032|| Back to black
The art of being happy lies in the power of extracting happiness from common things.
Maandag 29 oktober 2006
~ Bill Kaulitz
‘Shit,’ vloek ik als ik de tijd zie. Ik kijk uit het raam en zie de bus wegrijden. Ik kan mezelf wel voor mijn kop slaan. Hoe heb ik de tijd kunnen vergeten met voor me uitstaren? De enige optie die me rest is wachten. Tom is met Dirk mee, voor de verandering en mijn telefoon is leeg. Ik heb er een hekel aan als dat ding leeg is. Als ik hem vast houd, voel ik me zo stom. Ik kan er niks op doen dan.
Met een zucht stop ik mijn tas in mijn kluisje. Dan maar door de school slenteren. Ik denk niet dat er nu veel andere leerlingen zijn. Even rust vind ik absoluut niet erg. Het enige jammere is dat ik wel vast zit op school voor het komende uurtje.
Vanuit het auditorium hoor ik geluid komen. Verbaasd volg ik mijn oren. Het is niet de eerste keer dat ik deze stem hoor. Ik heb die stem al eens eerder gehoord.
Ik blijf bij de deur van het auditorium staan. Er zit een meisje achter de piano. Ik heb geen idee wie, ik zie het alleen maar aan haar tas. Haar stem komt me bekend voor, maar ook weer niet. Ik weet niet wat het is. Het liedje herken ik wel. Ik zet een stap verder het lokaal in. Het meisje ziet me nog steeds niet.
Halverwege het lied val ik in.
So lying underneath the stormy skies
She said oh-oh-oh-oh-oh-oh
I know the suns ,must set to rise
This could be para-para-paradise
para-para-paradise
para-para-paradise
ooh-oh-oh oh –oooh oh-oh-oh
She said oh-oh-oh-oh-oh-oh
I know the suns ,must set to rise
This could be para-para-paradise
para-para-paradise
para-para-paradise
ooh-oh-oh oh –oooh oh-oh-oh
Het meisje stopt met zingen en kijkt over de piano heen. Terwijl ik verder zing, loop ik langzaam naar de piano toe. Ik weet eigenlijk niet goed waarom ik het doe. Het is een spontane actie, maar nu kan ik niet meer terug. Wat zal Tom wel niet denken als ik het hem vertel?
Na het zingen zucht ik zacht. Tom hoeft niks te weten. Hij vertelt mij ook niet alles wat hij bij Dirk doet, ik zie het aan zijn ogen.
‘Je zingt goed,’ fluistert een zachte stem. Ze kijkt naar de toetsen van de piano, alsof ze me niet wilt zien. Ik kijk naar het meisje achter de piano. Gelijk snap ik waarom ze me niet zou willen zien. Het is het meisje dat gepest word door Tom en Dirk. Omdat ik altijd bij Tom hang, zal ze wel denken dat ik haar ook pest.
Het spijt me dat het zo lang duurde. I don`t know why ;[
Anyway, enjoy!
Reactions and kudo`s?
Reageer (6)
snel verder!!!!!!!!!!!!!!!!
1 decennium geledensnel verder
1 decennium geledenzo mooi
nu gaat zij niet meer gepest worden door dirk en tom hoop ik toch
mooi!
1 decennium geledenSnel verder <.3
snel verder
1 decennium geledenSnel verder!
1 decennium geledenx