waarom zou ik ouder willen worden? School (en huiswerk!) heb ik niet meer, al lang geleden afgestudeerd (dat is wel een voordeel) maar ik kan nergens gaan werken. Niet tussen de mensen. Als zogenaamde 15-jarige kun je niet met een diploma over straat lopen, dat is vragen om moeilijkheden! Dus toen kwam ik erachter dat er meer mensen (nou ja, dat is misschien het verkeerde woord) zoals ik zijn. Mij hebben ze geadopteerd en in het begin was het voor mij ook wennen, maar nu ik eraan gewend ben, zie ik de voordelen. Hallohoo: Ik ben praktisch onsterfelijk! Je zou me natuurlijk kunnen doorboren met een zwaard, en dan zou ik waarschijnlijk sterven (nog nooit geprobeerd), maar ziektes hebben op mij geen uitwerking. Dat is toch ergens best wel chill...

Wacht. Zij weet niet dat ik oud ben, ze ziet me gewoon als een jongen. Maar wel als een freak. Zeker weten. Als ze nou dat belletje zou gebruiken, dan zou ik het haar kunnen vragen...
De cirkel op mijn pols licht op. Selena heeft me nodig. Selena is de dochter van Lucio en Rachel. Je zou haar kunnen zien als prinses, maar ik zie haar meer als een verwend nest. Haar als een prinses beschouwen zou haar het idee geven dat ze belangrijk is, wat ze absoluut niet is. Zelfs een doorsnee persoon als ik is belangrijker! (Dat wil wat zeggen, hoor).
Ik sprint de Kolonie door, haar kamer bevindt zich aan de andere kant van het gebouw. De middeleeuwse gangen zijn somber en donker, maar mijn ogen zijn er aan gewend. Ik ben nog nooit buiten de Kolonie geweest, zelfs niet in het Binnenhof. Ik wordt altijd ingezet om de vloeren te schrobben (meisjeswerk!) of eten te koken. Met andere woorden: Ik wordt behandeld als een meisje! Trap op, trap af. Gang door, en naar links. Rechtsaf, trap op. Mijn zij doet pijn. Als ik kon ontsnappen uit dit leven, maakt niet uit hoe, ook al zou ik mijn onsterfelijkheid daarvoor moeten opgeven: ik zou het doen!