De 100e Hongerspelen - 12

“Dus, je denkt dat het zou kunnen lukken tussen Vania en mij?”
“Ja, Ian, dat kan. Maar besef dat de arena heel gevaarlijk is, de bedoeling is dat jullie er samen uit komen, maar de kans dat dat niet lukt is reëel.”
“Ik weet het”, zuchtte hij. “Als er maar één kan winnen hoop ik dat het Vania is. Pap, wil je me iets beloven? Het kan me niet zoveel schelen wat er met mij gebeurt, en hulp zou welkom zijn, maar als je moet kiezen, kies dan voor haar.”

“Dat kan ik niet beloven, Ian. Jij bent onze zoon, jou in de steek laten zou zowel je moeder als mij ontzettend zwaar vallen. We kunnen nu nog niet beloven welke keuze we gaan maken, maar waarschijnlijk zullen we kiezen voor degene die het meeste kans maakt.”
“Ik kan je niet ompraten hé?”, vroeg Ian zacht.
“Nee, jongen, maar ik beloof wel dat we onze best zullen doen voor jullie allebei. Vergeet niet dat ook wij en Haymitch geld hebben om te sponsoren. Het is hoogst uitzonderlijk, maar als het moet doen we het.”
“Hebben jullie het ooit eerder gedaan?”
“Nee, we hebben te veel tributen begeleid om er elke keer geld aan uit te geven. Gewoonlijk vonden we genoeg sponsors zo lang ze een kans maakten. En eerlijk gezegd waren we nadien ook niet echt bereid ons geld in een hopeloze zaak te steken. Maar voor jullie doen we dat wel, Ian, jullie zijn niet de eerste de beste tributen.” Ian knikte begrijpend.
“Pap? Mama voert dit gesprek nu ook met Vania hé?”

“Wat is er?”, vroeg Vania zenuwachtig.
“Ga zitten”, gebood Katniss vriendelijk. Vania deed wat haar gevraagd werd. “Goed, Vania, ik wilde het hebben over jou en Ian, en dan bedoel ik niet alleen de Spelen”, begon Katniss. Vania werd knalrood en probeerde haar gezicht weg te stoppen. Katniss dwong Vania echter haar aan te kijken. “Vania, ik begrijp dat het niet makkelijk is om daar nu over te spreken, en waarschijnlijk al helemaal niet omdat je me amper kent, maar het is belangrijk nu.”
“Ik weet het”, fluisterde Vania.
“Vergeet maar even dat ik zijn moeder ben”, moedigde Katniss aan. “Wat je nu ook zegt, ik zal er niet kwaad om worden of zo hoor.”
“Nou, ik, hij”, stamelde Vania. Katniss wachtte geduldig. “Hij is best knap”, zei ze uiteindelijk.
“Je bent echt verliefd hé?”, vroeg Katniss zacht.
“Ik, ik geloof van wel”, fluisterde Vania. “Ik krijg altijd kriebels in mijn buik als ik naar hem kijk. En daarstraks op de strijdwagen, ik voelde me veilig omdat ik hem vast kon houden en zo dicht bij hem stond. En op de schermen… Als ik ons zo zag op de schermen had ik het gevoel dat het klopte, dat het zo hoorde te zijn, wij samen.” Ze keek Katniss een beetje verlegen aan.