21, Lynna Clearway.

Nadat Drue en ik één of andere vage film hebben uitgekeken, verlaat een geeuw mijn mond. "Vroeger in je bedje kruipen, Clearway", raadt mijn beste vriend me aan, terwijl hij een grinnik niet kan onderdrukken. "Dat gaat ook zó goed, als mensen me onverwachts komen bezoeken." 1 - 0 voor Lynna, woohoow! Een luide lach ontsnapt uit mijn mond en grijnzend kijk ik Drue aan. "Hop, weg meneertje. Ik moet slapen." Plagend steek ik mijn tong uit. "Ik wil niet weggaan." En daar is zijn eerste pruillip. "Je weet toch dat jouw pruillip niet helpt hé?" Betrapt rolt hij met zijn ogen, waarna hij opstaat. "Kan ik hier niet overnachten?"

"Geef me eens dat shortje, wil je?" Ik knik wijzend naar het zwart voetbalbroekje. "Hier, lui varken." Drue gooit het kledingstuk naar me toe en kijkt me uitdagend aan. "Waag het niet mij uit te schelden, mannetje. Je bevindt je nog altijd in mijn huis." Met mijn wijsvinger priemend in de lucht, voel ik hoe mijn mondhoeken omhoog krullen tot een grijns. "Best." Terwijl hij te druk bezig is met -met zijn ogen te rollen, begin ik me om te kleden. Het is niet dat Drue me nog nooit in m'n bikini of ondergoed gezien heeft hé. "Lynna?" Zijn stem klink stil en serieus, terwijl hij vragend zijn blik op me richt. Wacht, wat is dit? Hij noemt me bijna nooit bij mijn eerste naam, altijd Clearway of één of andere leuke bijnaam. Verward kijk ik hem aan. "Wat is er?" "Je bent zo mager … té mager." Een geïrriteerde zucht verlaat mijn mond. "Dat verbeeld je je maar." "Ly-" "Stop!" Ik zie hoe Drue schrikt van mijn dwingende blik.

"Het spijt me, Drue. Ik had niet zo fel mogen reageren." Een zucht verlaat zijn mond, waarna hij me aankijkt. "Wat moet ik toch met jou, Clearway? Vertel het me." De emotieloze uitdrukking die voordien op zijn gezicht zat, is nu helemaal vervangen door een speelse, gelukkige uitdrukking. Drue komt naast me zitten en slaat zijn ene arm om me heen. "Ik ben gewoon bezorgd om je, you know. Ik wil je niet kwijt." Awh'. De woorden verlaten fluisterend zijn mond, alsof ze alleen voor mij bestemd zijn. Nou ja, eigenlijk zijn ze dat ook, but yeah. You know what I mean. Ik nestel me tegen zijn borst aan en spreek zachtjes de woorden: "Je raakt me niet kwijt. Nooit. Dat beloof ik je."

"Wat is dat?" "Wat is wat?" Een geeuw verlaat Drue's mond en zijn ogen staan slaperig. "Luister." Ik gebaar hem tot stilte en kruip zachtjes mijn bed uit. Mijn beste vriend volgt mijn voorbeeld en komt voor me staan. "Ik laat je niet vooraan lopen, hoor." Als een echte macho duwt hij mij achter zijn rug, zodat hij voorop loopt. Best wel lief van hem, hé? Back to the point. Stil en voorzichtig lopen we de trap af, zoekend naar de reden van het geluid. "Ssht! Meteen horen ze ons nog!" Die stem… April! "Drue, dat is April!" sis ik naar de jongen die voor me loopt. Meteen neemt zijn lichaam weer een typisch relaxte houding aan. "Geen probleem dan. Kom", hij neemt mijn hand en trekt me weer mee naar boven. "Wacht, ik wil weten met wie ze daar zit." Ja, ik ben nieuwsgierig. Té nieuwsgierig, zelfs. Och ja, who cares? Inderdaad.

"Oh. My. God." Wat ik voor me zie, is niet te geloven. April in de zetel, met een jongen. Liam, om precies te zijn. Ik voel hoe woede zich in mijn lichaam opstapelt en hoe mijn handen zich tot vuisten balden. "Konijn? Wat is er aan de hand?" Drue plaatst zijn handen op mijn heupen en fluistert de vraag in mijn oor. "Dát is er aan de hand. Ze wist heel die f*cking tijd wie Liam is en nu zit ze er een beetje mee te rotzooien, terwijl ik in de kamer boven hen lig! Wie denkt ze dat ze is?!" Midden in mijn tirade verhef ik mijn stem, onbewust, en dat gaat niet onopgemerkt voorbij. "Lynna … hé."