0.5

Bij elke stap die Eve zette met Emm levenloos in haar armen wiegde haar donkere haren heen en weer, Eve wist wat de gevaren zouden zijn als ze ja tegen Gabrië zeiden om hem te helpen. Maar zij en Emm konden alles aan, tenminste, dat dacht ze. Maar nu ze neerkeek op haar levenloze vriendin in haar armen leek ja zeggen tegen Gabrië het slechtste wat ze hadden kunnen doen. Ze zuchtte opgelucht toen ze hun appartement zag, Emm was tenslotte nou ook weer niet de lichtste. Met één hand probeerde ze onhandig de deur van hun appartement open te doen, toen de sleutel op de grond viel had Eve er helemaal geen zin meer in en ze zette een paar stappen achteruit om de deur een flinke schop te verkopen, tot Eve haar verbazing gaf de deur bij haar eerste schop al op en vloog open. Snel liep ze naar binnen en liet Emm op het bed vallen, ze deed geen moeite om de deur dicht te doen ze waren tenslotte zoals het leek toch alleen in de stad. Eve richtte zich weer op de gewonde Emm en liep naar de keuken om de eerste beste kast die ze tegen kwam open te rukken op zoek naar ontsmettingsmiddel, ze wist dat het ergens was maar op een of andere rare manier kon ze zich echt niet meer herinneren waar het lag. Nadat de halve keuken open gehaald was vond ze eindelijk een klein flesje voor de helft gevuld met ontsmettingsmiddel. Ze keek vlug om zich heen voor een doekje dat nooit moeilijk te vinden was. Ze had gelijk en met de spullen die ze verzameld had ging ze terug naar Emm. Eve ging naast Emm zitten en liet wat druppels ontsmettingsmiddel op het doekje vallen waarmee ze voorzichtig langs de wond wreef. Emm was blijkbaar te ver weg om het te voelen. Nadat Eve de wond goed schoon gemaakt had en een strak verbandje erom gedaan had zuchtte ze opgelucht toen ze op het bed ging zitten. Nu ze eigenlijk alles gedaan had wat ze moest doen en aangezien Emm nergens heen kon vond ze dat ze wel wat rust verdiende en ging op het bed naast Emm liggen mat haar armen onder haar hoofd. Terwijl ze daar loog schoot ineens het beeld van het zwarte bloed dat uit de wond uit Emm haar buik stroomde. Tenslotte hadden alleen underwezens zwart bloed, de rest, wat wel mens moest zijn had gewoon rood bloed. Eve zuchtte, hoe hard ze ook nadacht, haar hersens kwamen nergens. Eve was uiteindelijk in slaap gevallen maar werd wakker van Emm die onrustig lag te slapen, Emm, die normaal rustig sliep en ook rustig was voordat Eve in slaap gevallen was lag nu onrustig te draaien en zachtjes te praten in haar slaap. Eve stond op en ging naast haar zitten. Ze had Emm nog nooit in haar slaap horen praten, waarschijnlijk kwam het doordat ze gewond was, stelde Eve zichzelf gerust. Eve die toch wel nieuwsgierig was naar de woorden die uit Emm haar mond kwamen boog ze haar hoofd een klein beetje richting Emm, ze fronste van wat ze hoorde. Want wat uit Emm haar mond kwam was voornamelijk smeekbeden, ze riep zachtjes om hulp, smeekte iemand het niet te doen. Ze vroeg zich af waarover Emm aan het dromen was, want wat het ook was. Het was niet fijn. Eve was na een tijdje op het idee gekomen om wat eten te maken voor het geval Emm wakker zou worden, ze werd ruw uit haar gedachten onderbroken toen ze Emm hoorde schreeuwen. Onmiddellijk rende ze naar de kamer waar Emm lag. Emm zat rechtop in haar bed, ze keek verbaasd om zich heen en daarna naar Eve. ‘Emm…’ zei Eve toen ze rustig naar haar vriendin liep. Emm Probeerde op de rand van het bed te gaan zitten door haar benen te draaien maar greep daarna met een pijnlijk gezicht naar haar buik. ‘Waar droomde je over?’ Vroeg Eve met een serieus gezicht toen ze naast Emm ging zitten op het bed. Emm keek haar vriendin twijfelend aan en zei uiteindelijk dat ze het zich niet meer herinnerde. ‘Helemaal niet meer?’ Vroeg Eve, ‘Nee.’ Antwoordde Emm kortaf. Eve haalde haar schouders onverschillig op. ‘oké, hoe gaat het verder met je?’ Emm trok haar wenkbrauw omhoog. ‘Afgezien van het gapende gat in mijn buik?’ Zei ze op sarcastische toon. ‘Daarnet was je anders wel mooi bijna doodgegaan hoor.’ Reageerde Eve nors op Emm haar sarcasme, 'Joh, van een klein gaatje in mijn buik ga ik nog niet dood hoor.’ Zei Emm nu glimlachend. ‘Daarnet was het nog een gapend gat.’ Zei Eve nu glimlachend. Ze stond op en liep naar de keuken, ‘Heb je honger?’ Riep ze vanuit de keuken. Ze wachtte eigenlijk niet op een antwoord want voordat Emm de kans had om iets te zeggen was er al een bord onder haar neus geschoven. Emm glimlachte en begon te eten. Eve was ondertussen weer terug gelopen naar de keuken maar keek om de hoek naar haar vriendin, ze was blij dat Emm gezond wakker geworden was, terwijl ze glimlachend naar Emm keek herinnerde ze zich het zwarte bloed weer, ze wilde het zo graag vragen maar nu leek de goede tijd nog niet. Het leek haar handig om eerst te wachten totdat Emm goed genoeg genezen was.