25. Week after week

Een week later had hij nog steeds niet gebeld.

'Waarom bel je hem niet?', vroeg mijn moeder, toen we op maandagochtend aan het ontbijt zaten. Ik keek haar verslagen aan.
'Dat meen je toch niet? Ik kan hem toch niet bellen? Dan lijkt het net of ik één van die stalkende fans ben. En dat ben ik niet', zei ik. Ze keek me al kauwend aan.
'Maar', begon ze. Ze slikte haar brood door. 'Hij weet dat je niet zo bent. Je was wel zijn vriendin'. Ze nam nog een hap cornflakes. Ik legde mijn broodje op mijn bord en staarde voor me uit.
'Dat weet ik wel, mam, maar - snap je het niet? Ik heb het verpest. Hij wil me niet meer, nooit meer. Net nu ik me verheugde op het volgende verjaarsweekend bij opa en oma', zuchtte ik. Nu stopte mijn moeder ook met eten. Ze keek me aan, dat voelde ik. Maar ik liet mijn blik nog steeds op de muur vallen.
'Schat.. Meisje toch. Vroeg of laat zal hij ontdekken dat hij je mist. En dan wil hij je terug'.
'Maar kan ik dan leven met zo'n groot schuldgevoel?', vroeg ik. Mijn stem trilde. Ik had de hele week bijna niet meer gehuild, maar dat kwam omdat mijn moeder nooit over hem begon. Blijkbaar had ze vanochtend besloten dat de tijd daar was om het Taylor-onderwerp aan te snijden.
'Tuurlijk. Je wilt hem toch terug?', vroeg ze. Ik knikte.
'Nou, zaak opgelost. Het enige wat je moet doen is wachten'. Ze propte nog een hap cornflakes in haar mond. Ik duwde mijn bord weg en keek haar boos aan. Ze had het niet door.
'Jij bent heel erg, weet je dat?!', riep ik, terwijl ik versterkend mijn handen boven mijn hoofd zwaaide. Toen liep ik naar boven en bleef de rest van de dag op mijn bed liggen, starend naar de verfrommelde poster op mijn vloer.