0.4

Medaline Stuarts

Ik was bezig met de laatste opdrachten van mijn wiskunde huiswerk toen de telefoon weer ging. 'Met Medaline'nam ik de telefoon op. 'Ja, met Reece, je had gebelt?'zei Reece aan de andere kant. toen ik zijn stem hoorde stond ik met een mond vol tanden. 'Eh, ja, klopt'zei ik uiteindelijk. 'Waarom had je me gebelt?'vroeg hij. 'Ehm, ik wilde je bedanken voor vorig jaar'zei ik onzeker. 'Waarom bedank je me? Ik deed in principe niks, ik had alleen je zout meegenomen. Je had net zo goed je keel door kunnen snijden als je dat echt gewilt had toch?'zei hij. Daar had hij een punt, ik had mijn mes nog steeds. 'Ja dat is waar, maar toch, zonder jou had ik daar niet eens aan gedacht en ik zei vooral ook dankje in naam van mijn beste vriendin'zei ik. 'Okee, nou zeg maar tegen haar dat ik het graag deed, ik zou het niet over mijn hart krijgen zo'n mooi meisje zelfmoord te laten plegen. Maar ik moet gaan okee, Madeline?'zei hij. Ik kon in zijn stem horen dat hij een gigantische lach op zijn gezicht had. 'Ja, okee is goed, enneh..Ik heb nog één vraagje'zei ik door de telefoon. 'Ja vraag maar'zei hij. Ik dacht nog even goed na en wilde het toch niet gaan vragen. 'Nee, niks laat maar, ik heb wél een andere vraag.. Heb jij Msn of e-mail ofs.?'vroeg ik. 'Ja tuurlijk heb ik dat...Wil je hem?'vroeg hij plagerig. 'Eh, ja graag'zei ik met een rood hoofd. Ik ben echt heel erg blij dat hij die niet kan zien, hij zou me zo als tomaat uitgemaakt hebben.
Hij gaf me zijn msn en we hadden nog even gepraat over van alles en nog wat. 'Het is leuk je weer eens te spreken, maar ik moet nu echt gaan, ik heb dadelijk nog een intervieuw en ik mag eigenlijk niet meteen praten na een optreden. Niet dat ik me daaraan hou ofs.'lachte hij. 'Haha, had ik ook niet gedaan, maar wordt dat intervieuw ook uitgezonden?'vroeg ik. Na ik dat had gedaan dacht ik van "Heb ik dat nou serieus echt gedaan?". 'Haha, ja hij wordt uitgezonden rond half 10, maar dan ga ik nu écht!'zei hij. 'Oke, Doei!'riep ik door de telefoon. 'Byeee. Ik rende naar beneden en keek naar de TV. JA! Mijn moeder was nog steeds X-Factor aan het kijken! Ze keek op en moest lachen. 'En waarom ben jij zo blij?'vroeg ze. 'Nergens om, hoezo?'vroeg ik niet-begrijpend. 'Oow, nou, je stond zo leuk te lachen'zei ze terwijl ze haar schouder op trok en weer liet vallen. Ik liep naar de keuken, pakte een glas en vulde het met cola-light. Mensen vonden het altijd raar als ik zei dat ik geen "gewone" cola meer lust. Al helemaal als je bedenkt dat dat vóór mijn 8e mijn lievelings drinken was. Maar ik mocht voorlopig geen "gewone" cola meer om mijn bloedglucose (ik noem het altijd suiker,omdat een ander woord voor Diabetes Suikerziekte is ) op pijl te houden. Ik heb het dus ook al 7 jaar niet meer gedronken.
Met mijn glas in mijn hand liep ik weer naar boven en zette de TV aan. 09.25 PM gaf mijn wekker aan. Ik zette me neer op mijn bed en dronk een beetje uit mijn glasen zette het neer op mijn nachtkastje. Er werd op mijn deur geklopt en Ginger kwam binnen wandelen. Ze keek me schaapachtig aan en ik vroeg wat er was. 'Ik kan nog steeds gewoon niet geloven dat jij geen gewone cola lust!'zei ze droog. Ik haalde mijn schouders op en Ginger plofte neer op mijn bed. Het was inmiddels al half 10 en Reece werd aangekondigt. 'Kijk, goed opletten nu Ginger, dit is de jongen die mijn leven redde vorig jaar, aan hem heb ik alles te danken, ookal zegt hij zelf van niet'zei ik alsof ik haar lerares was en wees naar het scherm waar hij bezig was met zijn intervieuw.