|| O.O || Prologue

Prologue:

Iedereen zegt wel eens dat haar zus gek geworden is, totaal de kluts kwijt of doorgedraaid! Die pure woede-uitbarsting heeft iedereen wel eens, en dan minstens dubbel zo veel wanneer je een zus hebt zoals die van Joany. Eén die altijd gelijk moet hebben, tot diep in de nacht met mensen telefoneert terwijl je durft te zweren dat je nog nooit een vriendin van d’r gezien hebt, die op ieder punt nét iets beter lijkt dan jij en die voortdurend doet alsof je één of ander dom uilskuiken bent, iets wat je natuurlijk niet helemaal kunt ontkennen wanneer je hoogblond bent en af en toe je slechte momentjes hebt.
Maar waarschijnlijk heeft niemand ooit haar zus heeft uitgescholden voor bijvoorbeeld ‘gestoorde freak!’ om er vervolgens achter te komen dat dat precies is wat ze is.
En met gestoorde freak bedoelen ze natuurlijk niet dat ze een tikkeltje vreemd is en onaangenaam, néé, ze bedoelen dat er serieus iets mis met haar is. Dat er ergens een steekje los blijkt te zitten, terwijl er eerst niks mis met haar leek te zijn.
Maar ja, zulke dingen kun je natuurlijk niet aan zien komen, daarom dat Joany ook stomverbaasd was toen ze op een gegeven moment doorkreeg dat haar zus niet alleen een beetje apart en zeer, zeer vervelend was, maar gewoon geestelijk gestoord, of in elk geval iets wat daar dicht bij in de buurt kwam.
Tenminste… Mensen proberen nog altijd goede, logische redenen te bedenken om de dingen die Joany's zus gedaan heeft recht te praten. En al zou Joany dolgraag, het liefst van iedereen misschien wel, net doen alsof er helemaal niks gebeurd is, dat kon ze niet. Nog niet in elk geval.
Jarenlang had Joany’s zus haar oneindig lopen kleineren en vernederen, en nu ze eenmaal op het punt gekomen waren dat het bleek dat Joany veel perfecter was dan haar zus ooit zou kunnen zijn was Joany veel te trots en wraakzuchtig om haar zus niks kwalijk te nemen.
Eindelijk, EINDELIJK!, zag iedereen in dat Joany’s zus bij lange na niet zo perfect was als iedereen had gedacht en Joany vond het heerlijk. Ze had zo lang moeten lijden onder het feit dat ze nooit zo goed zou zijn als haar zus ( iets wat haar ouders en haar zus er dagelijks bij haar inwreven ) om er vervolgens achter te komen dat ze eigenlijk veel beter was dan haar zus.
En dat was ongekend fijn. Mensen bekeken Joany anders dan ze eerst hadden gedaan. Ze was altijd maar ‘het saaie, ongetalenteerde zusje van de legendarische Sabrina’ geweest, en nu… Nu was ze eindelijk Joany. De fascinerende Joany die nog maar net had overleefd toen haar zus van alles met haar geprobeerd had.
Eindelijk was ze de favoriete dochter van meneer en mevrouw Latrisse, een plek in de familie waar ze jarenlang alleen maar van had kunnen dromen.
Dat was ook voornamelijk de reden dat Joany haar zus nog even lekker in haar sop gaar liet koken. Joany had alles wat ze ooit van haar zus gewild had en haar zus… Die had helemaal niks meer.
Natuurlijk… Ieder ander mens had vreselijk medelijden gehad met die arme, zielige zus die alles kwijt was, maar we moeten niet vergeten dat Joany haar leven lang in Sabrina’s schaduw had moeten leven en dat was ze spuugzat!
Bovendien zat Sabrina nu op de plek waar ze thuis hoorde, in het gekkenhuis. En Joany had alles gekregen waarnaar ze ooit had verlangd. Het was zo moeilijk om daar afstand van te nemen.
Meneer en mevrouw Latrisse? Die zouden Sabrina nooit vergeven voor wat ze gedaan had. Sabrina was in hun ogen immers perfect geweest en dit was een enorme teleurstelling. Nog een grotere teleurstelling dan Joany haar leven lang was geweest.
Meneer en mevrouw Latrisse zouden Sabrina nooit vergeven voor hoe ze hun familie voor schut had gezet. Ach, Sabrina was zo verliefd… Maar ja, verliefd zijn we allemaal wel eens, natuurlijk. Nu was dit wellicht een uitzonderlijke vorm van liefde, iets wat nogal opmerkelijk was, vooral wanneer je je bedacht dat zij haar grote liefde nog nooit ontmoet had.
‘Ze was zo verliefd… Ze wist niet wat ze deed.’ Het was iets wat Joany’s ouders zowat elke dag zeiden. Het was hun enige manier om nog wat eer van hun familie intact te houden. Joany en haar perfecte cijfers en perfecte huidje waren alles wat ze nodig hadden om opnieuw te beginnen en hun reputatie opnieuw razendsnel naar de top te werken.
Sabrina? Die lieten ze voortaan bij het oude vuil staan, ze had het immers voor zichzelf verpest.
Een beetje jammer vonden ze het stiekem wel, maar dat vertelden ze natuurlijk aan niemand, want dat zou alleen maar afdoen aan hun familiebeeld. Maar stiekem hadden Meneer en Mevrouw Latrisse altijd een voorkeur gehad voor hun eerste dochter, Sabrina, en hun tweede dochter, Joany, hadden ze vooral vrij gelaten. Tegen Sabrina’s prestaties opboksen kon ze immers toch nooit.
En al lukte het haar wel, dan beloonden haar ouders haar met een simpel schouderklopje en vestigden hun aandacht weer op Sabrina, die schijnbaar een zoveel interessanter leven had dan dat van Joany.
Zoals al gezegd is, meneer en mevrouw Latrisse zouden Sabrina nooit vergeven.
Vergeven… Dat kon Joany waarschijnlijk ooit nog wel. Maar vergeten? Dat leek haar op dit moment toch onwerkelijk.
Bovendien was het nog maar de vraag of Sabrina Joany ooit vergeven zou… Joany dacht van niet.