002 Louis Tomlinson

Ik weet het nog als de dag van gisteren.
Een jongen kwam aanstrompelen. Het regende de hele dag al, dus hij was helemaal doorweekt. Ook was hij aardig toegetakeld. Door wie? Dat weet ik nog steeds niet, maar op een dag ga ik er achter komen.
Hij zag ons zitten en kwam naar ons toe lopen.
'Excuse me, do you guys have something for me to eat?' vroeg hij zachtjes.
'If you like carrots, yes we do' zei ik met een grijns. De jongens begonnen te lachen, maar de jongen snapte het niet. Hij stond daar maar een beetje ongemakkelijk bij. Ik besloot te vragen of hij bij ons wou zitten.
'What's your name?' vroeg ik toen hij zat.
'I'm Liam, thank you for being so nice!'

Ik glimlachte bij de gedachte. Liam is altijd zo netjes en vriendelijk geweest.
We kunnen het allemaal goed met hem vinden, en aangezien hij ook nog eens goed kon zingen, hadden we hem meteen opgenomen in One Direction. Eerst had hij getwijfeld, omdat hij volgens mij niet wou dat mensen hem zouden herkennen. Dus hadden we een make-over voor hem geregeld.

'Lou?' Ik werd uit mijn gedachten gehaald.
Liam stond voor mijn neus op en weer te springen. Dit was niet goed, wat was er met hem aan de hand?
'Yeah, what's up? stop being so annoying!'
'Would you mind if we'd go to my hometown tomorrow? I'd love to see it again, and see if everything's still the same and stuff.'
Hij zei het met een bezorgde blik en was inmiddels gestopt met springen.
Nu begon ik me nog meer zorgen te maken. Maar misschien was morgen wel de dag om uit te vinden wat Liam allemaal had meegemaakt in zijn verleden.
'Yeah ofcourse!' Hij gaf me een knuffel en rende snel weg, wat niet zo gek was, want Niall was net uit de keuken gekomen met een bak cornflakes. Met een lepel erin!