Dead in the water .:2:.

Tevreden zat ik in de impala van Dean en wachtte geduldig op de twee broers. Het was me weer gelukt maar er waren dan ook weinig mensen die mijn puppyogen konden weerstaan. Behalve Dean dan. Dean was waarschijnlijk één van de weinige mensen want hij had me alleen maar bespottend aangekeken en richtte zijn aan dacht gewoon weer op zijn voedsel. Sam was daarentegen natuurlijk degene die er wel voor viel en uiteindelijk zijn broer ook overgehaald had. Toen we klaar waren met eten werd ik op weg naar de auto nog even door Dean tegengehouden. Hij zij dat het ‘best’ was als ik voor deze ene keer met hun mee ging maar dan moest ik als hij het zei wel in de auto blijven zitten. Braaf had ik geknikt, het had nu eenmaal geen nut om hier nog tegen in te gaan. Dus hier zat ik dan, en ik verveelde me hartstikke dood. Ik keek naar buiten naar de steiger die naar het meer liep en mijn ogen bleven op het rustige water gericht. Misschien was het wel even een goed idee om even wat frisse lucht te ademen aangezien ik hier nog wel uren op hun kon zitten wachten. Ik keek om me heen maar zag niemand. Stilletjes wou ik de deur opendoen maar ik merkte dat er geen beweging in kwam. Snel schoof ik naar de andere kant en toen daar ook geen beweging in kwam kroop ik wanhopig naar de bestuurdersstoelen. ‘Echt?, je probeert te voorkomen dat ik naar buiten ga door me hier gewoon op te sluiten?’, siste ik kwaad. Ik kroop weer naar de achterste stoelen en gaf woedend een trap tegen een stoel aan. Het was gewoon niet eerlijk, ik wilde hun alleen maar helpen. Wat was er nou zo belangrijk dat ik niet gewoon met hun mee kon? Boos staarde ik voor me uit maar geeuwde regelmatig en voor ik het wist vielen mijn ogen langzaam dicht.



Ik schrok wakker toen ik schreeuwen hoorde en ik vloog omhoog van de stoel waar ik op in slaap was gevallen. Natuurlijk was mijn eerste instinct om meteen naar buiten te gaan om te kijken wat er aan de hand was maar de deuren zaten natuurlijk nog steeds op slot. Ik smakte mezelf tegen het raam van de auto en keek naar de plek waar het geschreeuw vandaan kwam. Mijn ogen werden groot toen ik een klein jongetje hulpeloos in het water zag bewegen. Hij schreeuwde en ging af en toe kopje onder, ik kon dit niet nog langer aanzien ik moest hem helpen. Ik twijfelde niet en begon met alle macht tegen de deur te schoppen. Ik begon moet te worden maar toch bleef ik door trappen. Met al mijn kracht shopte ik tegen de deur en hij sprong met een luid gekraak open. Meteen sprong ik de auto uit en ik rende nu over de steiger naar de jongen toe die nu al nergens meer te zien was. Ik hoorde nog net Dean en Sam iets naar me schreeuwen maar ik luisterde niet. Zonder er bij na te denken sprong ik in het donkere water. Ik zonk een paar meters naar beneden en keek om me heen om een schim te zien. Meteen zwom ik ernaartoe en daar zag ik het jongetje met gesloten ogen en roerloos naar de diepte in verdwijnen. Ik sloot mijn armen om het roerloze lichaam heen en ik maaide met een arm door het water heen om weer naar boven te komen. Zo snel mogelijk probeerde ik weer boven te komen want ik wist dat ik niet veel tijd meer had. Opeens zag ik een gezicht naast me opdoemen en bijna kreeg ik geen lucht meer omdat er allemaal bellen uit mijn mond ontsnapten. Het spookachtige gezicht wat afkomstig was van een raar uitziende jongen keek me eerst onderzoekend aan maar glimlachte daarna rustig naar mij. Hij zag er gruwelijk uit, zijn kleren waren helemaal gescheurd en zijn ogen waren misschien nog wel het engst. Voordat ik wat kon doen liet de jongen zich naar beneden zakken en verdween in het donkere onder me. Nu begon ik pas naar adem te snakken en opeens leek het wel of ik naar boven geduwd werd. Ik lette niet eens meer op wat er gebeurde en probeerde met alle macht nog bij te blijven en mijn grip verstevigde om de jongen. Ik hapte naar lucht toen ik met een grote kracht naar boven kwam en nog geen tel later voelde ik me uit het water gesleurd worden en ik liet mijn grip om de jongen los. Ik keek in het gezicht van een bezorgde Dean en voor ik wat kon zeggen proestte ik nog een hele lading water uit. ‘Mia, gaat het wel?’, hoorde ik Dean haast schreeuwen en het duurde even voordat ik weer bij de realiteit terugkwam. ‘Mia, zeg wat toe dan!’, schreeuwde hij maar door en schudde me door elkaar toen ik niet meteen een antwoord gaf. Knipperend met mijn ogen probeerde ik langzaam overeind komen en Dean kwam meteen in actie door me te ondersteunen bij mijn rug. Mijn ogen vlogen naar Sam die een huilende vrouw geruststelde en ik zag dat het kind zich huilend in haar armen verborg. ‘Is alles goed met hem?’, was het eerste schorre antwoord wat uit mijn keel kwam. Dean knikte even maar richtte zich daarna weer op mij. Net toen het leek of hij wat wou gaan zeggen werd hij opeens aan de kant geduwd en ik werd zowat gewurgd door de doodgrip van de huilende vrouw. Voor ik want kon zeggen begon ze nog harder te huilen en probeerde me ondertussen te bedanken. Terwijl ze steeds maar weer zei dat ze me zo dankbaar was dat ik haar zoontje had gered kreeg ik maar niet de kans om te spreken dus zat ik daar maar hulpeloos. Ze liet me los toen ik zag dat haar zoontje haar op de schouder tikte en ze zich verbaasd omdraaide. Ik keek verbaasd naar het jongetje die vervolgens stil langs zijn moeder liep en met zijn armpjes mijn hoof pakte en me tegen zich aan drukte. Ik glimlachte en knuffelde glimlachend terug. Na een tijdje werd ik overeind geholpen en Sam en Dean hielpen me weer naar de auto. Ik keek nog even achterom en zag het joch met een glimlach samen met zijn moeder naar ons te zwaaien. Dean liep nog even naar hem toe en zei iets tegen hem waardoor ze allebei moesten lachen en ze gaven elkaar een high five. Sam deed de deur voor me open en ik klom zeiknat op de bank en hij gaf me een bemoedigend glimlachje en deed vervolgens de piepende deur dicht. Ik zag dat het joch nog iets tegen Dean zei en toen naar mij wees en ik zag dat Dean achterom keek en zich op een of andere manier blozend weer op hem richtte. Ik zag het jongetje en de moeder lachen en ze zwaaiden naar Dean en Sam. Ik hoorde dat Dean en Sam instapten en Dean startte de auto en de wagen kwam langzaam in beweging. Ik zwaaide heftig naar de jongen en de moeder die me wild uitzwaaiden en toen we uit zicht waren keek ik peinzend naar de autodeur. Je zag er nu niet veel aan maar zelfs ik wist hoe erg Dean aan zijn auto gehecht was. ‘Mia, je hebt ons heel wat te vertellen op de hotelkamer’, mompelde Sam. ‘Maar eerst rust je uit’, vervolgde hij daarop. Ik zei niks en leunde achterover maar zag nog net hoe Dean in de achteruitkijkspiegel naar mij keek en toen zich van me af wende. Ik zag dat hij zich bukte en vervolgens voelde ik dat met een plof een deken op me was geland en meteen knikte ik hem dankbaar aan. Hij zei niks maar liet wel een kleine glimlach zien en richtte zicht toen weer op de weg. Ik viel al gauw in slaap nadat ik me in de warmde deken gewikkeld had en schoof langzaam languit op de achterbank.