005

Nadat ik van de koffieshop weg was gegaan en Jessie had uitgezwaaid was ik naar huis gegaan. De wind rukte aan mijn kleding en ik sloot genietend mijn ogen. Mijn handen hadden had ik diep in mijn zakken gestopt om mijn handen wat rust en warmte te geven. Ik kneep mijn ogen samen.
Ik zou in het weekend beginnen met werken in de koffieshop, ik keek er al naar uit. Ik begon te fantaseren over de auto en glimlachte.
Ik begon sneller te lopen, het was best laat geworden. Ik was helemaal de tijd vergeten toen ik bij Jessie was. Ik begon sneller te lopen, deels omdat ik snel naar huis wilde en dat het niet zo veilig was zo laat buiten te zijn.
Ik zag net een paar auto’s wegscheuren, de ramen waren zwart gekleurd, zodat ik niks kon zien wat er binnen gebeurde. Ik haalde mijn schouders op en liep verder.
De winkels werden één voor één gesloten, ik zwaaide snel naar een bekende van school. Ik trok de sjaal die ik van Jessie had geleend steviger om me heen. Hoe kon het dat als het in de middag zo warm zijn en dan in de avond vreselijk koud. Dat was iets wat ik niet begreep.
Ik dacht er verder niet meer aan, ik zou wat spullen pakken en dan naar Jessie gaan.
Bij mijn huis aangekomen deed ik de deur open, ik werd gelijk begroet door de warmte van de verwarming. Ik wreef in mijn handen en blies mijn wangen vol.
Ik rende gelijk naar mijn kamer en pakte mijn spullen, weer leek het wel of er iemand naar me staarde. Ik voelde de brandende blik op mijn rug. Het volgde al me bewegingen. Ik draaide me snel om maar er was niemand. Was er een geest in mijn huis? Ik lachte zenuwachtig om mijn bewering. Geesten bestaan niet. Je ben gewoon moe dacht ik en ik probeerde mezelf gerust te stellen . Er is niks aan de hand.
Ik pakte mijn weekendtas en liep snel naar beneden, mijn ogen werden groot. Zag ik dat nou goed. De raam was open van de keuken, ik wist zeker dat ik alle ramen had gesloten. Wie heeft dat dan gedaan?
Het was vast en zeker de wind, Het was de schuld van de wind. Ik wreef over mijn armen en dacht na.
Wat gebeurt er allemaal? Was het allemaal toeval of waren echt bovennatuurlijke krachten aan het werk?
Allemaal vragen zonder antwoorden.
Mijn vader had altijd gezegd dat er geen geesten bestonden of demonen. Ik wilde er zo graag in geloven, ik wilde niet bang zijn.
‘Er zijn ook geen redenen om bang te zijn’ zei ik zachtjes. ‘Je bent veilig.’
Ik rende mijn huis uit en gooide de deur dicht. Ik hijste mijn tas over mijn schouder en liep weg. Ik voelde me niet eens veilig in mijn eigen huis, kon het nog raarder worden.


‘Is ze veilig’ zei de vreemdeling zachtjes en hij staarde naar het blonde meisje.
‘Dat garandeer ik’ mompelde zijn vriend. Ze keken elkaar een seconde aan en toen knikten ze snel. Ze hadden een besluit genomen.
‘Ik zal op haar letten’ mompelde de vreemdeling.

---

Sorry dat het zo lang duurde, ik was mijn USB kwijt waar deze hoofdstuk opstond. Na een lange tijd had ik het terug gevonden. Maar hier is de hoofdstuk (: