Sixty-six.

Ik sla de deur achter me dicht en loop de keuken in. “Hazz?” hoor ik de stem van Niall uit de kamer. “Coming!” roep ik zo vrolijk als ik kan. Ik loop de kamer binnen met een dienblad met twee glazen drinken en wat te eten. “Hey!” groet ik hem terwijl ik naast hem neer plof op de bank. Ik pak mijn glas en laat mijn ogen naar de tv glijden. “What are you watching?” vraag ik. “Nothing actually... I was just thinking...” antwoordt hij. “About what?” ik kijk hem recht in zijn felblauwe ogen. “About you...” een grijns speelt op mijn gezicht terwijl ik een pluk haar uit zijn gezicht veeg. Ik druk mijn lippen kort op de zijne. Hij draait echter zijn hoofd weg. “Whut?” ik kijk hem verbaasd aan. “I mean it, Hazz... You look bad. I know you are worn-out. I know your mental health is bad… I know it’s because of me…” verklaart hij. Ik knipper even met mijn ogen, niet wetend wat te zeggen. “You need rest Harry... Taking care of me breaks you up. I don’t want to see you like this… I miss that playfull twinkle in your eyes…” vervolgt hij zacht. “But-“ probeer ik. “No! No but! Listen to me, you’re exhausted! Your smile is fake. Your body can’t take it any longer. This needs to stop!” zegt hij dan. Langzaam glijdt er een traan uit zijn ooghoek naar zijn kin. “I’m so sorry...” fluister ik zachtjes terwijl ik mijn armen om hem heen sla en tegen hem aan kruip. “I’m the one who should say sorry.” snikt hij zachtjes. “We’ll find a solution.” probeer ik hem te kalmeren. “Abby has already said that she would take care of you for a few hours, or maybe days. And maybe the boys also want to take care for you for a day. And I can do the other days! We can try…” hij knikt langzaam. “Yes… we can try…” mompelt hij onovertuigd, waarna hij zich stevig tegen me aandrukt.