1,1 ~ Sapphire Deens;

De rode vlek op mijn arm breidt zich uit. Het warme vocht drupt op de grond, maar ik stop niet. Ik raak nog zo’n vier keer het kussen dat mijn vader op gooit als hij zegt dat ik mijn arm misschien toch beter kan verbinden. Ik wil naar hem snauwen dat het zijn schuld is en dat ik dat beter zelf moet weten, maar als de wond gaat ontsteken heb ik een probleem.
Ik dep de wond droog met een doek, dat vrijwel meteen doorweekt is. Mijn vader vertelt dat hij weg moet, zich voorbereiden voor de boete.
Narsoc Deens is één van de winnaars van de Hongerspelen en mijn vader. Hij heeft me sinds mijn zesde laten trainen, zodat ik hem ooit een jaar zou opvolgen. Dat jaar is aangebroken, die dag is aangebroken. Deze trainingen zijn mijn laatste in het District. Niemand zou zich durven aanmelden als vrijwilliger als de dochter van de coach meedoet.
Ik staar naar de fonkelende blauwe steen aan mijn vinger. Ik dacht vroeger altijd dat hij die kleur had vanwege mijn felblauwe ogen. Maar toen vertelde mijn moeder dat het een Saffier was, dat ik vernoemd ben naar deze prachtige edelsteen, een van mijn vaders lievelingsstenen. De andere draagt mijn broer, Emerald. Het persoon op deze wereld die ik het meeste verafschuw, op de tweede plek staat mijn vader. Al heb ik besloten hem in mijn wereld te laten blijven. Hij is het snelste ticket naar roem en rijkdom, naar het winnen van de spelen.
‘Sapphire, de boete begint over een uur.’
Mijn moeder komt de schuur waar mijn vader en ik altijd trainen binnen lopen. Ze kijkt trots naar me, maar haar blik verandert als ze mijn wond ziet.
‘Hoe moet ik dat nu weer verbergen met de boete?’ zucht ze, maar haar glimlach verschijnt toch. Mijn moeder haalt een blauw lint achter haar rug vandaan en wenkt me naar haar kamer. Op haar bed ligt een prachtige witte jurk.
‘Ik dacht dat je deze misschien wel wilde dragen. Zodat je ook iets van mij bij je hebt in de trein.’
Ze kijkt met verafschuwing naar de ring aan mijn vinger, en ik merk nu pas dat ze mijn vader net zoveel haat als ik. Hoe kan het ook anders? Hij heeft zijn winnaarschap goed gebruikt, laat ik maar zeggen. De vrouwen vielen als een blok voor hem, maar net zoals mijn moeder waren ze niet goed genoeg. Alle vrouwen, behalve Emerald’s moeder. Nog een reden om hem te haten.
Mijn moeder kamt mijn haar en wikkelt het met het lint in een vlecht die over mijn schouder loopt. Dan trek ik de wonderschone jurk aan, en ben klaar voor de boete.