[ 8 / 10 ]

"Nee, nee, nee, nee!"
Iedereen kijkt elkaar aan. Scotland is zijn hersens waarschijnlijk echt verloren. Even bijt ik op mijn lip als ik de verwarde gezicht van Scotland zie. Nikolai kijkt verward naar Daniel.
"Wat heeft hij?"
Daniel schudt zijn hoofd en haalt zijn schouders op. Ik neem een stap naar voren.
"Scotland?"
Hij draait zich om.
"[N-Naam]...Zijn het al elf?"
Ik kijk hem verward aan.
"Elf?"
"Elf verwoeste politie stations?"
Verward en bezweet kijkt hij om zich heen, hij kreeg het benauwder en benauwder. Alice neemt ook een stap naar voren.
"Scottie?"
Hij kijkt haar aan. Lusteloos, verward en alsof er een deel van hem gestorven is. Alice bijt op haar lip om de tranen tegen te houden.
"Wat is er aan de hand met je?"
Hij slaat met zijn hand op de tafel. Zijn ogen worden groter en tanden knarsen.
"I-Ik weet het niet, maar ik ben boos...maar ik weet niet waarom..."
Northern Ireland zucht.
"Elf politie stations zijn verwoest."
Scotland kijkt hem verward en verbaasd aan.
"Elf? O mijn god waarom?"
Ik krab op mijn hoofd. Ik heb nog nooit zoiets verwarrends meegemaakt als dit. Alice loopt weg, ze kan het waarschijnlijk niet meer aan om haar geliefde zo te zien. En ze hebben het nog maar twee weken. Scotland kijkt Wales serieus aan. Alle gekte verdwenen en opgebergd in een metalen kist, zo lijkt het wel.
"Jij moet de baas zijn, ik kan het niet aan. De stress en mijn ziekte...Het gaat niet meer."
Iedereen keek hem verbaasd en verward aan. Ziekte? Welke ziekte kon hij nu in hemelsnaam krijgen behalve iets wat je oploopt door te roken en drinken? Alice komt terug met wat papier in haar handen. Ze kijkt iedereen bezorgd aan.
"J-Jongens, ik heb niet echt goed nieuws voor jullie."
Zuchtend kijkt ze naar beneden. Er komen dit keer mensen binnen, heel veel bekende gezichten. Mijn moeder, Heracles, Sadiq, Gupta, Lukas en Tino en zelfs Elisabetta. Iedereen glimlacht en maakt contact met elkaar. Alice probeert iedereens aandacht te trekken maar het lukt niet met haar nerveusheid. Ik schreeuw even en wijs naar Alice, zij glimlacht en bedankt me hartelijk. Alle blikken zijn op haar gericht, een beetje nerveus kijkt ze iedereen aan.
"N-Nou, er zijn twee dingen die ik jullie wil vertellen. Beide slecht nieuws. Een over Scotland en de andere over ons politie station."
Scotland staat zuchtend op uit zijn stoel. Met zijn armen op zijn rug loopt hij heen en weer rond de ruimte, waarschijnlijk is hij nerveus wat iedereen gaat denken, misschien wist hij het van de politie station ook al? Iedereen kijkt elkaar aan en Ireland spreekt uiteindelijk.
"Eerst Scotland, vrienden komen eerst."
Scotland kijkt uit het raam met een beleefde en liefdevolle glimlach dat ontzichtbaar was voor iedereen, maar toch kon iedereen het voelen.
"Scotland leid aan een geheugen verlies en aan heftige emotionele problemen."
Iedereen staarde voor zich uit, hun baas, de geweldige alcoholistische en rokende leider, emotionele problemen en geheugenverlies? Het leek allemaal wel een sprookje maar een sprookje dat langzaam helemaal in duigen valt.
"En we zullen binnenkort worden aangevallen door de zwarte politie..."
Iedereen kijkt beangstigend naar elkaar, Scotland weg, aangevallen worden. Kan het nog erger? Ik bijt op mijn lip en ga zitten. Ik kijk naar de verschillende mensen om me heen, maar ik zie nergens Arthur.
"Maak je geen zorgen."
Scotland draait zich om met een glimlach die we nog nooit hebben gezien en een traan die naar beneden rolt. Het leek wel alsof de wereld niet meer rondging, alsof alles stil stond. Alsof iedereen wel een brokstuk in hun keel probeerden weg te slikken.
"Ik blijf bij Alice, ik heb mijn geluk gevonden."
Iedereen glimlacht en klapt in hun handen. Ik heb Scotland dit geluk gegund, ookal ken ik hem een paar dagen.
"Maar eerst schakelen we de zwarte politie allemaal uit als een team!"
Iedereen juicht en begint te klappen. En al gauw zit Scotland weer achter zijn bureau met zijn zwarte whiteboard stift in zijn mond. Omsingeld door mij, Wales, Northern Ireland en Ireland. Scotland kijkt wat verward. Blijkbaar is hij weer iets vergeten, als dat zo bleek moest Wales hem even helpen totdat hij zijn geheugen weer terug krijgt.
"Is er iets Scotland?"
Vraagt Ireland uiteindelijk. Scotland haalt zijn schouders op.
"Waar is Arthur?"
Wales geeft een ongemakkelijke lach.
"Hij is hier hoor."
Ik schud mijn hoofd.
"Nee, hij is er niet. Scotland heeft het goed opgemerkt en ik de-"
Ik word onderbroken door een smsje.
"Is het erg als ik even kijk van wie het is?"
Scotland grijnst.
"Nee, ik wil wel weten wat er in staat."
Een duivelse grijns verschijnt op de gezichten van Wales, Ireland en Northern Ireland. Lachend rol ik met mijn ogen en lees ik het sms-je. Al gauw is mijn lach snel verdwenen in een blik vol met horror.
"H-Het is Arthur..."
De vier mensen kijken me verward aan.

Ik zucht. Het is nu al een paar uur voor zover ik het me kan herinneren dat ik hier in een kamer zit met Monaco. Ik loop heen en weer terwijl zij rustig op het bed zit.
"Wat is er precies aan de hand? Het voelt net aan alsof je het wilt verbergen."
Monaco poetst haar bril schoon en zet het weer op. Ze kijkt hem aan met teleurstelling of iets wat er heel erg op lijkt.
"Hij zocht jou."
Ik frons.
"Wie?"
Monaco staat op en kijkt me recht in mijn groene ogen aan.
"De Duitsers Arthur. Het zijn er twee."
Ik slik een brok weg. Waarom wilt hij mij hebben? Ik zucht en kijk haar aan.
"Maak je geen zorgen, ik heb om versterking gevraagd."
Monaco friemelt nerveus aan haar verpleegsters pak en knikt.

Scotland staat op uit zijn stoel en iedereen kijkt zijn kant op.
"Ik heb een plan jongens."
Iedereen knikt goedkeurend en ze gaan in de stoelen zitten. Scotland pakt de afstandsbediening van de tafel en drukt op een knopje. Een groot wit bord verschijnt achter Scotland. Scotland pakt nog een lange zwarte stok om verschillende dingen aan te wijzen.
"Nou, dit is het plan."
Er verschijnt een grote kaart vol met gekleurde pijlen. Iedereen kijkt geïntereseerd en knikt.
"Matthew, Tino en Yao jullie schakelen de Zwitserse mannen uit. Daniel, Elisabetta en Gupta jullie schakelen de Oostenrijker uit.-"
Elisabetta klapt grijnzend in haar handen. Het kan ook niet anders na alles wat hij haar heeft aangedaan.
"Oké...Ehm, Ivan, Nikolai en Sadiq jullie vallen de Nederlander aan. En Alfred, Heracles, Lukas en [Naam moeder] jullie schakelen de Belgiër uit."
Iedereen knikt en staat op. Scotland heeft een glimlach op zijn gezicht.
"Maak me trots."