0.3

Eve opende haar ogen door het straaltje zonlicht dat door de niet goed gesloten gordijnen heen viel, ze wreef in haar ogen en rekte zich uit waardoor ze bijna uit het bed viel. Ze ving zichzelf nog op met haar arm die in een reflex zich op de grond zette waardoor de palm van haar hand de zijkant van het bed schampte en de huid flink geïrriteerd raakte, Eve vloekte binnensmonds en stapte zo normaal mogelijk uit bed. Emm had daarentegen een beter ochtend. In de badkamer stond ze met grote ogen naar de spiegel te staren, ze kon het bijna niet geloven maar ze kon toch zweren dat ze er zoveel beter dan gister uitzag. En voor een nacht zonder veel echt goede slaap zag ze er verassend goed uit. Ze was haar gezicht van alle kanten aan het bekijken en kneedt soms een beetje in haar huid, nu vielen ook haar ogen haar op, ze boog zich nog verder over de wastafel totdat ze de spiegel bijna kon proeven, ze staarde diep in haar eigen ogen ze kon het bijna niet geloven maar ze leken een rode gloed te hebben. Op dat moment liep Eve binnen, ze trok verbaasd haar wenkbrauwen omhoog bij het zien van haar vriendin die zowat tegen de spiegel geplakt zat. ‘Wat ben jij nou aan het doen?’ vroeg ze met een klein lachje om haar mond. Emm schrok duidelijk en veerde vliegensvlug terug naar een normale afstand van de spiegel, ze werd een beetje rood, ‘Uhm.., niets hoor ik dacht dat ik wat zag,’ Opnieuw gingen de wenkbrauwen van Eve verassend omhoog, ‘Ik wist niet dat je zó blind was.’ Grapte ze en pakte haar tandenborstel en deed er wat tandpasta op. Emm lachte ongemakkelijk en keek even vanuit haar ooghoek naar haar spiegelbeeld, deze kaar leek er niets anders te zijn dan normaal. ’ik heb gewoon een beetje te weinig slaap gehad. ‘ zei ze in zichzelf, vooral om zichzelf gerust te stellen. Eve keek verbaasd op met een tandenborstel in haar mond, ‘wat zei je?’ vroeg ze terwijl ze nog aan het poetsen was, het kwam er niet zo verstaanbaar uit maar Emm was wel wat gewend van haar vriendin. ‘Niets!’ Zei Emm nors voordat ze de badkamer uit beende, Eve keek haar verbaasd na, daarna haalde ze haar schouders op en spuugde de overige tandpasta in haar mond uit. Toen Eve na een tijdje de badkamer uit kwam met haar badjas aan en een handdoek over haar natte haren zat Emm al aangekleed aan de tafel een droog broodje naar binnen te werken met wat water, toen ze merkte dat Eve eindelijk uit de badkamer gekomen was maakte ze een gebaar met haar hand dat ze op moest schieten, ‘vanwaar die haast?’ vroeg Eve terwijl ze voorover boog om haar haren wat beter te drogen. ‘Herinner je wat Gabrië gisteravond zei?’ Vroeg ze met een doordringende blik in haar ogen gericht op Eve, ‘Ja, hij zou ’s ochtens komen zodat wij ook wat slaap kregen.’ Zei ze, ondertussen had ze haar broek al aangetrokken. ‘Nou het is nu…’ Ze keek op haar horloge aan haar pols, ‘…Het is nu vijf over tien.’ Eve bleek niet echt te begrijpen waarom ze daarom op moest schieten, ‘Dus…? Ik snap het probleem niet echt.’ Emm rolde met haar ogen en knarste met haar tanden, ‘Hij zou Nooit zó laat komen!’ Eve dacht even na toen ze soort van knikte, ‘Tja… hij,, hij komt inderdaad nooit zo laat.’ Mompelde ze met een nadenkend gezicht, door het hele gesprek met Emm was ze eigenlijk vergeten wat ze aan het doen was en stond stil in een positie, ze had haar handen aan de binnenkant van haar shirt gezet, klaar om het aan te trekken maar zover was het nooit gekomen. ‘Ga je dat shirt aantrekken of wat?’ onderbrak Emm haar uit haar gedachten, lachend deed Eve haar shirt aan en kwam naast Emm zitten voor ontbijt.