Wat voorafging - De 76e Hongerspelen

Katniss zuchtte even. “Adriënne, weet jij hoe Seneca Crane toen is gestorven?”

“Nachtschot”, zei Adriënne kalm. “Hij kon kiezen, zelfmoord door die bessen te eten, of sterven van honger en dorst. Mijn grootvader had hem laten opsluiten in een kamer waar behalve een schaal met die bessen niets anders te vinden was.”
“Geweldig, heb ik zijn straf nog bepaald ook”, zei Katniss hoofdschuddend. “Nou, da’s dus nog een moord die ik er bij kan tellen, naast die tributen die ik verslagen heb.”
“Het was niet jouw schuld, niet van die tributen, niet van Seneca Crane”, vond Adriënne. “Jij had er niet om gevraagd.”
“Misschien niet, maar ik heb wel om deze Spelen gevraagd”, zuchtte Katniss. Ze zwegen.
“Katniss?”, vroeg Adriënne zacht. “Toen met Rue, haar wou je ook niet laten sterven hé?”
“Nee, ze deed me te veel aan Prim denken”, zei Katniss, die tranen in haar ogen kreeg toen ze er aan terugdacht.
“Maar wat zou je gedaan hebben als je alleen met haar was overgebleven, en geen nachtschot had?”
“Ik weet het niet”, zuchtte Katniss. “Waarom vraag je dat?”
“Je zou het niet gekund hebben om haar te vermoorden, of haar in de steek te laten door apart verder te gaan en te kijken wie het langst zou overleven”, negeerde Adriënne Katniss’ vraag. “Maar zelf sterven was ook geen optie, want dat zou Rue niet willen, en je moest terug naar huis, naar je zusje.”
“Je hebt gelijk”, knikte Katniss. “Maar wat wil je daarmee zeggen?”
“Ik wou vragen of u iets zou willen beloven”, zei Adriënne zenuwachtig.
“Wat dan?”, vroeg Katniss verbaasd.
“Nou, als er twee tributen over zijn, die heel belangrijk zijn voor elkaar, zoals u een Peeta of u en Rue, om hen dan samen te laten winnen, hen niet te dwingen elkaar te vermoorden.”