Change 11

A New Friend
Vandaag, vandaag zou ik naar Engeland gaan. Ik was bezig met mijn koffer in te pakken. Ik moest al over 1 uur op het vliegveld zijn. 'Weet je zeker dat je alleen durft te gaan?' had mijn moeder nog gevraagd. 'Ja, het zal maar moeten' antwoordde ik. Eigenlijk zat ik er heel erg tegenop. Niet over het feit dat ik alleen moet vliegen, maar meer over het moment dat ik Niall weer zal zien. Zal hij boos zijn? Of niet? De taxi stopte voor de deur en ik zwaaide mijn moeder en vader uit. De taxi reed weg, er was geen weg meer terug.
Eenmaal aangekomen, moest ik nog zeker anderhalf uur wachten tot het vliegtuig zou vertrekken. Ik ging op een stoel zitten bij de gate. Ik, een paar meisjes en een gezin waren de enigen. Het gezin had 1 dochter, ik schat haar 5 jaar. Ze rende naar me toe en begon te springen. De moeder kwam er alweer achteraan gehold. Ze pakte haar dochter en ging ermee naast me zitten. 'Het spijt me heel erg, ze is gewoon enthousiast om in het vliegtuig te gaan. Het is haar 1e keer weet je,' 'Oh, maakt niet uit, ik vind het niet erg' zei ik. De vrouw keek me nog eens aan en zei: 'Wat zie je er verdrietig uit, is er iets?' Ik had eigenlijk helemaal geen zin om antwoord te geven, ik wil haar niet andermans problemen laten horen. Maar, ze zag er wel vriendelijk uit dus ik denk dat ik haar wel kan vertrouwen. 'Nou, eigenlijk, mijn beste vriendin is een paar weken overleden, en ik zoek nu een beetje afleiding' De vrouw riep haar man om haar dochter mee te nemen. Toen haar man weg was keek ze me weer aan en zei: 'Dat is vreselijk. Ik snap hoe je je voelt. Een paar jaar geleden ben ik ook mijn beste vriendin verloren. Ik heb haar dood al verwerkt, maar ik denk dat dat lastiger is op jouw leeftijd' Ik knikte en zei niks. 'Weet je, ik kende haar al sinds de basisschool. We hadden altijd van die vriendschapsarmbandjes met hartjes erop. Ik draag ze nog steeds elke dag , en, ook die van haar' Ze rolde haar mouw op en liet de 2 armbandjes aan me zien. 'Wauw, dat is echt superlief. Dat noem ik pas vriendschap' zei ik vol bewondering. De vrouw haalde 1 armbandje los en hield die naar me toe. 'Voor jou' zei ze. 'Voor mij? Waarom? Hij is van uw vriendin' Nog voordat ik er iets tegen kon doen had de vrouw het bandje om mijn pols geknoopt. 'Mijn armbandje staat voor mijn vriendin, en die van jou voor de jouwe' zei ze en ze gaf me een knipoog. 'Echt heel erg bedankt' zei ik. 'Mag ik weten wat uw vriendin's naam was?' De vrouw lachte en zei: 'Ja hoor, haar naam was Stella, en mijn naam is trouwens Melody' Ze stak haar hand uit in ik gaf haar ook een hand. 'Ik heet Brigitte, en mijn vriendin heette Angel' zei ik. 'Angel is echt een mooie naam, zelf zal ze nu ook een Angel zijn' Ze lachte en pakte haar tas. Er werd omgeroepen dat we het vliegtuig in konden stappen. Ik liep naar de ingang en daarna naar mijn stoel. Gelukkig was het vliegen naar London niet lang, toen we landen was ik ook bijna vergeten dat er tijdsverschil was. Maar wie ik nooit meer zal vergeten, is Melody.