Carrot 11

Verlegen zit ik tegenover hem. Hij heeft zo'n lieve ogen. 'Ik wil later zanger worden,' zegt hij. 'Ik wil later dierenarts worden,' zeg ik. Ik heb geen idee waarom ik dat zeg, want er is dus echt helemaal niks van waar. Louis begint te blozen en komt steeds dichter naar me toe geschoven. Voor ik het weet, krijg ik weer een zoen op mijn mond gedrukt. Wat is verliefd zijn toch heerlijk. Een ober komt ons moment verpesten door te vragen welke pizza we willen. Ik begin te blozen. 'Een kleine pizza funghi graag,' stamel ik. Ik wist niet wat ik met deze situatie aanmoest. Louis pak mijn hoofd tussen mijn handen, 'trek het je niet aan, kom we gaan.' 'Maar onze pizza dan?' Hij legt een vinger op mijn mond en gebaard dat ik mee moet komen.
Hand in hand lopen we door het park, gewoon in het openbaar. Mensen kijken ons na, maar het kan me niet schelen. Ik ben zo verliefd. Louis trekt me het gras in en kust me weer. Ik ben gewoon gelukkig. Hij praat maar. Ik wil ook praten maar er komen alleen maar domme vragen in me op. Zoals mag ik je shirt opeten. Ik ben gewoon te zenuwachtig. Kom we gaan weer. Ik snapte het hele doel van deze wandeling niet, maar ik liep maar achter hem aan. We gingen een groot gebouw in en een bordje waar inschrijvingen opstond wees ons de weg. Later ontdekte ik dat Louis zich echt ging inschrijven voor X-factor 2010. Ik was enorm trots op hem en gaf hem een big hug. 'En nu,' zei hij. 'Is het tijd voor mijn specialiteit franse toast.' Ik begon enorm hard te lachen. 'Oke laat me verassen,' zei ik.
Zijn huis was mooi. Louis liep meteen de keuken in om zijn franse toast te maken en ik nestelde me op de bank. Even later komt hij aanlopen. 'Alstublieft mademoisele.' Ik ging aan tafel zitten. 'Dit is mijn toast, en het franse is dat je met een frans accent moet praten.' Ik begon enorm hard te lachen en kreeg weer een zoen op mijn wang gedrukt.