[ 9 / 10 ] 2/2

Scotland zucht en kijkt naar Alice die langs hem zit. Zijn wenkbrauwen beginnen wat te fronsen. Alice streelt zacht met haar hand over zijn arm.
"Maak je geen zorgen, ze doen het wel goed."
Scotland zucht. De eerste sms was al binnen, daarna de tweede, de derde en als laatst de vierde. Scotland grijnst om te kijken van wie het zou kunnen zijn, en ja het waren de teams die Scotland heeft opgesteld. Alice glimlacht naar hem en Scotland grijnst vastberaden.
"Ik heb toch goedwerk opgeleverd."
Alice knikt en glimlacht.
"Inderdaad."
De glazen deur ging open en Northern Ireland verschijnt samen met Monaco. Scotland staat op en loopt naar haar toe. Hij geeft haar een hand en ze neemt het aan.
"Goed om je weer te zien Monaco."
Zegt hij met een glimlach. Monaco lacht en kijkt hem inspecterend aan.
"Ik ben blij dat het wat beter gaat."
Scotland knikt. Hij loopt weer terug naar zijn plaats en gebaart haar om te gaan zitten. Ze gaat op een zwarte stoel zitten met Northern Ireland naast haar. De glazen deur gaat nog een keer open. De vermoeide gezichten van Wales en Ireland zijn te zien. Rood van het rennen en hijgend staan ze adem te halen. Ireland kijkt naar Scotland terwijl ze haar hoofd schud.
"De Brit en [Naam] hebben het weer voor elkaar."
Scotland staat verward op.
"Hoe bedoel je?"
Wales bijt even op zijn lip.
"Ik bedoel dat ze ons hebben achtergelaten."
Scotland rolt met zijn ogen en gaat zitten.
"Alles komt goed, alles komt goed, alles komt goed."
De glazen deur gaat weer open. Ivan verschijnt, iedereen heeft hun aandacht op hun. Nikolai verschijnt. Iedereen blijft kijken voor nog iemand om te verschijnen en het was...Francis met Sadiq in zijn armen. Scotland rolt met zijn ogen en slaat weer op de glazen tafel.
"Nee, niet weer!"
De twee Russen halen hun schouders op.
"Schuld van de Nederlander."
Voegt [Naam moeder] er aan toe. Iedereen kijkt op en zien haar glimlachen. Daniel komt binnen met haar zusje om zijn armen en een verwarde Gupta achter hun aan. Scotland gaat zitten en gaat met zijn handen door zijn haar. Monaco rent naar Francis toe.
"Zat jij niet gevangen?"
Francis grijnst.
"Ja, maar de Duitser kreeg een telefoontje over de vele gewonden en toen glipte ik er uit en kwam hun tegen."
Francis bijt even op zijn lip en zucht diep.
"Sadiq red het niet meer. Net zoals de andere van de zwarte politie."
Iedereen kijkt naar beneden. Steeds meer en meer mensen komen binnen, maar niet het totale aantal die Scotland verwachte. Hij fronst en kijkt iedereen aan.
"Jongens, ik heb het gevoel alsof ik iets belangrijks ben vergeten."
Iedereen haalt hun schouders op. Er zijn inderdaad mensen die missen.
"Waar zijn de rest."
De laatste mensen die binnen kwamen kijken ongemakkelijk om hun heen. Scotland's ogen worden wijder en gaat met zijn handen door zijn haren.
"Berwald."
Iedereen's ogen worden wijder en Alfred slaat met zijn vuist op de tafel. Yao en Ivan kijken elkaar vastberaden aan.
"Wij gaan wel."
Scotland kijkt ze met een knik aan.
"Neem Nikolai mee."
Nikolai staat op en Yao en Ivan doen hetzelfde. Ze lopen samen het gebouw uit, op weg naar het gebouw dat tegenover hun staat en alleen Berwald kan zijn, de zwarte politie station.

Het ziekenhuis werd donker en donkerder. Arthur heeft zijn geweer tegen zich aangeklemd en kijkt vanaf de linkse muur naar ons. Ik zit vastgebonden in een stoel, plakband voor mijn mond die er net af wordt gerukt. Ik gil en kijk Gilbert geërgerd aan.
"Wat is er aan de hand? Doet het pijn?"
Zegt hij speels. Ik grom en probeer me los te wurmen, maar het lukt me niet. Zuchtend geef ik op. Ik probeer met mijn vingers op de touwen los te knopen. Het lukt al iets beter.
"Waar is Arthur?"
Vraagt Gilbert. Ik probeer mijn schouders op te halen, wat niet echt lukt.
"Nee, ik was naar hem opzoek."
Gilbert was vanplan om iets te zeggen maar kijkt dan naar rechts. Mijn ogen volgen zijn blik. Ik zie een gespierde man met achtergestrekte blond haar met blauwe ogen dichterbij komen. Waarschijnlijk is dat Ludwig.
"West!"
Hoor ik Gilbert roepen. Ik kijk Ludwig aan en hij mij met een speelse grijns.
"Waar is Arthur?"
Vraagt hij, hij doet zijn geweer tegen mijn hoofd en grijnst. Ik schud mijn hoofd, ik kan niet praten. Ookal wil ik het, het lukt gewoon niet.
"Fout geantwoord."
Zijn vinger komt dichter bij de trekker en een knal werd gehoord. Ik knijp mijn ogen samen en voor een paar seconden doe ik ze weer open. Ik zie Gilbert en Arthur voor me, beide houden ze geweren vast. Ik probeer me los te maken wat me uiteindelijk lukt. Ik kijk naar de gewonde Duitser, de kogel recht in zijn hart. Een koude rilling gaat over mijn hele lichaam.
"Hou maar op Kirkland."
Arthur gromt wat.
"Het beste voor jou is dat je, je gewoon over geeft Beilschmidt. Iedereen is over en uit."
Gilbert bijt op zijn lip en haalt de trekker over. Hij haast zich naar zijn broer en een paar kleine tranen rollen over zijn wangen.
"Ik geef niet op, ik geef niet op."
Ik grijns en loop langzaam en stil naar Arthur's geweer en pak het vast in mijn sterke greep.
"Maak me trots, babe."
Klinkt de stem van Arthur. Ik grijns en haal de trekker over. De kogel raakt Gilbert recht in zijn hart. Ik doe het geweer in Arthur's hoes en kijk hem aan. Hij zit rechtop en houdt met zijn hand zijn bloedende arm vast.
"We moeten een dokter voor je vinden."
Hij knikt en samen lopen we, op zoek naar een dokter.

Yao, Ivan en Nikolai lopen binnen in het politie station direct naar de balie. Er staat een vrouw met blond haar, blauwe ogen, headphones met een strenge blik hun aantekijken. De vrouw komt Nikolai bekend voor.
"Waarmee kan ik jullie helpen?"
Nikolai kijkt haar aan met zijn paarse ogen. Hij heeft een speelse glimlach op zijn gezicht. Ivan haalt zijn schouders op en loopt met Yao verder naar boven. Hij komt in de ruimte van de vergaderzaal. Verschillende agenten hebben hun geprobeert tegen te houden, zonder enig geluk. Ze gaan met de lift naar boven en komen in een donkere ruimte. Yao doet het licht knopje aan en ziet verschillende plattengronden op de tafels liggen. Ivan loopt naar elke tafel toe en ziet dat het voor verschillende politie stations bedoeld is. Inclusief de witte en groene.
"Die Duitsers hebben geen hart, da."
Zegt hij met een kinderlijke glimlach. Yao loopt naar de deur en haalt zijn schouders op.
"Kan."
Ze zijn eindelijk op het dak en zien de Zweed achter zijn geweer. Ivan haalt zijn geweer tevoorschijn en schiet op de sluipschuttende Zweed.
"Moesten we hem niet waarschuwen, aru?"
Ivan haalt met een vriendelijke lach zijn schouders op.
"Ik vond het een betere manier, da."
Yao rolt met zijn ogen en facepalmt zichzelf. Ze verlaten het gebouw samen met Nikolai en lopen weer terug naar het politie station.

"Het kan toch niet dat Francis en Monaco de enige hier zijn?"
Zegt Arthur. Ik haal mijn schouders op. Er moeten veel meer dokters zijn toch? Ik kijk door het raam van een kamer en zie een man met blond haar in een dokters jas. Ik frons mijn wenkbrauwen en klop snel op de deur. Arthur kijkt me vragend aan. De dokter doet de deur met een nerveuse glimlach open, maar glimlacht dan als hij Arthur ziet.
"De Duitsers zoeken je Arthur."
Arthur knikt.
"Is al geregeld."
De man grijnst breed en kijkt om zich heen.
"De naam is Eduoard."
Hij steekt zijn hand uit, ik pak het aan en glimlach vriendelijk.
"[Naam] leuk om je te ontmoeten."
Eduoard knikt en kijkt Arthur aan.
"Laat me je wond eens bekijken."
Arthur knikt. Eduoard verzorgd zijn wond. Edouard kijkt me bezorgd aan.
"De wond is verzorgd..."
Hij zucht.
"Als je Francis tegenkomt wil je dan zeggen dat alles weer goed gaat in het ziekenhuis?"
Ik knik en grijns.
"Natuurlijk."
Arthur glimlacht en we nemen afscheid van hem.

Scotland kijkt naar de deuropening en ziet Ivan, Yao en Nikolai binnen komen. Vragend kijkt iedereen hun aan.
"Geregeld, aru."
Zegt Yao eindelijk. Iedereen juicht en klapt in hun handen. De glazen deur gaat ook open en ik en Arthur verschijnen door de deuropening. Iedereen begint nog harder te juichen en ons te omsingelen. Iedereen stelt nieuwschierig vragen. Ik leg ze alles uit en opgelucht haalt Scotland adem.
"Alles is voorbij..."
Iedereen grijnst en juicht.
"Party time!"
Roept Alfred grijnzend.