Wat voorafging - De 76e Hongerspelen

“Ik wou vragen of u iets zou willen beloven”, zei Adriënne zenuwachtig.
“Wat dan?”, vroeg Katniss verbaasd.
“Nou, als er twee tributen over zijn, die heel belangrijk zijn voor elkaar, zoals u een Peeta of u en Rue, om hen dan samen te laten winnen, hen niet te dwingen elkaar te vermoorden.”


Katniss knikte.
“Je hebt gelijk, dat zou het eerlijkste zijn”, stemde Katniss in. “Ik beloof het, op één voorwaarde. Ik wil niet dat je dit al bekend maakt.”
“Waarom niet?”, vroeg Adriënne achterdochtig.
“Om te vermijden dat alles er om draait om er per twee uit te komen, om te vermijden dat iedereen gaat samenwerken zelfs als ze elkaar niet kunnen uitstaan, gewoon om meer kans te maken er levend uit te komen.”
“Goed dan”, aarzelde Adriënne. Ze legde haar bestek neer en geeuwde. “Sorry, ik ben moe, ik heb vannacht slecht geslapen”, verontschuldigde ze zich.
“Dan kan je best nu terug gaan, zodat je uitgerust bent morgen”, zei Katniss. “Bedankt om te komen, ik heb er veel uit geleerd.”
“Ik had nu niet bepaald veel keuze hé”, glimlachte Adriënne. “Maar ik denk dat we er allebei heel wat uit geleerd hebben.” Ze stond op.
“Ben je bang van me?”, vroeg Katniss.
“Nee, nu niet meer”, zei Adriënne eerlijk. Ze liep naar de deur.
“Oh, en Adriënne, veel succes”, wenste Katniss haar.
“Bedankt”, zuchtte ze. “Dit is toch echt de allerlaatste keer hé?”
“Natuurlijk”, knikte Katniss. “Eén keer is zeker genoeg.” Adriënne knikte en opende deur. Een vredebewaker bracht haar terug naar haar appartement.