9.

      De schooldag ging verder heel snel en voor ik het wist was het drie uur en was het laatste lesuur afgelopen. Ik at wat in de kantine, met een groepje meisjes dat ik tijdens de pauze had ontmoet toen ik Sarah weer eens was kwijtgeraakt, en daarna begaf ik me naar mijn kamer om me om te kleden. Het was dinsdag, en dat betekende dat er gesport moest worden. Iedereen moest dat twee keer per week; de meisjes gingen hockeyen, de jongens voetballen. Ik vond het jammer dat we gescheiden gym hadden, want ik vond het altijd juist wel een uitdaging om ook met de jongens mee te kunnen komen.
      Toen ik me in het sporttenue – grijs hockeyrokje, donkergroen T-shirt, donkergroene kousen – had gehuld, liep ik haastig de kamer uit. Ik was altijd al de langzaamste geweest met omkleden, en ik had het vermoeden dat het op deze school niet zo handig was om te laat te komen. Ik had niet zo'n zin om op mijn tweede dag al in de problemen te komen. Ik keek naar beneden terwijl ik haastig mijn haar in een staart probeerde te binden.
      Toen ik daarmee klaar was zag ik ineens Clyde staan. Hij leunde tegen een muur, aan het einde van de gang, en richtte zich op toen ik dichterbij kwam. Met een knikje van mijn hoofd als begroeting liep ik hem haastig voorbij – althans, dat was de bedoeling, maar hij leek daar anders over te denken en begon met me mee te lopen. 'Hé – Pip, right?'
      Ik knikte, maar bleef stug doorlopen. 'Yes.'
      Clyde zuchtte. Hij keek zo serieus dat ik me bijna niet kon voorstellen dat de jongen van gisteren en deze één en dezelfde waren. 'I'm sorry about yesterday. It was... me and the guys, we...'
      Ik giechelde. 'It was actually quite funny, so don't be sorry.'
      Hij leek even opgelucht, maar keek toen weer ernstig. 'But... you can't tell anybody. If we would get caught... well, then we would be better off in hell.'
      'My lips are sealed.' Hoewel ik het moeilijk vond, kon ik geheimen over het algemeen goed bewaren. Bovendien had ik hier nog niet echt goede vrienden, en dus zou ik ze ook niet echt ergens kwijt kunnen.
      'Great.' Het was even stil, maar dat was niet erg. We liepen inmiddels zo hard dat ik bijna moest rennen om het tempo bij te houden. 'Eh, Pip? Gymnastics is that way.'
      'Right.' Ik haastte me terug en ging, nu echt rennend, achter hem aan. Waarom hadden jongens altijd zulke lange benen?
Ineens kwam Sarah in me op. Sarah had me door deze twee dagen heengeloodst, zonder haar zou ik nu allang als een verloren kuikentje onder de voet zijn gelopen. Ik liep hier met de jongen waar zij verliefd op was, en dus zou ik eigenlijk best wel eens wat koppel-activiteiten kunnen ondernemen. Ik zette aan en haalde de jongen hijgend in. 'Hé, Clyde. Do you know Sarah?'
      Hij dacht overduidelijk na en keek naar het plafond, alsof hij daar een antwoord vandaan kon halen. 'Isn't she in my biology class?'
      Fijn. Of hij kon geweldig acteren, of hij had gewoon bar weinig interesse in haar. Ik had misschien beter gewoon kunnen opgeven, maar helaas kende mijn vocabulaire dat woord niet. O, als ik toen geweten had wat de gevolgen van die beslissing zouden zijn...
      'Why?' We liepen inmiddels door de glazen deuren bij de receptie naar buiten. Sinds de vorige dag viel er een onophoudelijke stroom van regendruppels vanuit de lucht naar beneden. Probeerde God soms iets duidelijk te maken?
      Bedrukt keek ik naar mijn blote benen. Op het grasveld was een grote groep meisjes aan het warmlopen, en even verderop waren de jongens hetzelfde aan het doen. 'Well... never mind.' Als dat zijn interesse voor Sarah niet zou aanwakkeren, wist ik het ook niet meer. Ik sloot me aan bij het groepje meisjes en begon met hen mee te rennen, in de hoop dat de leraar me nog niet gezien had. Clyde rende achter me aan, maar ik gaf geen antwoord op de stroom vragen die hij op me afvuurde.Toen de docent hem wegstuurde moest hij het opgeven – maar ik wist zeker dat ik hem in ieder geval nieuwsgierig had gemaakt. Missie geslaagd.