De 100e Hongerspelen - 8

Tot zijn verbazing was het niet alleen de president die op het podium stond, met zijn vaste entourage. Hij had het nooit gemerkt op televisie, en zijn ouders hadden het hem ook nooit verteld, maar ook Snows dochter Adriënne stond in haar rolstoel op het podium. Hij maakte even kort oogcontact met haar, maar wendde al snel zijn blik af. Hij had haar nooit persoonlijk ontmoet, maar hij wist dat ze bevriend was met zijn moeder.

Adriënne zat in haar rolstoel op het balkon naast haar vader, die zijn toespraak deed zoals elk jaar op het einde van de openingsceremonie. Het was de eerste keer dat ze er bij moest zijn. Ze werd wel elk jaar gedwongen te kijken, maar hij zei dat het tijd werd dat ze haar verantwoordelijkheden opnam, en dat de Kwartskwelling daar een uitstekende gelegenheid voor zijn. Ze was immers al 41, een volwassen vrouw, maar ze zat nog steeds vast aan haar vader. Hij had haar verboden te trouwen of het huis uit te gaan, omdat ze geen kinderen kon krijgen sinds die speer haar raakte en ze zogezegd niet voor zichzelf zou kunnen zorgen.
Adriënne had geprotesteerd, het zouden immers de laatste Spelen zijn, dat was de afspraak. De Spelen waar één van Katniss kinderen in mee zou doen, zouden de laatste zijn. Snow had dat echter genegeerd, en dwong Adriënne om zich bij de spelmakers te voegen en in het openbaar te tonen dat ze hem steunde.

Katniss, Peeta, Toista en de andere mentoren waren intussen van het correctiecentrum naar het trainingscentrum gegaan, sinds de wagens uit het zicht verdwenen waren. Ook de stylisten stonden er nu bij. Iedereen keek verbaasd toen ze zagen hoe Vania Ian kuste.
“Was die kus gepland?”, vroeg Katniss zacht aan Inne.
“Nee, maar het heeft wel een geweldig effect”, glimlachte die.
“Tja, daar heb je gelijk in”, stemde Peeta in. Katniss was er al niet meer bij, net als Ian had ze Adriënne opgemerkt. Ze kon haar ogen niet geloven, Adriënne die naast haar vader stond bij de openingsceremonie? Akkoord, het was vaak een prachtig zicht, maar ze wist dat haar vriendin een hekel aan de Spelen had. Of zou het zijn omdat het de laatste keer was?
“Katniss, kom je?”, Peeta haalde haar uit haar gedachten.
“Huh, wat?”, schrok ze.
“We moeten naar beneden, Ian en Vania komen terug binnen.”
“Oh, ja, ik kom”, herpakte Katniss zich.

“Jullie waren geweldig!”, zei Inne trots tegen Ian en Vania. Die grijnsden van oor tot oor.
“Die kus, dat was het echt”, stemde Portia in, terwijl ze hen voorzichtig van de capes bevrijdde om ze te doven.
“Het publiek was dol op jullie, ze zullen jullie niet snel vergeten”, glimlachte Katniss. “Kom, we gaan naar boven.”