Differences and Similarities || Episode 4 || Dizzy Dances.

Yurick pov

‘oké klas, als ik al had gezecht hebben we een nieuwe leerling, zo verwelkom Yurick-san,’ zenuwachtig? Nee. Geirriteerd? Ja.

‘Ik ben Yurick, nieuw op deze school. Ik heb geen hulp nodig om hier de weg te vinden, ik ben naar deze school gegaan omdat ik van mijn ouders weg wou. Ik woon samen met mijn neef en oom, ik ben 16 en word binnen kort 17, als er vragen zijn, vraag ze niet, ik heb geen zin om ze te beantwoorden,’ de klas staarde me verbaasd aan.

Een van de studenten stak haar vingen omhoog. Ik had ze toch gezecht dat ik geen zin had in vragen.

‘Ja Sara, zeg het maar,’ de leraar had overduidelijk niet naar me geluisterd, of had er gewoon schijt aan.

‘uuh, Yurick-kun, ben je nog vrijgezel,’ het meisje was rood aangelopen, net als ik trouwens.

‘wa…wa…wat, natuurlijk, ben ik vrijgezel. Maar ik heb geen intresses, want waarschijnlijk word ik toch uitgehuwelijkt,’ man, het was echt een slappen smoes, ik waarschijnlijk toch niet uitgehuwelijkt worden, daar zou mijn oom wel een stokje voor steken.

‘ow…’ het meisje staarde verdrietig voor zich uit, en een schuldgevoel kwam in me op.

‘maar als je natuurlijk wilt, kun je altijd na schooltijd me bij de host club vragen,’ het meisje keek me hoopvol aan, bingo, dat was dus mijn eerste klant.



Ik mocht mijn leraar echt niet, echt gewoon niet. Hij had me langs zoveel mensen kunnen zetten, zoveel en raad eens, langs wie zet hij me. Mister ‘ik ben de king’ Tamaki Suoh. Als hij er niet geweest zou zijn, dat ik nu niet met een pruik op, in een jongens uniform, en moest ik meisjes na schooltijd vermaken om zogenaamde ‘privacy’ schulde af te betalen.

‘En, wat vind je van de school zover, Yurick-kun,’ ik keek hem geïrriteerd aan, waarna ik hem gewoon negeerde.

‘Mammie, Yurick-kun negeert me,’ ik keek vragend op, hoezo mammie?

Kyoya keek geïrriteerd om, waarna ik lachen uitbarste. Kyoya was mammie dus, daar zou ik hem dus met de rest van zijn leven blackmailen.

‘Wat?’ Tamaki keek Kyoya pruilend, terwijl Kyoya chagerijnig naar keek.

‘Mammie, Yurick-kun begint in opstand te komen, mijn bloedeigen zoon,’ ik staarde Tamaki verbaasd en geïrriteerd.
1. in opstand komen hoezo? 2. sinds wanneer ben ik Tamaki’s bloedeigen zoon, ik ga nog liever dood dan dat ik zijn zoon of dochter zou zijn, of familie überhaupt.

‘Tamaki, dat regelen we een andere keek, je kunt beter opletten, idioot,’ haha, ik was duidelijk niet de engie die Tamaki irritant vind, yeey Kyoya, ow wacht het is Kyoya, laat maar


Lang leven de bel. Het klaslokaal begon leeg te stromen, nadat de bel voor de pauze was gegaan.

Ik pakte spullen uit mijn tas, klaar om gewoon in het lokaal te gaan eten nadat iedereen weg was. Ik deed de kriebelige pruik af, en stopte hem in mijn tas. Ik deed als eerst mijn haar op mijn staar, zodat het niet irritant voor mijn ogen zou vallen, en begon daarna rustig met eten. Er zou toch niemand hier komen in de pauze, zo wel, ze zouden me niet herkennen zo.

De deur werd met een grote klap open gesmeten, waarna een groepje eerste jaars naar binenn stormde, allemaal in sportkleding, helemaal doorweekt. Vederop in de gang hoorde je geschreeuw en gegil van meisjes, zo te horen allemaal boos.

‘Fwuw, hier zijn we veilig,’ mompelde er een van, ze hadden mij blijkbaar nog niet opgemerkt.

‘Hiro kijk, is ze niet kawaii,’ een andere jongen wees naar mij, terwijl hij zijn vriend elleboogde.

‘Ja, maar waarom zit ze hier zo alleen, in een jongens uniform,’ ze begonnen me nu al te irriteren.

Hadden ze soms nooit gehoord van rustig eten. Ik probeer hier rustig te kunnen eten, maar nee, ze irriteren me alleen maar mateloos. Ik zette mijn eten naast me, en liep langs de jongens naar de deur.

‘Meiden, ze zijn hier!’ schreeuwde ik door de gang.

Binnen een paar seconde kwam er een hele groep meiden aanstormen, helemaal doorweekt.

De jongens werden door de meisje aan vooral oren het lokaal uit gesleept.

‘Bedankt, maar wie ben je eigenlijk,’ een van de meiden vroeg het aan mij.

‘Mai,’ ik lachte vriendelijk naar haar, terwijl ik terug naar mijn eten liep.

Thehe, nu staat ik bekent op de school als twee personen. Een meisje in jongens uniform genaamd Mai, en een jongen in uniform genaam Yurick. Dit ging nog leuk worden.

Zo, dit was chapter 4. Zoals jullie misschien al door hebben, hebben de titels er helemaal niks meet te maken. Bedankt voor het lezen, en tot het volgende hoofdstuk 