000 {You said forever and always}

Valentina draaide een pluk van haar bruine haren rond haar vinger terwijl ze de warme mok met thee door haar handen liet glijden. Het was een behoorlijk koude dag geweest, kouder als normaal. Normaal daalde de celsius niet verder dan 5 graden, soms wou hij nog wel naar de 0 toe glijden. Maar het was zeker kouder dan 0 graden. Valentina had een van haar dikste truien uit de kast getrokken. Een trui die ze bijna nooit aan had, enkel op koude dagen. En op de frisse avonden die ze bij een kamp vuur door brachten. De trui behoorde dan ook niet tot Valentina. Hij was van Peter, maar die had hem ooit een keer aan haar uitgeleend en sinds dien had Valentina hem als eigen beschouwd. Ze wist dat Peter het niet zo erg vond, hij plaagde haar er vaak mee door aan het koortje van de trui te trekken om vervolgens de capuchon over haar hoofd te trekken, maar meer deed hij niet. Hij vroeg de trui ook niet terug dus Valentina wist dat het goed zat. Haar ogen gleden even naar de donker grijze sweater met het logo van The Police er op, een band waar Peter helemaal gek van was. Het verbaasde haar dan ook dat hij de trui niet terug vroeg, maar daar zou hij vast zijn redenen wel voor hebben. Valentina had het hem nooit gevraagd aangezien hij meester was in het verzinnen van smoesjes en tegen antwoorden. Valentina had een sterke wil en ze zou er zeker tegen in kunnen gaan, maar als het om dingen van Peter zelf gingen was Peter erg strijdlustig. Hij was dan wel minder st rijdlustig als bij andere, had Valentina opgemerkt. Het kon haar niet veel schelen, ze vond het ergens wel lief. Haar lippen zetten zich aan de mok terwijl ze voorzichtig de warme dampen begon weg te blazen. Ze stond tegen het aanrecht aangeleund terwijl haar ogen zich onderzoekend op Peter hadden gericht, de arme goudvis die ze de dag daarvoor nog op de kermis had gewonnen. Het was niks voor Valentina om naar de kermis te gaan, wat best raar was voor haar leeftijd, aangezien ze vijftien was en leeftijdsgenootjes het geweldig vonden om hun geld te verbrassen op een of andere kermis. Maar op de een of andere manier gedroeg Valentina zich altijd ouder dan dat ze werkelijk was. Uiteindelijk haf Peter haar meegesleurd de kermis op. Hij had gezegd dat hij wel wat voor haar zou winnen en ze kon zijn lieve puppy ogen niet afwijzen, dus was ze meegegaan. Ze hadden een weddenschap afgesloten; wie het eerste iets won is de winnaar. Valentina had gewonnen, maar ze had duidelijk gezien dat Peter niet eens zijn best had gedaan om te winnen. Toen ze de vis gewonnen was had hij haar gedwongen hem Peter te noemen en lachend had Valentina daar mee ingestemd. "Then you don't forget me," had haar verzekerd en Valentina had hem raar aan gekeken. Hij had haar een speelse duw gegeven, zoals alleen Peter dat kon, en zonder er nog een woord over te zeggen was hij doorgelopen naar het volgende kraampje waar hij al weer druk bezig was met het gooien van wat ballen. Valentina had het niet uit haar hoofd kunnen zetten, ze had er steeds maar weer aan terug moeten denken. Ook had ze gevonden dat Peter nogal raar naar haar gekeken had. Bijna triest kon ze het noemen, alsof hij vreselijk verdrietig om iets was. Maar Valentina kon niets bedenken waarover Peter verdrietig zou moeten zijn. Hij was net afgestudeerd dus hij moest toch eerder blij zijn? Hij was eindelijk verlost van die verschrikkelijke school die hij zo erg gehaat had. Het rare was ook geweest dat ze bij hun afscheid enorm lang hadden staan knuffelen. Valentina knuffelde wel vaker lang met Peter, maar het was wel bizar lang geworden. Volgens Valentina hadden ze wel een uur elkaar staan omhelzen. Dat was meegevallen want toen Valentina op de klok had gekeken bleek het maar een kwartiertje te zijn geweest. Maar toen ze elkaar eindelijk los hadden gelaten had Peter haar duidelijk gemaakt dat hij haar nooit zou gaan vergeten. Valentina had het maar raar gevonden en had hem lachend te deur uit geschopt en hem verzekerd dat ze nog niet dood ging. Ze had de hele nacht liggen malen over het feit dat Peter zo had gedaan. Maar een antwoord was haar niet te binnen geschoten. Valentina wende haar blik van de vis af die zijn tijd liep te verdoen met achteloos rondjes draaien in de doorzichtige bloemen vaas die Valentina nog had staan en diende als vissen kom. Haar thee was inmiddels op en ze had zich niet meer bekommerd om het feit dat Peter zo raar had gedaan. Hij deed wel vaker raar. Valentina zetten haar mok op het brandschone tafelblad en keek eens rond. Het was best raar dat een vijftien jarige helemaal alleen woonde, maar Valentina had er geen problemen mee. Ze was vaak genoeg alleen geweest in haar leven. Een paar jaar langer maakte niet uit. En in haar eigen huis was ze tenminste veilig, dat was tenminste een verbetering. Valentina liep naar de bank en liet zich neer ploffen terwijl haar handen naar haar mobiel zochten die luid aan het roepen was dat er gebeld was door Valentina's ringtone erg hard af te spelen.