009 {Wake up you silly drunk head}

'PETER,' een stem vanuit ver weg kwam mij tegemoet terwijl een flinke pijnscheut volgde. 'PETER.' De stem keerde terug en een tweede scheut volgde ook deze keer de stem. Iets of iemand begon aan mijn hand te trekken waarna ze haar handen op mijn borstkas zetten. Het werd duidelijk dat het om een zij ging toen haar handen mijn borstkas aan raakte. Ze had slanke vingers en de druk die ze op mijn borstkas uitoefende was niet al te hard. Ze probeerde het wel, heus waar, maar het lukte haar niet om mij eens flink door elkaar te schudde. 'PETER.' De stem was weer terug gekeerd, maar nu waren de pijn scheuten tot mijn grootste geluk over. Ik probeerde mijn ogen open te doen, om te zien met welk vrouwelijk schoon ik het genoegen had. Haar stem kwam bekend voor, iets te bekend, maar de pijn scheuten hadden niet toegestaan de stem bij een gezicht te plaatsen. Mijn ogen wouden ook niet echt mee werken. Ze leken zich eerder tegen me te werken. Alsof ze me aan het uitlachen waren terwijl ze enkel dichter op elkaar klemde. 'Wake up asshole,' de stem was weer terug gekeerd en mijn lippen kwamen in een glimlach te liggen. Ik had de stem nu wel kunnen plaatsen en het deed me een genoegen om te weten dat ze boven op me lag. Terwijl ik niet veel kleren droeg. Ik zou eigenlijk niet weten wat voor kleren in droeg. Ik kon me ook niet meer zo goed herinneren wat er gisteren gebeurt was. Eindelijk lukte het me dan om mijn ogen open te krijgen en het hoofd van Valentina verscheen in mijn zicht. Ze keek nogal boos, maar in haar ogen was te zien dat ze het niet meende. 'I thought you're where death,' zei ze op een sarcastische maar toch bezorgde toon en ze klom van me af. Ik was lichtelijk teleur gesteld dat ze van me af was gestapt. Ze had er verrekt goed uitgezien toen ze half over me heen hing en haar handen op mijn borst hadden gezetten. Ik mocht en kon zoiets niet denken, maar ik vond dat ik het wel een keer toegestaan was. Ik dacht de laatste tijd wel vaker zo over bijna elke vrouw die op mijn pad kwam. Ik kon er niks aan doen. Het gebeurde gewoon, de weerleiding was te groot. Het was dus ook in mijn voordeel dat niemand gedachtes kon lezen, want dan zou ik echt de lul zijn. Mijn ogen gleden naar de vrouw die zich op het bed had genesteld terwijl haar gezichts uitdrukking van boos naar bezorgd veranderde. 'Everything all right?' Haar stem was zoals altijd zangerig en liefelijk. Ik knikte voorzichtig met mijn hoofd terwijl ik mijn ogen weer sloot en eens flink zuchten. 'Then you can stand up,' Haar stem was even zangerig, maar de boodschap was iets minder fijn. Ik besloot dat het geen zin had om tegen haar in te gaan. Daar kende ik haar te goed voor, ze zou dat gevecht sowieso gaan winnen. Dus ging ik recht op zitten terwijl de deken van mij af viel en zijn weg naar de grond vond. Een kreun gleed ongewild over mijn lippen terwijl ik mijn ogen weer opende. Valentina was opgestaan en had zich te goed gedaan aan de vensterbank waar ze in was gaan zitten en waar ze me was gaan bekijken. 'What happenend?' vroeg ze enkel terwijl haar bruine ogen mij indringend aan keken. 'Just some few drink,' was het enigste wat ik uitbracht en in een reflex schoten mijn handen naar mijn hoofd om deze te omklemmen. 'well that sounds like a surprise to me,' het sarcasme was zelfs voor een dove in haar stem af te lezen en het deed me een genoegen om te zien dat ze geen steek veranderd was. Ze bekeek me, ik wist het zonder mijn blik op haar te hoeven leggen. Ze zat me weer eens onbeschaamd aan te staren terwijl haar bruine ogen zich door mij heen boorde. Haar gedachtes had ik nooit kunnen begrijpen op dat soort momenten. Ik keek op, recht in haar ogen. Ze keek niet weg, iets wat ze vroeger wel had gedaan. Ze keek me eerder nog meer aan terwijl haar linker wenkbrauw omhoog veerde zodat haar blik vragend werd. En toen gleden haar ogen naast mij in het grote tweepersoons bed. Een deken was er over heen gespreid. Veels te slordig en ik kon er dan ook niet mee weg komen dat er niemand had gelegen. Ik beet op mijn lip terwijl ik mezelf vervloekte. Alles kwam weer terug terwijl ik daar schuldig op het bed zat met een vragende Valentina die aan het bedenken was wat gebeurt kon zijn. De zwarte boxer die ik aan had en achterstevoren zat hielp ook niet echt mee en ik zag hoe Valentina het schouwspel dat er die nacht was geweest na liep. 'BRUNO,' een overdreven meisjes stem klonk van af de gang terwijl voetstappen dichter bij kwamen. Blonde haren verschenen de hoek om terwijl het vrolijke hoofd van Rebecca zich zichtbaar maakte. Haar blonde haren zatten warrig terwijl ze niet veel kleren droeg. Sterker nog ze droeg een kleding stuk van mij. Een kleding stuk dat ik al lang niet meer gezien had. Maar toen ik de dag dat ik was aangekomen naar de logeer kamer was gebracht lag het daar op me te wachten. Niet letterlijk natuurlijk, ik had het eerder gevonden. Het lag netjes in een van de kasten waar oude spullen van ons in zaten. Het was dan ook een van de logeer kamers waar ik in verbleef. Ik was op onderzoek uitgegaan aangezien het huis van mijn ouders was. Maar ergens had het wel raar aangevoeld. Ik had wat in de kasten rond gesnuffeld en was net bezig met het bekijken van mijn oude gitaar toen mijn oog op de sweater gleed. Ik had het ding al jaren niet meer gezien en ik had het nog langer niet meer gedragen. Onbewust had ik het ding opgepakt en was ik terug naar het bed gelopen. En toen had ik er plots aan geroken, waarom weet ik nog steeds niet. Ik weet alleen dat het precies naar haar rook. Naar het meisje aan wie de bruine ogen, die me nogal verwijtend aan keken, toebehoorde. De sweater die Valentina sinds haar twaalfde tot haar eigen had benoemd zat dan ook niet om haar lichaam heen dus ze had alle reden om mij verwijtend aan te kijken.'Rebacca,' sprak ik een beetje verbaasd en hoogst ongemakkelijk uit en ik verplaatste mijn hand naar achter mijn oor. Waar ik als een hond met vlooien begon te krabben. Valentina leek er genoeg van te hebben en was opgestaan terwijl ze zonder nog wat te zeggen de kamer verliet. Veel deed het Rebecca niet die op mij af kwam lopen. Ze had niet eens gevraagd of ze de sweater aan mocht doen. Want als ze dat had gedaan had ik zeker geen toestemming gegeven. 'Still friends with the weirdo?' vroeg Rebecca argwanend en ze ging naast ze zitten. Ik kreeg de neiging om Rebecca een klap te verkopen en niet zo'n zachte ook. Ik wist hoe mensen over Valentina dachten en ik wist ook dat mijn reputatie er niet beter van werd als ik met haar om ging. Maar daar heb ik mijn hele leven al schijt aan gehad. Valentina bleef het lieve meisje met wie ik al mijn hele leven bevriend was. 'Yes,' was mijn enigste antwoord en ik nam niet eens de moeite om Rebecca aan te kijken. Rebecca klom half op me en zetten haar lippen op mijn wang terwijl ze haar armen om mij geen sloeg. Ze was duidelijk nog steeds verliefd op me en hoe ze het volgehouden heeft al die jaren wist ik echt niet. Ze had altijd al iets voor me gevoeld en dat was de redenen dat ik in mijn laatste jaren zo naar Rebecca had gekeken. En Valentina had het opgemerkt. Hard handig duwde ik haar van me af. 'It's better when you leave,' verzekerde ik haar en ik stond op, 'I don't have feelings for you.' Ik kon Valentina achter na gaan, maar dat leek mij geen goed idee aangezien ik nog steeds enkel in mijn boxer liep. Dus liep ik de gang op en zocht de weg naar de badkamer. Een douche zou me vast goed doen.