Sixty-eight.

Een vrouw, die zich voorstelt als Amanda, begroet ons vriendelijk en leidt ons naar een kantoortje. “So, mister Horan and...” vragend kijkt ze me aan. “Styles, Harry Styles." Ik glimlach vriendelijk naar haar. “We’ve made a special rehabilitationprogramm for you.” begint ze te vertellen terwijl ze Niall aankijkt. “It starts really easy, but it becomes harder. You can always ask for a break if you want to stop. You also get some exercises for at home, and you have to do them, that’s important.” vervolgt ze. Niall knikt. “So, our plan was to start tomorrow, not today. Today I’ll give you a guided tour through the complex. If you want you can talk to some other boys and girls with similar problems.” weer knikt Niall. Hij heeft nog geen woord gezegd sinds we hier binnen zijn. Zijn blik staat kil en afwezig. Ik leg mijn hand op zijn schouder. Een kleine glimlach speelt om zijn mond. “Let’s go!” zegt Amanda vrolijk. “Do you want to join us?” vraagt ze dan terwijl ze mij aankijkt. “Yes, I would love to.” zeg ik direct. Ik kan Niall nu moeilijk alleen laten. “You don’t have to...” zegt Niall schor. “But I still want to.” zeg ik vastbesloten waarna ik de rolstoel vooruitduw, door het enorme gebouw. Over kamers met fitnessapparaten, bedden, eten, matjes en zelfs een zwembad. Bij elke kamer verteld Amanda enthousiast wat er allemaal in zo’n kamer gebeurt. We luisteren allebei niet echt. Als de rondleiding afgelopen is en we Amanda gedag hebben gezegt zitten we uiteindelijk allebei weer zwijgend in de auto. “So...” verbreek ik de stilte “What do you think about all this?” ik kijk hem recht in zijn helder blauwe ogen. Hij haalt zijn schouders op. “I don’t know... I don’t like the ambiance... it’s kind a freaking me out...” ik knik begrijpend, niet wetend wat te zeggen. Daarom zwijg ik verder maar. “Hazz?” vraagt hij naar een tijdje. “Yea?” ik hou mijn ogen strak op de weg gericht. “What’s the surprise?” vanuit mijn ooghoeken kan ik zien dat zijn ogen twinkelen. Een grijns verschijnt op mijn gezicht. “You’ll see.” zeg ik als ik de afslag richting de Nando’s neem. “Nando’s!” gilt hij vrolijk. De grijns op mijn gezicht wordt nog groter. Ik stap uit en installeer hem in de rolstoel, om hem naar binnen te duwen. “What do you want?” vraagt hij terwijl hij naar de kaart staart. Ik lach geheimzinnig. “Whut?” hij kijkt me niet-begrijpend aan. “I think I want the Nialldo’s Nuggets...” grijns ik. Zijn mond valt open. “The what...?” ongelovig kijkt hij me aan. “The Nialldo’s Nuggets.” antwoord ik simpel. “You’ve got to be kidding me...” mompeld hij zachtjes. “Surprise!” gil ik vrolijk. Een enorme grijns verschijnt op zijn gezicht. “Come here!” beveelt hij. Ik loop op hem af, waarna hij zijn arm om me heen slaat. Een beetje onhandig trekt hij zich tegen me aan om zijn lippen warm op de mijne te drukken. “It’s just amazing Harry! I... I don’t know what to say!” stamelt hij. “Well, just don’t say anything.” zeg ik waarna ik mijn lippen weer op de zijne druk. Ik voel hem grijnzen tegen mijn lippen aan en ga langzaam met mijn tong over zijn onderlip. Hij opent gewillig zijn mond en onze tongen strelen langs elkaar. Dan haal ik mijn lippen weer van de zijne. Hij kijkt me beteuterd aan, verlangend naar meer. “Let’s eat!” roep ik vrolijk. Zijn prachtige lach schatert door de Nando’s, en even later zitten we allebei aan de Nialldo’s Nuggets. Een glimlach speelt om mijn mond als ik zijn gelukkige gezicht zie.