Hoofdstuk zeven

We waren er een half uur van te voren en het was al verschrikkelijk druk in de concerthal. Mensen schreeuwden om over elkaar heen te komen en iedereen liep overal heen. We lieten onze kaartjes zien aan een hele grote man in een zwart pak, hij was echt héél groot, en hij wees naar een vrouw die onze plek zou aanwijzen. De vrouw bekeek onze kaartjes en glimlachte vriendelijk. "Zo, jullie hebben geluk." zei ze.
"Hoezo?" vroeg Dan.
De vrouw draaide zich om en wees naar het podium, "Jullie zitten op de eerste rij."
"Dat meen je niet!" piepte Dan terwijl hij de kaartjes uit de handen van de vrouw griste om te kijken of het echt klopte. "Dat had ik nog helemaal niet gezien! Lynn, waarom heb je dat niet gezegd!?" vroeg hij.
Ik haalde mijn schouders op, ik had er eigenlijk helemaal geen aandacht aan besteed. "Ik wist het ook niet." zei ik.
Danny bedankte de vrouw, pakte mijn hand en trok me mee naar beneden, de tribune af. Hij ging nog net niet huppelend de trappen af en ik had moeite om hem bij te houden. Mijn glimlach werd steeds breder naarmate we het podium naderden. Onze zitplaatsen waren zo'n drie meter bij het podium vandaan. "Denk je dat we daar mogen staan?" Vroeg ik Dan terwijl ik naar de rand van het podium knikte. Tot nu toe was er nog niemand anders op de eerste rij en dit was mijn eerste concert ooit, dus ik kon niet het voorbeeld van anderen volgen.
"Ik weet het niet, waarschijnlijk staan daar straks van die bullies die je de hele tijd terug duwen en je zicht blokkeren."
Maar toen de concerthal verder volliep en ook op onze rij mensen kwamen zagen we dat de meesten al bij het podium gingen staan en het werd al aardig druk. "Laten we ook maar vast gaan staan, voordat er geen plek meer is." drong ik aan.
"Nee, ze worden toch wel weggestuurd."
"Dan hadden ze dat allang wel gedaan hoor. Ik ga gewoon staan."
Met een zucht stond ook Danny op en kwam naast me tegen het podium aan. Dit was echt geweldig, met een beetje geluk kon ik ze aanraken. Danny zag waarschijnlijk aan mijn bilk waar ik aan dacht en verstoorde bruut mijn fantasieën. "Haal je maar niet te veel in je hoofd. Ze staan toch nog wel een paar meter verder."
"Ben je een beetje chagrijnig?" vroeg ik.
"Ik krijg koppijn van al die gillende meisjes. En ik kan er niet tegen dat ze me zo aanstaren, moet je kijken." Hij draaide zich om en knikte naar een groep meisjes dat hem vreemd aan keek en stond te giechelen. "Ik ben de enige jongen in deze hele concertzaal. Dat valt op hoor."
"Nou en, je schaamt je toch niet?"
"Nee, maar jij wil toch ook niet dat mensen je uitlachen?"
Danny had zich eigenlijk nooit geschaamd voor zijn homosexualiteit. Hij is vrij vroeg uit de kast gekomen en trok zich niks aan van mensen die daar moeilijk over deden. Ik kon me best indeken dat het soms onwijs vervelend moet zijn om aangestaard te worden of als mensen over je praten alsof je een enge ziekte hebt. Ik vond het zo sneu als mensen zoiets deden. Zij worden toch ook niet uitgelachen omdat ze hetero zijn?
Langzaam dimden de lichten ten teken dat het concert zo ging beginnen. De zaal zat propvol en het lawaai was oorverdovend. Ik wist zeker dat ik na het concert hoofdpijn zou hebben, maar dat zou mijn avond niet bederven. Zeker niet. Ik had echt respect voor die jongens dat ze altijd tussen de gillende fans zaten. Ze zouden onderhand toch doof moeten zijn van dat gekrijs. Ik was natuurlijk zelf ook een fan, maar ik zag het nut van dat gegil gewoon niet in. De muziek wordt ermee overstemd en je maakt de band doof. Wat bereik je daarmee? Kijk, een applaus snap ik, maar je hoeft niet de hele avond je longen uit je lijf te blèren.
De spotlights op het podium sprongen aan maar er stond nog niemand. Wel klonk er ergens een stem door een luidspreker.
"Lady's and gentleman.....ONE DIRECTION!"
Ik stotte Danny aan toen Harry, Niall, Zayn, Louis en Liam het podium op renden, alsof hij dat niet zou zien. Het gegil in de zaal steeg naar een niveau waarop ik bang was dat mijn trommelvliezen zouden scheuren. Na een soort inleidend praatje klapte ik mee en gaf een paar "whoo-hoo's" Ze wachtten heel even tot de zaal wat rustiger was en toen begon de muziek te spelen. Harry wees het publiek in en eindigde, ik zweer het, met zijn vinger op mij gericht en, jawel, echt waar, hij knipoogde. Ik verbeeldde het me niet want Danny had het ook gezien, hij trok aan mijn arm en sprong opgewonden op en neer. Hij schreeuwde ook iets in mijn oor, maar dat kon ik niet verstaan.
Alles wat ik deed was teruglachen naar Harry.