Hoofdstuk 1.3

Een gaap, en nog een. Tv-series kijken was een goed tijdverdrijf. Rae begon wel het idee te krijgen dat ze altijd te gehecht raakte aan de personages. Haar ogen met haar mouw afvegend at ze het laatste stukje pizza op en legde ze de doos weg.
‘Och, kus haar toch, het is overduidelijk dat jullie het allebei willen!’ Mompelde ze tegen de tv, die een twijfelende Richard Castle liet zien tegenover Kate Beckett die ook niet goed wist wat ze moest doen. ‘Jullie maken het ook altijd zo moeilijk voor jezelf!’
Ze zuchtte drukte toen met volle hand op de afstandsbediening zodat de tv uitging, en trok toen het zachte dekentje dat ze over zich heen had op tot aan haar kin. Ze sloot haar ogen en probeerde zich te ontspannen, maar voor dat echt lukte ging haar mobieltje. Even dacht ze erover om hem gewoon te laten trillen, maar toen drukte ze hem toch tegen haar oor aan.
‘Rae.’ Mompelde ze slaperig.
‘Oh, bel ik je wakker?’ Dat was de geschrokken stem van haar moeder.
Ze glimlachte in zichzelf. ‘Nee, ik ben alleen een beetje moe. Het was een lange dag.’ Haar ouders hadden haar naar haar nieuwe huis gebracht om half negen en waren toen bij haar gebleven om samen te ontbijten tot twaalf uur. Daarna waren ze terug naar huis gegaan, maar ze hadden haar eerst verzekerd dat ze elke avond zouden bellen, al had Rae ze daar nog zo graag van laten afzien. Elke avond een derdegraads verhoor over hoe het ging.
‘Oké, mooi. Hoe ging het vandaag? Heb je nog wat gedaan?’ Toen haar stem iets gedempter. ‘Ja, Jim, ik probeer hem op speaker te zetten, maar- o, ja, zo gaat het.’
Rae rolde met haar ogen. ‘Nou, behalve al die verhuizers binnen te laten heb ik mijn buurjongen ontmoet. Hij heet Michael, hij is echt heel aardig. Hij heeft zelfs aangeboden me de stad te laten zien deze twee weken, zolang ik nog niet naar school hoef. Hij gaat trouwens ook naar de BU.’
‘BU?’
‘De Bosten University, mam. Waar ik naar school ga, weet je nog?’
‘O ja, je hebt gelijk.’
‘Weet ik toch.’
Het was even stil aan de andere kant van de lijn, maar toen hoorde ze hoe haar vaders stem opklonk. ‘Hoi meis. Even over die jongen, kijk je wel-’
‘Pap, kom op. Ik ben negentien. Ik woon nu op mezelf. Ik kan voor mezelf zorgen, anders hadden jullie me toch nooit hierheen laten gaan zonder de hele tijd onder jullie toezicht te staan.’
‘Ja, ik weet nog steeds niet of dat nou wel zo’n goed idee was…’
‘Pap!’
‘Oké, oké, sorry, ik houd al op. Ga nu maar lekker slapen, als je morgen met die jongen op stap gaat.’
Rae zuchtte, maar besloot hem niet te gaan uitleggen dat dat niet was hoe je het noemde. Het maakte ook niet echt uit. ‘Is goed. Ik ga slapen, slaap lekker. Wens je mama ook weltrusten? Ik denk niet dat ik voor twaalf uur klaar ben als je haar nog een keer geeft.’
Ze kon hem horen lachen aan de andere kant. ‘Is goed meis. En, weet je. Je bent echt groter geworden. Je kan voor jezelf zorgen, dat weet ik ook wel.’
‘Mooi.’ Ze glimlachte en stond op, terwijl ze de deken achter zich over de bank heen gooide. ‘Tot morgen, Rae.’
‘Sweet dreams.’ Ze glimlachte en hing op.
En nu was het al laat, later dan ze dacht dat het was. Ze had eerst niet eens gemerkt hoe moe ze was, maar nu had ze het idee dat ze zodra ze ging liggen in slaap zou vallen. Ze gaapte opnieuw, en opnieuw en trok vlug haar pyjama aan. Terwijl ze haar tanden poetste keek ze naar zichzelf in de gloednieuwe, glanzende spiegel in haar badkamertje. Het leek alsof ze veranderd was in de laatste twee dagen. Zich voorstellen dat ze hier ging wonen was heel anders dan hier ook echt zijn. Het was raar, maar het was raar op een goede manier. Ze glimlachte naar zichzelf in de spiegel en streek een haarlok opzij. Misschien moest ze morgen naar de kapper gaan. Misschien was dat wel een goed idee. Ze glimlachte opnieuw, draaide zich om en kroop onder de dekens. Het bed was vers, schoon en pas opgemaakt door haar moeder. Ze trok ook deze dekens op tot aan haar kin, en knopte toen haar nachtlampje uit. Na een paar seconden sloot ze haar ogen. Ze glimlachte in zichzelf toen ze bedacht dat ze nergens anders aan kon denken dan de vraag of Michaels tong nog erg verbrand was. Maar toen viel ze toch echt in slaap.