De 100e Hongerspelen - 13

“Je bent echt verliefd hé?”, vroeg Katniss zacht.
“Ik, ik geloof van wel”, fluisterde Vania. “Ik krijg altijd kriebels in mijn buik als ik naar hem kijk. En daarstraks op de strijdwagen, ik voelde me veilig omdat ik hem vast kon houden en zo dicht bij hem stond. En op de schermen… Als ik ons zo zag op de schermen had ik het gevoel dat het klopte, dat het zo hoorde te zijn, wij samen.” Ze keek Katniss een beetje verlegen aan.

“Het zag er ook echt geweldig uit”, glimlachte Katniss. “En die kus? Was dat afgesproken?”
“Nou, Ian stelde voor om hen compleet gek te maken”, zei Vania. “Maar al was het gewoon op zijn wang, het voelde echt gewoon zo goed…” Ze zuchtte terwijl ze er aan terugdacht. Katniss bekeek het meisje naast zich schattend. Als zij en Ian de Spelen zouden overleven, zou Vania haar schoondochter worden. En daar had ze helemaal geen probleem mee, ze mocht Vania wel, al had ze het wel moeilijk met de manier waarop.
“Kenden jullie elkaar vroeger al? Voor de Spelen?”
“Niet echt, ik zag hem wel eens op school, of heel af en toe in het bos als ik bessen ging plukken”, zuchtte Vania. “Of in het dorp, dat gebeurde ook wel eens. Maar in het bos… Het kan best zijn dat mijn verbeelding op hol sloeg, maar soms had ik het gevoel dat ik bekeken werd, en vaak dacht ik dat hij het was… of misschien hoopte ik dat zelfs.”
“Hij was best vaak in het bos, het zou best kunnen”, glimlachte Katniss bemoedigend.
“Denkt u dat hij en ik… Dat wij… Ooit samen…”
“Ja, Vania, als jullie allebei uit de arena komen, weet ik zeker dat jullie gelukkig kunnen worden samen.” Vania zuchtte en kroop tegen Katniss aan.
“Denk je echt dat we het zouden kunnen in de arena? Er zijn nog zo veel anderen, de meesten zijn veel ouder dan wij, en er mag er toch maar één winnen?”
“Peeta en ik dachten niet dat we een kans maakten, maar het is ons wel gelukt. Jullie maken heus wel een kans. Ik heb Ian niet voor niets leren jagen in het bos, we hadden het niet nodig maar het is wel mijn redding geweest in de Spelen.” Ze drukte Vania even tegen zich aan. “Ik geloof in jullie, echt.” Katniss liet Vania weer los en stond op. Vania deed hetzelfde en zonder iets te zeggen liepen ze samen weer naar de woonkamer.

De deur ging open en Ian zag hoe zijn moeder binnenkwam, gevolgd door Vania. Hij keek even aarzelend naar hen, maar toen hij de glimlach op Katniss’ gezicht zag, sprong hij op en liep recht naar Vania. Ze vielen in elkaars armen.
“Ik hou van je”, fluisterde Ian.
“Ik ook van jou.”